Futbol aşığı Onur’un kaderi

Karabağlar’da oturan 11 yaşındaki Onur Demir, doğumdan itibaren peşini bırakmayan astım hastalığı nedeniyle gitmedik doktor, başvurmadık hastane bırakmadı. Tedavisi bu yaşına kadar devam eden İlkkurşun İlköğretim Okulu öğrencisi Onur, eğitim yılının sonunda takdirle sınıfını geçti. Ailesine büyük mutluluk yaşatan Onur’a sevindirici bir haber de doktorlarından geldi. Doktorları, Onur’un astımının gerilediğini, eskiye göre artık sokaklarda koşup oynabileceği müjdesini verdi. Ailesinin gönül rahatlığıyla sokaklarda oyun oynamasına izin verdiği Onur, 13 Haziran’da, evlerinin yakınında, “Taso” diye bilinen oyuncağını yağmur suyu tahliyesi için kurulan döküm ızgaranın mazgalına düşürdü. Onur’un arkadaşlarından biri kilolarca ağırlıktaki rögar kapağını kaldırırken, diğeri de oyuncağı almaya çalıştı. Onur ise başına gelecekten habersiz merakla onları seyretmeye başladı. Ağırlığa daha fazla dayanamayan çocuğun bir anda bıraktığı kapak, Onur’un sağ ayağının üzerine düştü. Onur acı içinde yere yığılırken, sağ baş parmağı ezilerek kopma noktasına geldi.

Üç hastane dolaştı
Çevredekiler Onur’u, Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne kaldırdı. Burada gerekli müdahalenin yapılamayacağının söylenmesi üzerine Onur, parmağına buzla pansuman yapılarak özel bir hastanenin yolunu tuttu. Tıbbi müdahalenin 14 bin TL tutacağının söylenmesi üzerine Onur ve ailesi, bu kez Ege Üniversitesi Hastanesi’ne gitti. Astım hastalığını atlatır atlatmaz başına gelen bu olayla yıkılan Onur’un parmağı yerine dikildi. Ancak hücrelerin yenilenmesi için hiperbarik oksijen tedavisi alması gerektiği bildirildi.

Astım tekrarlayınca
Yaklaşık 40 gün boyunca katıldığı tedavide Onur’un astım hastalığı nüksetti. Dikilen parmağın bu şekilde bedene uyum sağlamayacağının anlaşılması üzerine Ege Üniversitesi Hastanesi’ndeki operasyonla kesildi. Bir parmağı eksik evinin yolunu tutan Onur’un hayalleri de yarım kaldı. Ailesinin durumuna bakarak gözyaşı döktüğü Onur, “Futbolcu olmayı çok istiyordum ama parmağımı kaybedince fikrimi değiştirmek zorunda kaldım. Çocukların benim gibi mağdur olmaması için çok çalışıp doktor olacağım. Onları benim gibi boynu bükük bırakmayacağım” dedi.

Oğlumun geleceği vardı
Yaşadıklarına isyan eden anne Nafiye Demir, duygularını şöyle ifade etti: “Durumumuz iyi değil. Paramız olsaydı, bunları yaşamayacaktık. Sürdürdüğümüz onca mücadele bu şekilde bitmemeliydi. Onur daha çok küçük. Derslerinde çok başarılı. Topluma faydalı bir çocuk olacaktı. Geleceği onu beklerken, paranın ne önemi vardı? Yardım bekledik, ama kimse elini uzatmadı. O kapağın bu kadar kolay açılmasına izin veren, monte etmeyen, ihmali olanlardan hukuken hesabını soracağız.”