Teneke düdükler teneke trampetler

Babam, Cumhuriyet bayramlarında, kendi yaptıkları teneke düdüklerle Onuncu Yıl Marşı'nı nasıl çaldıklarını anlatır.

Gözlerinin içi güler babamın.

Sonra gözleri dalıp gider...

Derken buğulanır gözleri...

Küçük bir çocuğun, bir Cumhuriyet Bayramı töreninde, kendi yaptığı teneke düdüğü çala çala uzaklaştığını anlarım.

Ona duyduğum sevgi ve saygı volkana dönüşüverir.

Boynuna sarılıp onun koklamak isterim.

Ama küçük çocuk koyulmuştur yola.

Bizim ise sarı pik döküm trampetlerimiz ve borozanlarımız vardı.

Kendi yaptığımız teneke düdüklerle Onuncu Yıl Marşı'nı çaldığımızı değilse bile, sarı pik döküm trampeti nasıl çaldığımı, ayağa kalkıp göstererek anlatmak isterim kimi zaman evdekilere...

Dinleyen olmaz...

Trampet çaldığımı anlatırken gözlerimin dolması ise hiç mi hiç uygun düşmez.

Yine de...

Babamın duyguların kırıntısı vardır içimde.

Oğlum Tolga konservatuvarda...

Onun müzik ilmini sesiyle-sazıyla nasıl yorumladığına bakıp, sesimi çıkartmadan, sus-pus izlerim.

Doğrusunu isterseniz dedesinin kendi yaptıkları teneke düdüklerle Onuncu Yıl Marşı'nı nasıl çaldıklarını anlatıp, sonra ‘‘Bende sarı döküm pik trampeti şöyle çalardım’’ diye kalkıp evin içinde iki tur atmak gelir içimden.

Ama olmaz...

Kısacası ne ben babamın, ne oğlum dedesinin, kendi yaptığı teneke düdükle Onuncu Yıl Marşı'nı çalışını biliriz.

Ama onun duygularını asla yaşayamayız...

Onu o yaşadı...

İşte bu bayram, en çok kendi yaptığı teneke düdüklerle Onuncu Yıl Marşı'nı çalanların, o duyguyu yüreğinde duyanların bayramı.

Her ulusal bayramda; teneke düdüklerle marşlar çalan küçük çocuklar geçer aklımdan.

Sıra sıra, manga manga...

Uzaklaşıp giderler...

Teneke düdükleri çala çala...