MORARMIÅž CEP TELEFONUKadın incedir. Ä°ncelik bekler. Aranmalıdır kadın güzel sözler duymalı, el üstünde tutulmalı, zaman zaman kandırılmalıdır. Kendimi

MORARMIÅž CEP TELEFONUKadın incedir. Ä°ncelik bekler. Aranmalıdır kadın güzel sözler duymalı, el üstünde tutulmalı, zaman zaman kandırılmalıdır. Kendimi kadın gibi hissetmiyorum. Kimse beni el üstünde tutmuyor. Aramıyor, ilgilenmiyor. Ama ben bekliyorum...Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum... Arasıra düşünüyorum neyi bekliyorum diye. Öylesine ÅŸartlanmışım ki bu iÅŸe. Düşüncemde de beklemek var sadece. Neden diye soruyorum bir de, neden bekliyorum böyle. Özlüyorum elim hep telefonda, gözüm hep telefonda, kulağım hep telefonda. Aranmıyorum. Aranmayı beklediÄŸim için aramıyorum. Yakın bir kız arkadaşım da bunu yapıyor, onun bir arkadaşı da… Hatta yakın olmadığım kimi kadınlar da… Ä°natla bekliyoruz.Kadın olmak zor zanaat. Belli etmeyeceksin ya duygularını. Oysa ben her ÅŸeyi anlattım ona. Åžimdi böyle kastıkça kasmak neye yarayacaksa. 24 saat düşünüp, 24 saat konuÅŸmak onunla... Oysa ki geberiyorum tek bir aranma ya da mesaj için… "Yaşıyor mu?" Bilmek için... Neden?..Gözüm hep telefonda, kulağım, elim. Beklemekten sıkılmıyorum. Hatta ertesi gün olsun istiyorum. Belki o zaman arar diye. Zaman geçsin ve direkt arayacağı güne gelsin. Öfkeleniyorum bu arada. Meydan okuyorum. O aramadıkça aramıyorum. Bunun kadınlık olduÄŸunu düşünüyorum; oysa çocukluk, biliyorum… Nasıl arayacak diye yanıp tutuÅŸmak...Elim telefon tuÅŸlarında yanarak dolaÅŸsa da... Aramıyorum... DoÄŸru olanı yapıyorum. Ama kime göre?Bu uyduruk doÄŸrulardan nefret ediyorum.Komik, böylesine kasmak komik. Ankesörlü telefon sesine bile tepki veriyorum. Bir korna sesi duyup telefonuma bakıyorum. Artık arkadaÅŸlarıma da kızmaya baÅŸladım aradıkları için. BoÅŸuna heyecanlanıyorum, "o" diye…YüreÄŸim aÄŸzımda dolaşıyorum. Bıktım artık bu paranoyak eziyetten.Bekliyorum, hala aramıyor. Oysa sesini duymaya nasıl ihtiyacım var…Aramıyorum. Öyle kasmışım ki kendimi baÅŸkalaÅŸtığımı hissediyorum. Kafka'nın romanındaki gibi... BöcekleÅŸmiyorum ama telefonlaşıyorum; her ÅŸeyi dijital düşünmeye baÅŸladım bile... Kablolu oluyorum bazen, bazen ses dalgası olup daha çaÄŸcıl bir deÄŸiÅŸime giriyorum. Ahize bile oluyorum. TuÅŸ oluyorum, alo diyen "sesi" oluyorum. Cevap vermiyorum, cevapsız bırakıyorum seni. Bazen meÅŸgule düşürüyorum. Aramıyorsun…Daha dün cep telefonu oldum haberin yok… Önce açık renkten baÅŸladım beklemeye, sonra giderek mora döndü bu duygu. Morarmış bir telefonum artık; iyi mi?.. Hem de dual bantlı, beni her yerde bulasın diye! Hala inat ediyorsun… Benim kadar inatçısın. Aramıyorsun…Ben de cevap vermiyorum iÅŸte!Sinem GÃœNDEM - 17 Nisan 2000, Pazartesi Â