Akbar, Asena ve gözyaşları

Dün gece Anjelika Akbar’ın Bach à l’Orientale konserine gittim. Biliyorsun Asena vurulmasaydı bu konserde dans edecekti. Neyse ki önceden bir kayıt yapmışlar ve dev ekranlardan izledik. Asena da konsere gelmişti. Konser sonunda sahneye tekerlekli sandalyeyle çıktı. Duygusal anlardı. Asena ağlıyordu, ardından Akbar ona katıldı ve beraber ağladılar. İnanmayacaksın ama ben de ağladım. Ve sanırım bir sürü kişi de öyle. Hem de öyle böyle değil. Çok üzüldüm. Belki dans kursuna gidip bu işi biraz öğrendiğim ve ne kadar zor olduğunu bildiğim için ona duyduğum saygıdan... Belki bu kadın çok güzel dans ettiği ve yaptığı tek ve en güzel işi şu anda yapamadığı için... Belki kadın olduğu için... Belki dans ederken muhteşem görünüp, tekerlekli sandalyede aciz bir halde olduğu için. Kendimi çok kötü hissettim. Acı olan Asena’nın çok fazla alkışlanmamasıydı. İzleyiciler halkımızın kaymak tabakasındandı ve belli ki (Asena’nın) varlığından rahatsız olmuşlardı. Asena televoleydi ve bu nedenle saygı görmeyi hak etmiyordu. Çünkü muhabirler en büyük ilgiyi (burası Türkiye olduğu için) Asena’ya gösterdiler. Ben onu orada yalnızca çok iyi bir dansçı olarak algıladım. (Mine Kılıç)

                                                              �* * *

Anjelika Akbar’ın Bach à L’Orientale' konseri uzun zamandır gittiğim en güzel konserdi şüphesiz. Konserin ortalarında dev ekrandan dansöz Asena’nın görüntülerini de izledik. Bach’ın, hem Akbar’ın piyanosuyla, hem perküsyon grubuyla, hem de Asena’nın danslarıyla bir arada yorumlanması çok keyifli oldu bizim için. Asena hakikaten güzel dansetti. İçimden “Çok yazık, burada olmayı ne kadar isterdi kimbilir?” diye düşünmedim değil. Ancak konserin sonunda,�Anjelika Akbar tüm emeği geçenlere teşekkür edince yanıldığımı anladım. Asena tekerlekli sandalyesinde, gözyaşları içinde sahneye geldi. Önce hoş ve duygusaldı bu görüntüler. Eğer sahneye geldiği hızla inebilse ve Anjelika Akbar da mağrurluğunu koruyabilseydi. Ama öyle olmadı. Asena ağlar, Anjelika Akbar ağlar. Bir duygusallık ki sormayın. Foto muhabirleri toplandılar, flaşlar birbiri ardına patlıyor. Asena bizlere el sallıyor, öpücükler gönderiyor. Alkışlar var. Bu arada tüm bunlara ilaveten Anjelika Akbar hıçkırıklar içinde, “Böyle acı olaylar yaşanmasın” deyip, genç kadına sarılınca daha fazla dayanamadım,�arkadaşıma dönüp, “Senin için buradayız Asena!..” diye fısıldamaktan kendimi alamadım. Gerçekten bir an Bach à l’Orientale' konserinde Anjelika Akbar’ı mı dinledik, yoksa “Asena gecesi”nde Akbar resitali mi ... karıştırdım. Neyse Asena geldiği gibi, bizlere el sallayıp, öpücükler yollayarak indi sahneden.�(Şenay Ordu)

* * *

Bu konuda�ben de bir şey eklemek isterdim... ama konsere gidemedim, televizyonlar verdiyse görmedim... Pierre Desproges rahmetli “Bu filmi görmedim ama bu bir fikir sahibi olmama engel değil” derdi. Ben onu da beceremedim doğrusu... (Serdar Devrim)