70'lik 'rock'ı

Mick Jagger’ın enerjisini görünce böyle küçük notlar da oluyor. Şöyle ki; Jagger, dokuz defa 50 metrelik podyumu koştu. Sağa sola gitmesini ve danslarını saymıyorum bile. Bir peluşlu pelerin, iki ceket, üç gömlek fırlattı. Bir ara seyircinin ona attığı şapkayı Ronnie’nin kafasına taktı. Bir kez de seyircinin üzerine su attı, aynı şekilde seyirci de onu ıslattı.

Roma’ya iner inmez hemen ‘The Rolling Stones-14 On Fire’ biletlerini teslim almak için St. Regis–Grand Otel’e doğru koşuyorum. Mick Jagger ve Keith Richards otelin en üst katında bir pencereden birkaç saniye de olsa hayranlarına el sallıyor. “Bu kadar olur, gelir gelmez sanki beni selamlıyorlar” diye üzerime alınıp ben de el sallıyorum.

Ertesi gün konser alanı olan Circo Massimo’ya doğru yürüyüşteyiz. 50 bin kişi doldurmuş Circo Massimo’yu. Seyirci profili 15-75 arası desem hiç de abartmış olmam.



Önce Charlie Watts, ardından Ronnie Wood-Keith Richards ve Mick Jagger... ‘Jumping Jack Flash’ ile başlıyor iki saat sürecek, 19 şarkılık konser. Ve benim de iki şarkılık çekim hakkım tabii. Sahnede hepsi uçuyor gibi 70’liklerin. ‘Let’s Spend the Night Together’ ile çekim tamamlanıyor. Bilinen son: Dışardayım. Hemen biletimle bu kez seyirci olarak tekrar giriş yapmam bir şarkıya karşılık geliyor. Ben iki şarkılık çekim performansından sonra ter içinde nefes nefese kalmışken Jagger hâlâ atlıyor, zıplıyor, koşuyor ve şarkı söylemeye devam ediyor. “Ne olacaksa olsun” diyerek Jagger tam 50 metrelik podyumun en önüne geldiğinde başlıyorum yeniden ‘kaçak’ çekime. Önce gizli saklı, sonrasında -baktım kimse karışmıyor- açık açık fotoğrafladım neredeyse tüm konseri. Mesafem biraz uzak ama olsun The Rolling Stones, The Rolling Stones’tur...