SBS kapısında bekleyen bir annenin izlenimleri

Demiştim ya ben de son SBS'ye giren bir milyon 127 bin çocuktan birinin annesiyim. Ben de sizler gibi bir yıl boyunca onunla birlikte sınava hazırlananlardan... Bir yılı onun sınav çalışmalarına göre planlayan, teyze halaya gidişten, eve misafir gelişine kadar; yalnız arkadaşlarla buluşmaları değil, okuduğu kitapları bile ona göre belirlemiş bir anneyim ben de!

Çocuğumun bir at yarışı olmasına izin vermeyeceğim, iddiasıyla böbürlenirken; kendini bir anda sınav yarışının içinde bulan çelişkili annelerden hem de... Evet, iyi bir puan almalı, derken; hayran kaldığım zekasının (bütün anneler gibi) heba olmasına gönlüm el vermediği için; kendi gibi parlak çocuklarla okusun temennisiydi beni bu hallere düşüren. Öylesine kaptırmışım, öylesine hırpalamışım ki kendimi (en azından onu değil kendimi) 'en az 450, yeni sistemde 640 puan almalı'! İyi bir dershaneye göndermişim, eksikleri için birebir takviyeyi de yapmışım, yemek, uyku düzeni derseniz sorma gitsin. Deneme sınav sonuçları inişli çıkışlı olmakla birlikte, bu seviyeyi yakalayacak görünüyor. Tencere tava sesleri de kesilmiş ki; hiçbir eksiğimiz yok!

AİLELER ÇOCUKLARINI BÖYLE BEKLEDİ / FOTO GALERİ

SBS HEYECANI AİLELERİ DE SARDI / FOTO GALERİ
 
Saat 09.30'da Kurtuluş Anadolu Lisesi kapısındayız. Heyecanlı bekleyişimizin ardından 'kahramanızım' çıkıyor aman Allah'ım o da ne? "Kötü geçti" diyor. Heyacandandır, diyorum. Onları eve gönderiyorum. Ben soru kitapçığı için bekliyorum. Ellerim ve ayaklarım titriyor, Türkçe soruları çözerken... Çözerken, diyorum çünkü elimde yanıt anahtarı henüz yok. 10. sorudan sonrasına bakamıyorum, hepsi doğru... Ama daha fazla devam edemiyorum çözmeye.
 
YANLIŞ REKORU BİZDE!
 
Eve geliyorum, MEB'de açıklanmış yanıtlar. Başlıyoruz karşılaştırmaya. İnanamıyorum, gözlerime inanamıyorum. Nasıl olur, hiçbir deneme sınavında olmayanlar oluyor.. Matematikte 4 yanlışı geçmeyen çocuk 11 ile rekor kırmış; fende 7; Türkçe ve Sosyal 4; İngilizce 8 yanlış. Biri bana bunun bir kabus olduğunu söylesin, diyorum kendi kendime... Tüm bu düşünceler saniyeler sürüyor. Ders çalışmaya kendimizi fazla kaptırdığımız bir gün, bana isyan edip, kitabını yırtarken söylediği o cümle geliyor aklıma, "Yeter artık, çalışmıyorum. Hepsi iki ekmek için değil mi, nasıl olsa yerim."

 
Bir kez daha tokat gibi çarpıyor bu cümle bana; toparlanıyorum anında... Dünyada ne olup bittiğini muhteşem zekasıyla algılayan, sorgulayan, kalemi güçlü, müziğe yetenekli harika bir çocuğa sahip olduğumu anımsıyorum hızla. Bir de "Benim oğlum Oxford'da okumak zorunda değil; önemli olan mutlu olması; mutlu bir otobüs şoförü olması mutsuz bir avukat olmasından daha çok gururlandırır beni" diyen babasının sözlerini...�
 
O ise şaşkın ve üzgün. 'Özür dilerim anne, nasıl böyle oldu, bilmiyorum' diyebiliyor sadece. "Ben neyapacağım, şimdi? Liseyi okumasam olur mu" diye soruyor ardından. Yanıtlıyorum:
 
"Ne önemi var oğlum, elinden geleni yaptın. Ben senden özür dilerim, hayatı bir yıl ertelettiğim için. Dünyanın sonu değil. Bütün okullar güzel. Önemli olan senin ne istediğin. Önemli olan sınav hazırlığını; son bir yıla bırakmak yerine 4 yıla yaymak. Lisede yapman gereken bu! (Her zamanki gibi didaktiğim, ne de olsa anneyim)"
 
Siz de toparlanın lütfen; dünyanın sonu değil gerçekten. Doktor, mühendis, avukat olmak zorunda değiller. 1999 doğumlu onlar. Bakın abileri ablaları, Gezi Parkın'dalar! Neler öğrettiler bizlere, bir bakın! Anne babalar olarak önce siz alın verdikleri mesajları.. 
 
 
SINAVA SAATLER KALA İNTİHAR ETTİ