YÄ°TÄ°RMEKVE YÄ°TMEK… Ölümün yaÅŸamın dışında bir gerçekliÄŸi olduÄŸunu düÅŸünürdüm hep… Ama geçen gün baÅŸkalarının ölümlerinin benim yaÅŸamımdaki bir gerçek

YÄ°TÄ°RMEKVE YÄ°TMEK…Ölümün yaÅŸamın dışında bir gerçekliÄŸi olduÄŸunu düşünürdüm hep… Ama geçen gün baÅŸkalarının ölümlerinin benim yaÅŸamımdaki bir gerçek olduÄŸunun farkına vardım. Bir baÅŸkasının hem de bir sevilenin ölümü benim yaÅŸadığım bir gerçek ve benim yaÅŸantımın içindeki bu gerçeklik ölen kiÅŸinin yaÅŸamının dışında…İnsanın kendi ölümünü yaÅŸayamıyor olması haksızlık deÄŸil mi? Cenazenin nasıl olacağını bilmiyorsun örneÄŸin ya da ardından kimlerin üzülüp kimlerin sevineceÄŸini! Bunları bilmek hakkım diye düşünüyorum ama öte yandan bu kadar can sıkıcı bir olayı yaÅŸamıyor olmak da bir ÅŸans mı diye düşünmeden de edemiyorum. Bunları düşünmemin sebebi yılların beni kaçınılmaz sona doÄŸru götürdüğü gerçeÄŸini farketmiÅŸ olmam mı acaba bilemiyorum ama insan küçük bir çocukken bile ölümü düşünebiliyor. Hayatta ölümle ne kadar erken karşılaşırsa insan ve onun gerçekliÄŸini ne kadar çabuk kavrarsa o denli çok düşünüyor ölümü. Annesi o daha çok küçükken ölmüş olan bir arkadaşım, ölümün sadece "yitirmek" olduÄŸunu söylemiÅŸti. Asla unutamayacağın ve yerine hiç bir ÅŸey koyamayacağın bir varlığı yitirmek. Çok yakın bir zamanda bana çok benzeyen bir dostumu yitirdim. Cenazesine gitmedim. Onun ölü yüzünü görmedim. Kendi kendime eÄŸer görmezsem onun öldüğüne inanmam ve sanki çok uzak bir yerlerde yaşıyormuÅŸ gibi düşünürüm, dedim. Ama birkaç gün içinde gerçeÄŸi anladım. Ölüm sonsuza dek yitirmek demek. "O kalbimizde yaşıyor" diyerek kendi kendilerini avutuyorlar iÅŸte. Geriye kalıcı bir ÅŸey bırakmamış herkes sonsuza dek yitiriliyor.Åžimdi elimde onun yaptığı hiçbir ÅŸey yok. Ne tek bir satır yazı ne bir resim ne de benim için örülmüş bir kazak. Hiçbir ÅŸey… Merhaba diye baÅŸlayan kısacık bir not bile olsaydı ÅŸimdi çok deÄŸeri olacaktı benim için. Onun parmakizini üzerinde taşıyan birkaç satır.Ben öldüğümde sevdiklerime benden birÅŸeyler kalsın diye yazıyorum herÅŸeyi. YaÅŸadıklarımı, düşündüklerimi, hayal ettiklerimi ve duygularımı... Yazdıkça sevdiklerimden uzaklaşıyor benim ölümüm, yazdıkça ben yaÅŸama daha çok katılıyorum. Bu dugyu başımı döndürüyor bazen ve ölümün üstüne üstüne doÄŸru yazıyorum.Hiç kimse için sonsuza dek yitirilen olmak istemiyorum. Narsist bir cümle bu biliyorum. Oysa kendime duyduÄŸum sevgiden deÄŸil, sevdiklerime duyduÄŸum sevgiden söylüyorum bunu. Çünkü ben yitirmenin acısını yaşıyorum ÅŸimdi. Bir büyük gerçeÄŸin üzerime kabus gibi çöküşünü yaşıyorum. Ölüm, benim yaÅŸamımdaki son nokta olduÄŸu anda sizin yaÅŸamınızdaki bir yitiriÅŸ. Ya da tam tersi… NUR - 1 Mart 2000, ÇarÅŸamba Â