Bu çağrıya kulak verin

Sabah 06:00’da içime bir lav gibi düştü haber…
24 civan gibi vatan evladı…
24 ana kuzusu…
Belki senin oğlun…
Belki senin nişanlın…
Bilmiyoruz…
Ama bildiğim bir şey var ki o da 24 evladımızın şehit olduğudur…
Yaralı deyip geçmeyin…
Kimbilir nasıl bir acıyla çöktü toprağa o gencecik delikanlılar…
Acının gözyaşına diz çöktürdüğü yerdeyiz…
Kalp noktasından gökyüzü mesafesine kadar gözyaşı denizindeyiz…
Yüreğimizde kraterler açan bir volkanın öfkesindeyiz…
Allah rahmet eylesin yavrularım…
En zoru böylesine bir nefret fırtınasındayken;
Böylesine öfkeyle doluyken, mantığının sesine kulak verebilmektir.
Acılar içinde öfkeyle kıvransamda  ben yine terörün tuzağına düşmeyelim diyorum…
Bu memlekette Türk ile Kürt kavgası çıkartmak isteyenlere karşı bin yıllık kardeşliğin gücünü gösterelim diyorum…
Öfkeye ve nefrete teslim olmak yerine gözyaşlarımızı içimize akıtarak mantığın barışın hakim olduğu bu büyük milletin tertemiz kalbini bütün dünyaya gösterelim diyorum…
Elbette seni anlıyorum acılı kardeşim…
Ordu’dan, Samsun’dan, İzmir’den, Uşak’tan, Mersin’den, Diyarbakır’dan bu şehit haberini duyup damarlarındaki kanı öfkeyle kabaran bir şelaleye dönüşmekte olan sevgili kardeşim;
Ben seni anlıyorum…
Ama gel bu oyuna düşmeyelim…
Bize birbirimize kırdırmaya çalışan bu alçakça tuzağa teslim olmayalım…
25 yıldır içimdeki cam kırıklarıyla şehit haberleri yazmaktan, acımaktan, gözyaşından yoruldum…
Kaç kuşak kaybettik…
Ama bir tek şeyimizi bırakmadık…
O da umuttur…
İşte bu yüzden diyorum ki sevgili kardeşlerim bu umutla birbirimize sarılıp, öfkenin ve nefretin mantığı teslim almasına izin vermeyelim…
Hepimizin başı sağ olsun…