Almanya’daki Türkler de değişti!
Güncelleme Tarihi:
Ahmet KÜLAHÇI
Oluşturulma Tarihi: Kasım 09, 2021 12:09
Rabia Dedeoğlu, Ankara-Çubuklu’da ilkokulu bitirdikten sonra küçük yaşta evlenmiş. Bir süre Türkiye’de çalıştıktan sonra, 1969 yılında Almanya’nın yolunu tutmuş. Tabii başlangıçta bu kadar uzun süre Almanya’da kalacağını ve ‘buralı’ olacağını aklının ucundan bile geçirmemiş. İşte şimdi 83 yaşında olan Rabia Dedeoğlu’nun hikâyesi...
Haberin Devamı
Ben zaten çalışıyordum Türkiye’de. O zamanlar postanede çalışıyordum. Postanenin kafeteryasını işletiyordum. Çevremizden bazıları Almanya’ya gitmeye başlamışlardı yeni yeni. 1965 yılında Almanya’ya gitmek için ben de başvuruda bulundum. Ama bir yanlışlık oldu gidemedim. 1969’da Almanya’ya gitmek için yeniden kaydımı yaptırdım. İsteğim hemen çıktı. Hazırlığımı yapıp derhal yola koyuldum. Ben geldim tek başıma, dede (eşi) orada kaldı. Tabii iki oğlumuz da. Berlin’de Siemens fabrikasında iş başı yaptım. Türkiye’den ve başka ülkelerden gelen işçi kadınlarla birlikte Siemens’e ait yurtlarda kalıyorduk. Bir gün arkadaşlarla şehirde dolaşmaya çıkmıştık. Geri geldiğimizde benim dede oradaydı. Tabii çok şaşırdım. Hiç haber vermemişti. Ama bir yolunu bulup gelmişti. Daha sonra çocuklarımızı da yanımıza aldık.
Gelmeden önce kafanızda nasıl bir Almanya vardı ve geldiğiniz zaman nasıl bir Almanya buldunuz?
Tabii her yerin bir acemiliği oluyor. Biraz acemilik çektik ama sonradan alıştık. Şimdi ise artık buradan gitmek istemiyoruz. Bağlanıp kaldık. Tabii Avrupa’ya gidiyorsun. İnsan ister istemez nasıl ve nelerle karşılaşacağını düşünüyor. İnsanın aklından binbir türlü sorular geçiyor. Ama bizleri iyi karşıladılar. Hiç de sorun çıkarmadılar.
Başlangıçta Siemens’te çalıştığınızı söylediniz. İş yerindeki arkadaşlarınızla aranız nasıldı?
Evet Siemens’e geldim. Gelir gelmez de iş başı yaptım. Kaynak yapıyordum. Ama kaynak bende alerji yaptı. Onun üzerine montaja geçtim. Montajda çalıştım Siemens’te yıllarca. Arkadaşlarımızla aramız çok iyiydi. Hiç sorun yaşamadık. Çok iyi anlaşıyorduk. Boş zamanlarımızda birlikte gezip dolaşıp, alışveriş yapıyorduk. Aramız gerçekten çok iyiydi. Alman arkadaşlarımızla da sorun yaşamadık. İşaretlerle de olsa anlaşıyorduk başlangıçta. Bizi çok iyi karşıladılar, yardımcı oldular. Her zaman dostça davrandılar.
Mustafa dede (eşi Mustafa Dedeoğlu) gelince Berlin’in Wedding kesiminde bir daire kiralayıp oraya taşınmışlar. Eşi Mustafa da AEG’de çalışmaya başlamış. Epey bir süre çalıştıktan sonra kendi iş yerlerini kurmaya karar vermişler...
O günleri de şöyle anlatıyor Rabia Hanım: Dedeyle zamanla yeni bir şeyler yapmak istedik. Ben Siemens’te çalışırken Berlin’in Wittenau kesiminde Maerkisches Viertel’de bir dükkân açtık. Ağırlıklı olarak sebze meyve satıyorduk. Tabii zamanla çeşitlendirdik. Toptancı sebze-meyve halinden alıyorduk ürünlerimizi. Ama o zamanlar Türk ürünleri çok değildi. Genelde Avrupa ülkelerinden getirilen meyve sebzelerdi sattığımız. Sonra bir de döner büfesi açtık. Çok iyi iş yapıyordu. Zamanla ailecek çalışmaya başladık. İki oğlum da bize yardım ediyorlardı. İşleri büyük oğlumuz Haydar yönlendiriyordu. Hatta o zamanlar ilk kez plastik kutular içinde salata satmaya başlamıştı. Çok da rağbet görmüştü. Küçük oğlumuz Mehmet de okuldan sonra gelip bize yardım ediyordu.
İlk yıllarda Türkiye’nin en çok neyini özlediniz ve hâlâ neyini özlüyorsunuz?
Türkiye anavatanımız. Tabii ilk yıllarda değil ama ilk aylarda en çok eşimi ve bırakıp geldiğim çocuklarımızı özlüyordum. İkisi de daha küçüktü. Biri 5, diğeri 4 yaşındaydı. Hep onları düşünüyordum. Hiç aklımdan çıkmıyorlardı. Tabii eşi dostu geride bırakıp geldiklerimizi de özlüyordum. Ne de olsa her zaman gözümüz de gönlümüz de oradaydı.
Türklerin sayısı artmaya başlayınca neler değişti Berlin’de? Sizin için neler değişti?
Neler değişmedi ki. Her şey değişti. Tabii burada daha rahat para kazanılıyor. Daha rahat bir hayat yaşanıyor. Her şey bol. Hiçbir kıtlık çekilmiyor. İstediğini bulup alabiliyorsun. Almanya’daki Türkler de değişti. Herkes para pul sahibi oldu. İnsanların birçoğu zamanla zengin oldu. Kimsenin gözü artık diğerini görmüyor.
Almanya’nın en çok nelerini sevdiniz?
Benim sevmediğim hiçbir şey yok. Her şeyi, herkesi, hepsini seviyorum.
Hiçbir zaman bu kadar uzun süre Almanya’da kalacağınızı düşünmüş müydünüz?
Hiç tahmin etmemiştim, düşünmemiştim. Aklımın ucundan bile geçmemişti. Ama zamanla çocuklarımız dünyaya geldi, şimdilerde torunlarımız da var. O yüzden buradan da gitmeyi düşünmüyorum artık.
Bir daha dünyaya gelseniz yine Almanya’ya gelir miydiniz?
Gelirdim. Karnım nerede doyarsa orada yaşamak isterim. Tabii Türkiye’de de karnım doyuyordu. Bugün de doyuyor. Ama burada bir başka. Ben buradan çok memnunum. Ben buradaki halimden çok memnunum, çok mutluyum.
