Yönetici Oluyor İki Gözümün Çiçeği

hayatımızın hangi aşamasında bünyeye nüfuz ediyor bilmek çok güç

lakin, şöyle bir dikkatle etrafa bakınca

ya genlerden geldiğini ya da Covid benzeri bir salgının eseri olduğunu

düşünmek mümkün.

…

Öyle bir kabul edilmiş yayılış var ki hayattan aksini ummak, duyanda bir anda itibar kaybı izlenimi oluşturuyor.

Kendi ile ve kendi bireysel yetenekleri ile bir çalışanın mutlu olması ihtimali,

hızla “zaten pek potansiyeli yoktu”

bakışlarını üzerine topluyor.

…

Yönetici olmak istiyoruz,

gücü ve statüyü ele almak istiyoruz, o güçle ne yapacağımızı çoğunlukla bilmiyoruz lakin yine de istiyoruz,

bizim yetenek ve isteklerimiz ile uyumlu mu bilmiyoruz ama

istiyoruz!

Bütün kariyer planları bu hatta ilerliyor, İK stratejileri bunun üzerine kurulu,

gözler o kadar dönmüş ki ilerideki bir yöneticilik ihtimali için bugünün avantajlı ihtimallerini göz ardı eden devasa bir kitle var,

çalışan insana sunulan bütün havuçlar bir köşeden yöneticiliğe erişiveriyor,

bazen harika bir çalışandan

kötü bir yönetici çıkarma pahasına gözler kararıveriyor.

…

TDK konuyu;

“yönetme gücünü elinde bulunduran kişi, yöneten kişi, idareci, menajer”

olarak tanımlamış.

Çalışma hayatı insanları ise yönetme gücünden yola çıkıp “adı olsun yeter” mertebesine ulaşmış durumda.

Ekibi olmayan ve tek kişi yönetmeyen kıdemli yöneticiler ve unvanlar

ile dolu tüm iş hayatı.

…

Neredeyse sınıf başkanlığından spor kolu temsilciliğine, sınavlarda önde olmaktan aldığı takdirname ile statü yakalayan çocuklukla başlayan bu yolculuk,

iş hayatında neyi neden istediğinin bilmeyen bir sonuç ortaya koyuyor.

Yöneticiliği geçtik temsili emareleri bile yeter durumda…

Unvanı ve yan hakları geçtik

“masa başı iş” olsun diyerek az da olsa bir gücü elde tutma güdüsü

oldukça kuvvetli.

…

Hal böyle olunca;

yönetici oluyor iki gözümün çiçeği,

tüm alkışları alarak ancak

nasıl yapacağını boş ver ne işe yarayacağını dahi bilmeden!

…

İş üretmeye, gelişmeye, öğrenmeye,

emek harcayıp fayda yaratmaya, kendi potansiyelini keşfetmeye, en önce hayattaki isteğini ve misyonunu inşa etmeye,

mutlu olmaya,

kendi değerini iş tanımlamaları olmadan ifade edebilmeye

dönme vaktidir.

ŞahapT.