‘İdollerimle yarışıyordum, ödülü aldığımda neye uğradığımı şaşırdım’

Oğlunu ABD’nin Küba’daki askeri üssü Guantanamo’dan kurtarmaya çalışan bir annenin mücadelesini anlatan “Rabia Kurnaz, George W. Bush’a Karşı” bu yıl 72’ncisi gerçekleşen Berlin Film Festivali’nde yarışan filmler arasındaydı. Sonbaharda, film izleme platformu MUBI’de gösterilecek filmin başrol oyuncusu Meltem Kaptan, festivalde Juliette Binoche, Charlotte Gainsbourg gibi usta oyuncuların arasından Gümüş Ayı ödülüne layık görüldü. Ödül, bu yıl ilk kez cinsiyet eşitliği dikkate alınarak kadın-erkek ayrımı yapmadan verildi. Avrupa’nın en prestijli film festivallerinden birinde En İyi Oyuncu ödülünü kazanan Meltem Kaptan’la Beyoğlu’nda buluşup sohbet ettik.

*Gümüş Ayı ödülünü kazandığınızda neler hissettiniz?
Uçuyordum açıkçası. Rüyayla hayal arası bir şeydi. Filmin dünya prömiyeri de festivalde oldu. İlk defa orada izlemek benim için müthiş bir olaydı. Canlandırdığım Rabia Kurnaz da oradaydı. Çok beğendi. “Filmde sanki ben oynamışım gibi” dedi.

*Ödülü almaya gittiğinizde neler yaşadınız?
O kadar absürttü ki; Charlotte Gainsbourg, Juliette Binoche gibi idollerim benimle birlikte yarışıyordu. Bir kere onu kafamda netleştirmek çok zor oldu. Oraya gittiğimde “Kesin siz alacaksınız ödülü” sesleri gittikçe büyümeye başladı. Bense “Meltem, basın böyle söyleyebilir ama sen kendini kaptırma” diye kendimi telkin ediyordum. İlk, senaristimiz ödül aldı. ‘Senaryo aldı, artık ben ödül alamam’ diye düşünürken ismim söylendi. Neye uğradığımı şaşırdım.

Meltem Kaptan, film öncesi Rabia Kurnaz’ı inceleyip diksiyonu ve vücut dili üzerinde çalışmış.

*Diğer adaylar da gerçekten çok güçlü oyuncularmış...
Bu sene ödüllerde kadın-erkek ayrımcılığı kalktı. Artık sadece en iyi oyuncu olarak verilmeye başladı. Hem erkek hem kadın aynı ödülde olunca rekabet daha da arttı. İzlediğim filmlerde o kadar güçlü erkek oyuncular vardı ki...

*Konuşmanızda ödülü ‘sevgisi tüm sınırlardan daha güçlü anneler’ adına aldığınızı açıkladınız...
O an o ödülü Rabia Kurnaz’a ve diğer annelere vermek istedim. Bu filmin sadece bir Alman-Türk filmi olduğunu düşünmüyorum. Filmde bahsedilen şey annenin gücü. Bu her yerde evrensel bir konu. Anneler, kendisini, her şeyi unutup dünyanın sonuna kadar gidebilecek güce sahip. Basın toplantısındayken birden bir Meksikalı anne ayağa kalktı. “Bu filmi Meksika’ya getirmeniz lazım, bu bir Meksikalı annesi olabilir” dedi. Orada bunun dünyadaki tüm annelere hitap eden bir film olduğunu anladım.

