Yasemin'ce

Yaemin BORANTemizlik imandan gelirImanin kelime karsiligi ‘‘kutsal inanc’’ demektir. Temizlik ise, kutsallikla birlesen bir kavram. Simdi etrafiniza soyle kisa bir goz atin. Hos gerci goz atmaniza bile gerek yok ya, neyse... Siz yine de etrafiniza sadece goz atmakla kalmayin, alici gozle bakin. Ne goruyorsunuz? Tabii karsinizda heyula gibi yukselen tas binalarin ve egri bugru, yer yer cokmus, yikilmis kaldirimlarin, asfaltlarin disinda... Aslinda disinda degil, tam ustunde... Oraya buraya savrulmus, kagitlar, naylon torbalar, petler, akliniza gelen gelmeyen ne varsa etrafta ucusuyorlar. Kimbilir belki siz de hemen ayaginizin onune denk gelen mesrubat kutusuna bir tekme atip gidiyorsunuz. Ya da uzerinden atliyorsunuz. Eh, zaten yapacak fazla bir sey de yok gibi gozukuyor. Gercekten yapacak bir sey yok mu? Belediye, devlet, millet bir sey yapmiyorsa, bizim yapabilecegimiz bir sey olabilir mi, diyebilirsiniz. Zaten herkes boyle diyor. Hepimiz soz birligi etmiscesine ayni nakarati tekrarliyoruz. ‘‘Ben, tek basima su koskoca sehirde ne yapabilirim, ki?’’ sarkisini hepbir agizdan terennum ediyoruz. Herkes ayni havadan caliyor ve ne oluyorsa, bundan sonra oluyor. Yani hicbir sey olmuyor. Hic kimse hicbir sey yapmayinca, ne olabilir ki?.. Sozler ayni, duygular ayni. Herkes coplukte yasamaktan muzdarip olmus bir halde sikayetler gokyuzune ulasiyor. Ulasiyor da kimse parmagini bile oynatmiyor. Ne cesit bir celiskidir, anlasilir gibi degil. Elini, yuzunu, ayagini, ustunu, basini temizlemeye gelince, neredeyse temizlik abidesi kesilirken, arabasinin camindan futursuzca koca bir pet sisesini kaldirima savuranlara ne demeli? Ya, evinin icinde toz tanesine tahammul gosteremeyip sonra da yediklerinin artiklarini tereddut bile etmeden sokaklara savuranlar... Bunlar ne cesit bir temizlik duskunudurler ki, soz temizlige geldiginde kimseyi konusturmazlar... Konusturmazlar da ne yaparlar? Coplugun icinde misler gibi yasayip evlerinin kapisini kapatincaya kadar soylenmekten baska?Annem, ‘‘insanin icinde olacak, soylemeyle birsey olmaz’’ derdi. Ne kadar hakli. Yasim ilerledikce annemin sozlerine daha bir hak verir oldum. Etrafima bakiyorum. Herkes birsey soyluyor. Hatta bir sey degil, cook seyler soyluyorlar da, en basta kendileri killarini bile kipirdatmiyorlar. Sokaklara dokulup copleri toplamaktan vazgectim. (Hadi bu belediyenin isi diyelim.) Hic olmazsa, coplerini oraya buraya atma. Hem kendin atma, hem de atmaya kalkisanlara engel ol. En azindan bunu yapabilirsin, degil mi, ya!Iste, annemin sozleri beynimin icinde cinlamaya basladi yine. Icinde yok, icinde... Temizlik imandan gelir, diye bosuna dememisler. Adam, kadin, cocuk her neyse, inanmiyor ki? Inancini kaybetmis bir kere. Ne soylesen nafile. Ses, bina, duzen, hava, su, toprak kirliligi derken yediklerimizin, ictiklerimizin atiklari da yurudugumuz yollarda sereserpe dolasiyor. Dupeduz pislik icinde yuzuyoruz da bana misin, demiyoruz. Daha cok kirletmek icin elimizden geleni yapiyoruz. Sonra da dernekler, guruplar kuruyoruz. Ve ‘‘temiz bir dunya icin elele’’ sloganlariyla hepbir agizdan cigiriyoruz. Temizligin atesi icimizde uyanmadikca, bilincimizin bir kosesinde temizlige dair bir kipirti baslamadikca daha cook copluk icinde yuzeriz. Yuzemeyiz tabii nihayetinde bogulup gideriz, diyorum, Yasemin'ce...