Kilolarım peşimi bırakmıyor

Ben 19 yaşındayım ve aşırı kiloluyum. İradeli değilim, diyet yapamıyorum. Bu yüzden evden dışarı çıkamıyorum. Çok mutsuzum.

Haberin Devamı

Güzin Abla, ben 19 yaşındayım. Benim başlıca sorunum, çocukluğumdan beri aşırı kilolarım oldu. Doktora gidemiyorum, çünkü çok içine kapanık bir kızım. Daha 11 yaşında bu kiloları almaya başladım. Gerçi o zamanlar boyuma göre normaldim ve beni çok da etkilemiyordu.
Boyum 1.55 cm, kilom ise 50 idi. Ama ne olduğunu bile anlamadan kısa bir süre içinde, bir anda boy atıp feci bir şekilde kilo aldım.
Bundan tam 4 sene önce ailemle bir trafik kazası geçirdik ve ben okulumu orta sonda bırakıp anneme bakmak zorunda kaldım. Çünkü annem yaklaşık 5-6 ay yatağa bağlı kaldı. Onunla bir tek ben ilgileniyordum. Tek kızı bendim, bu süre içinde sanırım psikolojik sorunlar yaşamaya başladım.
Ben de kendimi yemeye verdim; yedikçe yedim ve acayip birine dönüştüm. Boyum 1.75 cm, kilom ise 140’ı buldu. Daha sonra da okula gitmek istemedim. Zaten ailem de zorlamamıştı ama ne büyük hata yapmışlar!
Belki o zaman okula devam etseydim şu anki gibi asosyal bir hayatım olmazdı ve bu kadar da kilo almazdım.
Benim zaten tek sorunum kilo da değil.
Abla, aslında ölmek istiyorum. İnan o kadar kötü durumdayım ki... Kıl sorunum da var. Göbeğimden kollarıma kadar aşırı kıllıyım. Ne çirkin değil mi?
Bütün vücudum böyle pütür pütür. Beni çıplak görseler 3-4 tane çocuk doğurmuş bir kadınım zannederler. Ama bakıyorum ki 3 çocuk doğuran kadın benden fit ve çok güzel bir vücuda sahip olabiliyor... Kıskançlıktan öleceğim. Böyle fidan gibi bir genç kız olmayı ne çok hayal ettim bir bilsen... Ama olmadı.
İradeli değilim. Diyet yapamıyorum çünkü biz ailece ete, abur cubura ve hamur işlerine düşkünüz. Bu yüzden onlar ne yerse ben de onu yiyorum ve diyet falan kalmıyor.
Neredeyse her gece ağlıyorum, dua ediyorum ama çare yok sanırım. Benim hayatım böyle şişman bir şekilde devam edecek.
Ben de çok istiyorum arkadaşlarımla gezmeyi, eğlenmeyi, güzel giyinmeyi. Tatile gittiğimizde bile hür değilim. Tam 5 senedir denize girmedim utancımdan. Annem kaç kere “doktora gidelim, diyet yap, spora götüreyim” dedi, ama abla inan kapının önüne dahi çıkamıyorum. Ağlıyorum, doktora gitmek istemiyorum ama biliyorum ki böyle yaptıkça hiç kimse bana yardım edemeyecek ve ben daha da kötü olacağım. Başka kızlar gibi evlenmek, çoluk çocuğa karışmak gibi hayallerim yok benim. Bunun olmayacağını biliyorum.
Tek derdim zayıflamak ve okuluma dönmek. Bazen diyorum ki keşke bir sihirli değnek dokunsa da beni baştan yaratsa. Aslında cıvıl cıvıl bir genç kızım. Sevdiklerimi güldürmeye bayılırım.
Biliyorum ki imkansız hiçbir şey yok ve ben mucizelere gerçekten inanan bir kızım ama ben böyle utanıp, çekindikçe derdimin çaresi yok.
Kahroldukça bu kilolar peşimi bırakmayacak. Sonunda ben de 300 kilo olup tekerlekli sandalyeye mahkum kalacağım.
Abla, seni çok seviyorum. Birine bunları anlatmam gerekiyordu, bu nedenle sana anlattım ve biraz da olsa rahatladım. İyi ki varsın.
Rumuz: Şişmanlık

Haberin Devamı

Obezite sadece bir güzellik sorunu değil, sağlık sorunu

Haberin Devamı

Ne kadar doğal bir şekilde anlatmış kendini... Onu anlamamak mümkün mü? Biz hanımlar birkaç kilo fazlamızı bile sorun ederken, gencecik bir kızın obezite sınırını aşmış olması, onu umutsuzluğa sürükleyen bu aşırı şişmanlık durumu elbette ki çok acı.
O da yaşıtları gibi güzel olmak, istediği gibi giyinmek, dışarı çıkmak istiyor. Bence tam büluğ çağında yaşadığı o trafik kazası ve annesine bakmak zorunda kalışı onda bir şok etkisi yaratmış ve hormonlarında dengesizlik ortaya çıkmış. Aşırı kilo ve kıllanma sorunu bu gerçeği gösteriyor. Tabii mutlaka bir doktora başvurup, ki bu bir endokrinolog olmalı, önce sağlığını düzeltmeli.
Gereken tedavi uygulandığında ise kilo vermesi çok daha kolay olacaktır. Bu durumda ailesine düşüyor bu görev. “Sevgili kızım, anneni dinle ve fazla gecikmeden hemen bir uzmana başvur... Çünkü seninki artık sadece bir güzellik sorunu değil, sağlık sorunu...”

Yazarın Tüm Yazıları