*Rabia Kurnaz rolüne nasıl hazırlandınız?
Bu olay 20 yıl önce oluyor. Rejisörümüz Andreas Dresen 14 yıldır filmi yapmak için hazırlanıyormuş. Okuduğumda senaryo beni çok etkiledi. O zamanlar daha çok komedi yapıyordum, bu tip konular çok uzaktı bana. Ama Rabia’nın anne gücüyle yaptıkları beni o kadar şaşırttı ki ‘onu oynamam lazım’ gibi bir his oluştu bende. İlk önce Rabia Kurnaz’ı araştırdım. Diksiyonuna ve vücut diline çalıştım. Günlük hayatıma onu yansıtmaya çalıştım. Eşim “Bak, Rabia geldi yine” diyordu. Onun gibi yemek pişirdim, onun gibi davrandım. Kendisiyle tanıştığımda da komik bir karakter olarak oynamam gerektiğini düşündüm. Espritüel bir kadın. Bir saniye içinde sizi hem ağlatıp aynı zamanda güldürebiliyor.

*Evlisiniz, çocuğunuz var mı?
Çok şeker bir köpeğimiz var. O da bizim bebişimiz. Bir şeyi yaptığım zaman tam olsun istiyorum. Ya sanat ağır basacak ya da çocuk. O şekilde de olsun istemem.

*Almanya’da doğup büyüdünüz, değil mi?
Ailem yıllar önce Rize’den göç etmiş. Babam yüksek teknisyen, annem öğretmen. Çocukluğum Almanya’nın küçük bir kasabasında büyük şehirleri hayal ederek geçti. Çocukken annemle babama hep “İstanbul’a bir gün bavullarımla gideceğim, bir daha da geri dönmeyeceğim” diyordum.

Çocukken “İstanbul’a bir gün bavullarımla gideceğim, bir daha da geri dönmeyeceğim” diyordum.

*O yaşlarda İstanbul’a gelip yaşamak mıydı hayaliniz?
Evet, hayalim İstanbul’du. Her yıl geliyorduk zaten. Burası cıvıl cıvıl, insanların aklına geldiği gibi konuşup hemen karşısındakine iltifata geçtiği bir yer. Almanya’da bunu görmedim. Oradaki insanlar daha içedönük, daha sakin.

*Almanya’da bir Türk oyuncu olarak önyargılara maruz kaldığınız oluyor mu?
İlk başta oynadığınız yapımlar olsun, stand-up’larınız olsun her zaman Türk olmakla ilgili roller içeriyordu. Artık medyanın her yerinde Türk kökenli yüzler var. Her konuya değiniyorlar. Ben Alman kültürünü benimsedim ama Türkiye’den aldığım bütün kültürel zenginlikler de benimle birlikte. Kendimi Türk kökenli modern bir Alman olarak görüyorum.

‘Artık eşim yumruğunu masaya vuruyor’

*Almanya’da bir gününüz nasıl geçiyor? Hobileriniz var mı?
Açıkçası bir günüm öbür günümü tutmuyor. Artık arkadaşlarım bile pes diyor. Bir gün Hamburg’dayım, bir gün Berlin’de. Genelde trende ya da uçakta çok vaktim geçiyor. Bir Alman kanalında pasta, kek yaptığım komedi ağırlıklı programım devam ediyor. Yemek pişirmeyi çok seviyorum. Zaman buldukça yağlıboya resim yapıyorum. Kardeşim solistlik yapıyor, zaman zaman onunla stüdyoya gidip şarkılar söylüyoruz. Ama kendimi bulduğum dakikalar, köpeğimle birlikte doğaya çıkıp yürüyüş yaptığım zamanlar.

*‘Âşık Oldum, Nişanlandım, Mahvettim: Benim Türk-Alman Rüya Düğünüm’ adlı bir kitabınız var. Alman eşinizle kültür farklılıkları yaşıyor musunuz?
Almanya’daki Türkler genelde 1.000 ve üzeri kişinin davet edildiği düğünler yapıyor. Biz 130 kişilik düğün yaptık. Anneme söylediğimde “Eşleri de hesaplanacak daha, değil mi” dedi. Eşimin annesiyse 130 kişi dediğimizde yere yıkılacaktı (gülüyor). Fazla geldi ona. Eşim avukat, bir şey olduğu zaman tepki vermez. Ona “Böyle olmaz, güzel bir tartışma kültürüne sahip olmamız lazım” dedim. Şimdi yumruğunu masaya vuruyor (gülüyor).