Kendimi tükenmiş hissediyorum

Nereden başlayacağımı, kendimi nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Bildiğim tek şey artık kendimi iyi hissetmediğim. İkiz bebek annesi genç bir kadınım.
İkizlerim 21 aylıklar ama ben zaman zaman dayanamayıp onlara bağırıyorum maalesef.
Bana yardım edecek hiç kimse yok, zaten bu zamana kadar da kendim büyüttüm çocuklarımı.
Eşim işten eve, evden işe pek bir faydası olmaz bebek bakımında. Maddi durumumuz da çok iyi değil. Yardımcı tutamıyorum. Tek başıma artık yetemiyorum sanırım ve bunu bilmek beni çok üzüyor.
Psikolojik olarak tükenmiş hissediyorum... Çocuklarımı çok seviyorum ama tahammülüm kalmadı.
İnanın iki çocukla birden ilgilenmek gerçekten çok zor, asla isyan etmiyorum çünkü çocuk sahibi olmak isteyip olamayan pek çok insan var.
Aslında onlara bağırmak istemiyorum, sinirlenmek istemiyorum, ağlamak istemiyorum, sakin kalmak istiyorum ama nasıl yapacağımı bilmiyorum...
Aslında anlatmak istediğim çok şey var içimden geçen ama kelimelere dökemiyorum.
Beni kimse de anlamıyor en yakınlarım bile...
Çünkü hiçbiri bebeklerimle benim gibi tek başlarına vakit geçirmediler. Yaşadıklarımı anlatıyorum “olur böyle şeyler” deyip geçiştiriyorlar. Aslında içlerinden birileri de çıkıp bana yardım etsin, şu annelik görevimde biraz mola verebileyim istiyorum.
Çok mu olmayacak bir şey istiyorum?
Rumuz: Çocuklarımı seviyorum

YANIT

Sevgili kızım, ikiz bebek annesi olmak elbette çok zor olmalı, hem de insanın hiç yardım edecek kimsesi yoksa...
Genç bir annenin tek bir bebeği bile yalnız başına büyütmeye çalışması yeterince zorken, ikiz bebek annesi olmak gerçekten hiç de kolay olmamalı.
Eşinin işi gücü olabilir ama yine de sana bir şekilde mutlaka yardımcı olabilmeli.
O istediğin molayı sana sağlayabilmeli, en azından sana birkaç saatlik bir dinlenme fırsatı verebilmeli. Sonuçta bu bebekler ikinizin ve eşinin de bu sorumluluğu seninle paylaşması gerekir.
Ayrıca senin ya da eşinin ailesinde sana yardım edebilecek birileri yok mu?
Olur böyle şeyler, deyip, sana destek olmaktan kaçınmaları bana hiç de mantıklı gelmedi. Aileye katılan ikiz bebekler onları hiç mi mutlu etmedi? Gerçekten de pek çok aile çocuk sahibi olmak için can atarken...
Hiç kimse onlara sevgiyle sarılmak, kucaklamak, onlara yaşama hazırlamak için biraz fedakarlık etmek istemiyor mu?
Bir anneanne, bir babaanne, bir teyze, bir yenge yok mu?
Bilmem ama nasıl bir ailen var, anlayamadım, çok mu benciller yoksa sen yakınlarını kıracak bir şeyler mi yapmıştın da senden böyle uzak durmayı seçiyorlar.
Ama bence sen nasıl bir çöküntü halinde olduğunu ne eşine, ne de yakınlarına yeterince anlatabilmişsin.
Ben insanların bu kadar duyarsız olabileceğini düşünmek istemiyorum.