Öğretmenim...

SİYAH-beyaz filmimi makarama taktım...Gözkapaklarım perde, indirdim...Boş kareler, çizgiler, çizgiler...İşte siyah-beyaz bir sınıf, penceresinden Ceylanpınar İstasyonu gözüküyor... Yanımda atkuyruğu saçlı bir küçük kız oturuyor... Önümde çizgili defterim...İp geçirilmiş silgim boynumda...Aklım kızın saçlarında, çekmeliyim...İşte orada geziniyor, ilk öğretmenim...İri gözleri olan o güzel kadın... Hem ilk öğretmenim, hem ilk aşkım... Yanıma yaklaştığında başımı önüme eğdiğim... Ama o asla unutamadığım kokusunu sinsi sinsi içime çektiğim...Siyah-beyaz sinemamda çizgiler...Boş kareler...*Günlerce ezberlediğim şiirimi okuyamayışım...Çünkü dilim peltek...‘‘Bir de bakayım...’’‘‘Bil...’’Şiirin içinde iki kez geçen o inatçı ‘‘Halk’’ sözcüğü... Her seferinde o güzel öğretmenimin ‘‘Olmazzz... Halt değil, halk...’’ diye bağırışı...Ben de gözlerimi kapatıp, var gücümle bağırarak şiirimi okurum:‘‘Uyandı Türk haltıııı...’’Avucumda güzel öğretmenimin cetvelinin patlayışı...Olsun...Onu asla unutmadım...Ne ‘‘A’’ları, ne ‘‘B’’leri, ne çizgili defterimdeki ilk satırları, ne kelimeleri, ne iki kere ikinin dört ettiğini, unutmadım...Sağol öğretmenim...Sağol...*Bugün Öğretmenler Günü...Ne hakla kutlayacaksınız?..Onları camsız-sobasız sınıflara mahkûm ettiniz... Daha dün gazetelerde vardı; camilere elektrik bedava, okullara parayla... Dağ köylerinde onları teröristler vurdu, şehirlerde siz... Bütçelerin yüzde ellisini silahlara verdiniz de, en büyük güç eğitime yüzde yedi düşmedi... Uyanışın habercisi öğretmenleri bilinçlice bitirdiniz... Öğretmenler sefil...Öğretmenler perişan, muhtaç...O zaman ben doğru mu söylemişim öğretmenim, doğru mu söylemişim:‘‘Türk haltı...Türk haltı...’’