Bu defa şikâyetim yönetilenlere

Geçen yıl bu zamanlar ‘Bankada verdiğim sınav’ başlıklı bir yazı yazmıştım. Bir dizi toplantı sonucunda verilen sözlerin birçoğu, sözü veren bankalar tarafından tutuldu. Geldiğimiz noktada, kendi paramızı şubelerden çekebilmemiz büyük ölçüde halledildi. 

Fakat bu kez ATM sorunu başladı. Son altı ayda ATM’den para çekemedim ama bu kez sıkıntının yazılım kaynaklı olduğunu düşünerek bankaların ilgili kişilerine ulaşıp bir sonuca varmayı düşündüm. Uzun uğraşlar sonunda, Twitter’dan ağzıma geleni yazmamla da birlikte bir neticeye varabildim.

Yetkili biriyle görüşüp derdimi anlattım ve bir kez daha söz aldım. Bu durumda görüyoruz ki, sorunlarımızı uzmanlarla konuştuğumuzda derdimizi kolayca anlatarak hayat kurtarıcı çözümlere ulaşabiliyoruz. Telefonu kapatırken ilgili kişilere ulaşmanın aslında ne kadar zor olduğunu ya da bazen benim gibi sorun yaşayanların şikâyetçi olmadığını düşündüm.

Günlük hayatımızda da bunu saptamaya çalıştım. Bayrampaşa metrobüs durağının merdivenlerinden düşmeniz için kör olmanıza gerek yok mesela! Çünkü merdiven, üstü buz tutmasın diye lastik bir zemin malzemesiyle kaplanmış ama bu malzeme paramparça olmuş. Basamaklar eğimli bir hale geldiği için kuru havada bile ayakta durmakta zorlanıyorsunuz. İlgili yerleri aradım ve şikâyette bulundum ama gören insanlar bundan rahatsız olmuyor mu yani? “Bu merdivenler neden böyle” diye güvenliğe sordum, “Bizim işimiz değil, onunla şurası ilgileniyor” deyip geçti.

Belediyenin, devleti yönetenlerin, kullandığımız bankanın asıl patronu biz değil miyiz?

Bu defa şikâyetim yöneticilerden değil, yönetilenlerden. Daha iyisini istemek ve rahat yaşamak hakkımızken neden bazı şeyleri görmezden geliyoruz ve kendimizi önemsizleştiriyoruz? Bu düşüncelerle son durağa geldik, metrobüs anonsları yine çalışmıyordu. Demek istediğim şu: Patronu olduğumuz şehirde, kendimizi aynaya sunmazsak, görülmüyoruz.