HAYDÄ° YALLAH HOP HOP HOP! Vikingler diye bi çizgi film

HAYDÄ° YALLAH HOP HOP HOP! Vikingler diye bi çizgi film vardi ya, hani hepsi bir araya gelip bir iÅŸ yaparken "Haydi Yallah Hop Hop Hop" diye bağırırlardı (acaba orijinalinde ne diyorlardi? Çevirmendeki yaratıcı zekaya da bakı, nasıl da millileÅŸtirmiÅŸ elin Ä°sveçli Vikingini, helal olsun). Ä°ÅŸte ben de ÅŸu "pazartesi günü sendromunu" Haydi Yallah Hop Hop Hop diye kovalamaya çalışıyorum. Gerçi yallah olduÄŸu falan yok, öyle durup duruyor. Zaten yallah olsa da "Haftaya aynı gün ve aynı saatte buluÅŸmak dileÄŸiyle, esen kalın" diye gidecek, ve mutlaka sözünü tutup, haftaya aynı gün ve aynı saatte geri gelecek; hatta ben öleceÄŸim, o, çocuklarımla, torunlarımla buluÅŸmaya devam edecek. Of ki ne of (Bu kısmı hepbir ağızdan söylersek daha etkili olacaktır, Vikingler misali, hadi biiir, kii, üüüççç: OOOF! OF!).Hadi sen pazartesi sendromusun, e peki pazar gününe ne bulaşıyosun be kadın! (Pazartesi benim gözümde cadaloz kadının tekidir, isteyen onu erkek olarak da görebilir, ben karışmam, siz de bana karışıp asabımı bozmayın pazartesi, pazartesi). Daha pazar günü öğle saatlerinde baÅŸlar "Of yaa, yarın pazartesi" hayıflanmaları. Yapılan her aktivite insanın içinde bir burukluk bırakır, hani "Åžimdi eÄŸleniyoz da nooluyo? Yarın nasılsa yine pazartesi, azap çekmeye devam edicez" gibisinden.Bu durumda, küçük bir hesap yaparsak pazartesi sendromunun haftamızın iki gününü çekilmez hale getirdiÄŸini görürüz (e vallahi bravo Einstein, yine zehir gibisin). Eee insanın ömrünün yedide ikisini, yani 70 yaşına gelmiÅŸ birinin 20 senesini zehir eden herÅŸeye, ben incelenmesi gereken bir fenomen olarak bakarım, o yüzden bu uzunca tutulmuÅŸ girizgahımıza son verip, incelememizi baÅŸlatalım.Aslına bakarsanız (bu lafa da bayılıyorum, sanki ÅŸu saate kadar palavra atmışsınız da doÄŸruyu söylemeye yeni baÅŸlıyormuÅŸsunuz gibi bir hava veriyor), bu sendromun sebebi hepimizin de bildiÄŸi gibi, % 97,5'imizin ("aslına bakarsanız" bu oranı ben uydurdum), sevmediÄŸi, hatta nefret ettiÄŸi iÅŸlerde çalışmasıdır. Bu durum da, ekonomik koÅŸullar, yetiÅŸtirilme tarzımız ya da toplum baskısı gibi tamamen bizim dışımızda olan faktörlerden doÄŸmuÅŸtur (di mi?). Yani hepimiz, en azından bir kere, her ÅŸeyi göze alıp, üzerimizdeki kravat, önlük, ceket ya da herneyse onu fırlatarak "Yok kardeÅŸim yapmıyorum ben bu iÅŸi, evimde mantı açıp satıcam, televizyonda dublaj yapıcam, ressam olucam" tarzından bir çıkış yapmışızdır da, patronumuz ve çalışma arkadaÅŸlarımız "Elini ayağını öpeyim gitme, bizi buralarda yetim koma!" diyerek bize mani olmuÅŸlardır, degil mi? DeÄŸiiiil! Peki neden? Çünkü bu durumda olan hepimizin kaybedecek bir ÅŸeyleri vardır, bunları öyle pat diye riske atamayız, "Ya sonrası ne olacak? Ä°ÅŸsiz kalırsam ne yaparım? Elalem ne der?" gibi sorular bizi kolumuzdan tuttukları gibi olduÄŸumuz yere çiviler. Öyle ki halihazırda ne kadar sıkıntılı ve mutsuz olduÄŸumuz gerçeÄŸi bile, bu sorular karşısında ezilip dümdüz olur. Zaten biz bu hafta için deÄŸil, tamamiyle uÄŸruna yaÅŸadığımız o yegane günden, yani cuma günlerinden müteÅŸekkil olacağını umduÄŸumuz ileriki haftalar için yaÅŸarız (inceleme bitmiÅŸtir, cümleten geçmiÅŸ olsun). Burda durup bir de, her yazının halkın tamamı için doÄŸru olması gerektiÄŸini savunan populist tarafımıza kulak verelim:-OÄŸlum millet iÅŸsizlikten kıvranıyo, sen hala daha pazartesi sendromundan bahsediyon, millet iÅŸi bulsa bırak pazartesi, pazarları bile çalışmaya hazır, rahat batıyosa istifa et de yerine çalışmaya hevesli birini alsınlar, artist burjuva!Anlayacağı dilden cevaplayalım:-Ona bakarsan ("ona bakarsan" bu tür atışmaların mutlak giriÅŸ sözüdür), dünyada bu kadar açlık varken, hiç kimsenin restorana gidip yemek seçmemesi lazım.(Naniik!).Bu küçük polemikten sonra, gelelim neticeye;Vallahi benim kendi adıma söyleyeceÄŸim ÅŸudur:Hiiç bana bakmayın kardeÅŸim; bana uymaz öyle kravat savurup gitmeler falan, neme lazım, gözlerimi kaparım vazifemi yaparım, zaten ÅŸurda cumaya ne kaldı ki. Haydi yallah hop hop hop!Can ÇELÄ°KBÄ°LEK - 04 Haziran 2001, Pazartesi Â