Ders olsun
Güncelleme Tarihi:
Temel'i idam sehpasına çıkarmışlar, boynuna ilmeği geçirdikten sonra sormuşlar: ‘‘Son sözlerin nedir?'' Temel: ‘‘Bu bana bir ders olsun'' demiş. G.Saray'ın dün geceki hali iyi ki, Temel'in idam sehpasındaki haline benzemedi. Çünkü bu daha ilk maçtı. Peki ya son maç olsaydı?
Demekki G.Saray, birtakım arkadaşların şişirdikleri muhteşem sarı kırmızılı balon değilmiş. Birkaç spor yazarının söylediği gibi kondisyon ve tempo noksanı olan ve aşama yapmaya çalışan, emekleme dönemindeki bir futbol takımıymış. Bu çocuklar belki kendileri hakkında yazılanları okuduklarında kendilerini bir şey zannettiler. Çünkü maç başlar başlamaz onların karşılarındaki takımı fena halde küçümsedikleri belli oldu. İkili mücadelelerde hemen yere yatıyor ve maçı gerçekten mükemmel yöneten hakemden faul düdüğü çalmasını bekliyorlardı. Agresif oyunu hiç bilmeyen, buna karşılık adeta kırıtarak oynayan dansözler gibiydiler. Eğer bu oyunlarının karşılığı farklı mağlubiyet olmadıysa kendilerine değil, üzerlerindeki sarı kırmızılı muhteşem formaya dua etsinler.
Bu adamlar isteselerdi karşılarında çılgınları oynayan A.Gücü'nü delik deşik ederlerdi. Ama onlar maçın başından itibaren oyun disiplininden koptular, tek top oynamak ve tam saha pres yapmak yerine durumu idare etmeyi tercih ettiler.
Sonuçta top da onlara küstü ve A.Gücü kalesine bir türlü girmek bilmedi. Öyle bazı pozisyonlar oldu ki, bunların gol olmaması mucizeydi. Ama top G.Saray'ı sevmemişti.
A.Gücü birkaç net poziyonda dikkatli davranabilse işin şekli çok değişirdi.
Onlar da sanki dünyanın bütün vitaminlerini yutmuşcasına diri ve canlı oynadılar. Ama ne yazık ki, üstlerindeki forma sarı kırmızı değil, sarı lacivertti.
G.Saray için henüz yolun başı. Ben Fatih Terim'in yerinde olsaydım, önce kendi kafamı duvara vurur, sonra bir takım aymaz kelleleri elime alıp, Shakespeare'in Hamlet'inde olduğu gibi ‘‘Olmak veya olmamak'' diye oynardım.