Nazım Hikmet bana ÅŸöyle dedi: KardeÅŸim bu akÅŸam Kadir Gecesi’dir beni camiye götürmeni istiyorum

‘‘Nazım Hikmet, Nisan 1957'de BükreÅŸ'e geldiÄŸinde Romanya Komünist Partisi tercüman olarak beni görevlendirdi. Nazım Hikmet, Athena Palace Oteli'ndeki odasında bana ‘KardeÅŸim, bu akÅŸam Kadir Gecesi. Bu akÅŸam beni camiye götür' dedi. Onu Komünist Partisi'nin bilgisi dışında, gizlice Carol Camisi’ne götürdüm. Ama orada başıma neler geldi neler...’’ Prof. Mustafa Mehmet yıllarca sakladığı bu sırrı anlatırken heyecandan terliyordu.Yıl 1957, Ramazan ayının 27’nci günüydü. Romanya Bilimler Akademisi Tarih Enstitüsü'nde çalışıyordum. Enstitü Müdürü beni odasına çağırınca çok heyecanlandım. Komünist rejimde bir işçinin müdürü tarafından odasına çaÄŸrılması pek hayra alamet deÄŸildi çünkü. Bana ‘‘Otur’’ dedi. ‘‘Scinteia Gazetesi'ni okudun mu?’’ O gazete İşçi Partisi Merkez Komitesi yayın organıydı. Evet, dedim. ‘‘O zaman Nazım Hikmet'in BükreÅŸ'te olduÄŸunu duymuÅŸsundur’’ dedi. Beni şöyle aÅŸağıdan yukarı doÄŸru süzdü. ‘‘Hemen evine git, elbiselerini deÄŸiÅŸtir ve Athena Palace Oteli'nde kalan Nazım Hikmet'in yanına git. Nazım Hikmet Türkçe bilen biriyle konuÅŸmak istiyormuÅŸ. Ne isterse ona göre hareket et.’’ Ardından ‘‘Bize de bilgi ver’’ diye ekledi. Athena Palace Oteli'nde Nazım Hikmet'in odasının kapısını ürkek ürkek tıklattım. Kapıyı kendisi açtı. Ä°riyarı bir insandı. Çok heyecanlanmıştım. İçimden ‘‘Ey garip Mustafa, sen nire, Nazım Hikmet nire’’ dedim. ‘‘Türkçe konuÅŸan sensin deÄŸil mi?’’ diyerek beni odasına buyur etti. Odada Ankara mı, Ä°stanbul mu bilemediÄŸim bir radyo çalıyordu. Yanında sonradan adını yanlış hatırlamıyorsam Galina (Nazım'ın doktoru ve sevgilisi Galina Grigoryevna Kolesnikova olsa gerek) olduÄŸunu öğrendiÄŸim hanım da bana tebessüm etti. ÅžOFÖR GÄ°TTİĞİMÄ°Z YERÄ° BÄ°LSÄ°N Ä°STEMEDÄ°Nazım Hikmet bana ne iÅŸ yaptığımı sordu. Gözlerinden Türkçe bilen biri ile konuÅŸmanın mutluluÄŸunu okuyordum. Birden sandalyeden ayaÄŸa kalktı ve bana tok bir sesle ‘‘Oruç tutuyor musun?’’ dedi. ‘‘KardeÅŸim bu akÅŸam Kadir Gecesi’dir. Beni camiye götürmeni istiyorum.’’ ÅžaÅŸkınlık içinde, olur efendim, diyebildim. İçimden, ‘‘Allah Allah! Koskoca bir komünist nasıl olur da...’’ diye geçirdim. Siz akÅŸam ezanından sonra hazır olun, dedim. Devlet ona bir araba tahsis etmiÅŸti. Teravihe kadar camiyi ziyaret ederiz diye anlaÅŸtık. Odadan çıkınca beni bir panik aldı. TeÅŸkilata haber versem bir türlü, vermesem bir türlü. Åžimdi yıkıldı orası ama Carol parkının içinde bir göl, ortasında bir adacık, onun üstünde de ÅŸirin bir camimiz vardı. Ä°mama önceden haber verdim. Çok önemli bir misafiri akÅŸam ile teravih namazı arasında camiyi ziyarete getireceÄŸimi ve küçük bir mevlit programı yapmasını istedim. Nazım ve yanındaki hanımla camiye doÄŸru yola çıktık. Nazım Hikmet, gittiÄŸimiz