Paran varsa, işinin başındaysan korkma

Hizmetler sektörü nispeten daha iyi, teker tokmak hayatlarına devam ediyorlar.

En üst yüzde 20’lik gelir grubu onlara “nefes” oluyor.

Ticaretle uğraşanlar ve sanayiciler hakikaten çok zorlanıyor.

Ancak, benzer yapıda şirketlerin bazıları gemilerini rahatça yüzdürürken, diğerleri batma noktasındalar.
Farkı yaratan pek çok faktör var.

Ama iki tanesi ön plana çıkıyor.

Her şeyden önce iş “sahip” istiyor.

İkinci faktör; iş “sermaye” ile yapılır.

Zihinsel emek ve teknoloji bileşimi işler hariç.

İşin sahipliğinden kastımız, her neyle iştigal ediliyorsa, patron; iş ve konsantrasyonunu eksik etmemelidir.

Sınai şirketlerde bu husus daha da önemlidir.

İzmir’de sınai şirketler geleneksel olarak orta ölçeklidir.

İkinci kuşaktan itibaren, işletme sahipleri, genellikle işin yoğun ve meşakkatli temposu yerine tatlı hayatı tercih ediyorlar.

İşleri de çoğu kez “kurumsallaşma” adı altında çalışanlara bırakıyorlar.

Bu noktada;

- İşin boyutu genelde böylesi kadroları beslemeyi kaldırmıyor.

- Karar ve denetim süreçlerinde eksik kalınınca kan kaybı ve bazen de suistimaller yaşanıyor.

Neticede çoğu kereler iş batıyor.

Hani varsa aile serveti ile birkaç yıl idare ediliyor, günün sonunda “maddi konfor” bozuluyor.

İkinci unsur, bir işi karlı hale getirmek, sürdürmek ve büyütmeye sadece “müteşebbis heves" yeterli olamıyor.

Ticaret makul seviyede öz varlık gerektiriyor.

Hele finansmanın pahalı olduğu dönemlerde “taşıma suyla değirmen dönmüyor".

Neticede iş aksıyor, sadece kendilerine değil, çalışanlarından tedarikçilerine zincirleme zarar oluşuyor.

Ticaret öz varlık gerektiriyor, aksi halde herkes yatırımcı olur.

Güçlü sermaye daha mal ve hizmet satın alırken kazanmaya başlar.

Ödeme rahatlığı piyasaya güven verir.

Şirketin risk algısını düşürür.

Bağlı olarak, banka ve piyasa kredisi ilave maliyet avantajı sağlar.

Diyeceğimiz, orta ölçekli işletmelerde “sahip yöneticilik” ve “güçlü öz varlık”, “kalıcılığın” ön koşuludur.