Savaş yiğitlerin işidir...

SAVAŞLAR giderek alçaklaşıyor...İnsanoğlu normal günlük yaşamında uygarlaşırken, savaşlar daha da ilkel... Daha ikiyüzlü, daha kaypak, daha sinsi...Savaşta çocukların işi ne?..Niçin Filistin'den gelen savaş fotoğrafları, küçük küçük esmer çocuklarla dolu...Ve ölen daha çok çocuklar...Tarih boyunca hiçbir ulus savaşırken çocuklarını öne sürmedi... Tam tersine, tarih sayfaları çocuklarını korumak için kendi bedenini kalkan yapan yiğit insanların öyküleriyle dolu...Oysa şu hale bakın; ortada büyük yok...*Ben asıl yetişkin Arapların ne yaptıklarını merak ederim...Bir teki gözükmüyor...Yeryüzünün en zengin emirleri, kralları, sultanları, altın jantlı arabalarından, gümüş merdivenli uçaklarından, saraylarından, cariyelerinden, rüya áleminden bir an olsun başlarını çevirip, o koca kıçları kaldırıp bakmıyorlar bile...Çocukları savaşıyor...Tankların önüne çıkanlar da çocuklar...Lastik sapanlarla roketlere karşı taş atanlar da çocuklar, karnına dinamit sarılıp canlı bomba olarak gönderilenler de...Arafat onlara ‘‘Küçük generallerim’’ dese de, böylece dünyaya duygusal-dramatik mesajlar verilmek istense de, aslında savaşta çocukların önde olması büyüklerin korkaklığı değilse ne?..Niçin ölenler hep çocuk...Canlı bombalar çocuk, taş atanlar çocuk, vurulanlar çocuk...Niye bir tek yetişkin yok?..*Arafat'ın elektiriği-suyu kesilince ayağa kalkan, ama Filistinli çocuklar bir bir öldürüldüğünde tepki göstermeyen dünya diplomasisi açısından ise utanç verici...Bu da büyüklerin dayanışması olmalı...Arafat'ın suyu kesilmiş...Çocukların kanlarının kesilmeden oluk oluk akması bu kadar önemli değildi...Büyükler benim umurumda değil, ne Arafat, ne Şaron, ne öbürleri...Benim aklım; elinde lastik saban olan, kocaman kara gözlü, upuzun kiprikli, yanakları ıslak o çocukta...Belki çoktan öldü...Oysa savaş yetişkinlerin işiydi...