yeri ÅŸoförün bilmesini istemiyordu. Arabayı camiye uzak bir yerde durdurttu, ÅŸoförü yolladı. Cami yarıya kadar doluydu ve mevlit okunuyordu. Nazım Hikmet için caminin ortasına bir sandalye konulmuÅŸtu. Nazım sandalyeye oturdu. Yanındaki hanım ise ayakta durdu. Ä°mam bana mevlitten kısa bir parça okumamı istedi. Ben de Ey Azizleri okudum. Nazım dinledi. Sonra cemaate ünlü ÅŸairin aramızda bulunduÄŸunu duyurdum. Ä°ÅŸte bu sırada Nazım kalkıp, cemaate ‘‘Ben komünistim. Ama sizleri böyle cami gibi kutsal bir mekanda derli toplu görmekten son derece mutlu oldum ve çok duygulandım’’ dedi. CAMÄ°DEN ÇIKINCA FENALAÅžTI, YIÄžILDIVedalaÅŸtık ve camiden çıktık, köprüyü geçtik. Birkaç adım attıktan sonra Nazım sendelemeye baÅŸladı. Eliyle göğsünü tuttu. ‘‘KardeÅŸim ben ölüyorum’’ dedi. Yere doÄŸru yığılırken, bir kolundan ben diÄŸer kolundan ona eÅŸlik eden hanım zorlukla doÄŸrultup parktaki bir kanepeye yatırdık. Hayatımın en güç anlarını yaşıyordum. İçimden ‘‘Burada ölürse ben Komünist Partisi'ne ne derim’’ diyordum. ‘‘Onu neden camiye götürdün’’ diye sorduklarında ne cevap verecektim? Yanındaki kadın Nazım'ın başını dizlerine koydu. Çantasını karıştırıp bir ilaç verdi, taksi çağırmamı istedi. Nazım arabaya biner binmez nefes almakta zorluk çektiÄŸi için bütün camları açmamızı istedi. Åžoföre bizi ormanlık Herastrav Parkı'na götür dedim. Nazım biraz açılır gibi oldu. Karnının aç olduÄŸunu söyleyerek gittiÄŸimiz yerde lokanta olup olmadığını sordu. Lokantada kendine geldi. Dört ay sonra Nazım Hikmet'le bir kez daha karşılaÅŸtım. Akrabalarımı ziyaret etmek için Bulgaristan'a gitmiÅŸtim. Eski bir gazeteci arkadaşımla Sofya'da buluÅŸtum. ‘‘Tam zamanında geldin. Sana bir sürprizim var’’ dedi. Beni Sofya'nın en lüks lokantasına götürdü. Uzun bir masada Nazım Hikmet Bulgar yazarlarıyla dondurma yiyordu. Kollarını sıvamış dondurmayı kaşıklarken, göz göze geldik. Beni kucaklayıp, ‘‘KardeÅŸim, beni sen kurtardın’’ dedi. Arkadaşımın BükreÅŸ'teki olayları bilmesini istemediÄŸim için, Nazım'ı BükreÅŸ'te görmüştüm, kısa bir tanışıklılığımız olmuÅŸtu, diyerek vaziyeti geçiÅŸtirdim.BÄ°RÄ°NCÄ° SAYFADA HABER OLMUÅžBükreÅŸ Akademi Kütüphanesi Åžefi Prof. Marilena Apostolescu, Nazım Hikmet'in 23 Nisan 1957'de BükreÅŸ'i ziyaretini haber veren İşçi Partisi’nin yayın organı Scinteia (Kıvılcım) gazetesini gösteriyor. Birinci sayfada, saÄŸ alt köşede haber: ‘‘Tanınmış ÅŸairlerden Nazım Hikmet pazartesi öğleden sonra baÅŸkente gelmiÅŸtir. Dünya Barış Komitesi'nin üyesi olan Nazım Hikmet'i Romanya Yazarlar BirliÄŸi ile Romanya Barış Komitesi temsilcileri karşılamışlardır...’’ 20 yaşında cami ÅŸiiri yazdı 60 yaşında camiye gitmedim dediAÄžA CAMÄ°Ä°Ey bu Caminin ruhu: Bize mucize gösterMukaddes huzurunda el baÄŸlamayan bu yerBir gün harap olmazsa Türkün kılıç kınıylaBaÅŸtan baÅŸa tutuÅŸsun göklerin yangınıylaÂ