Hayat anne ile başlar

Bir ömür boyu yolumuzu aydınlatan, hayatı, insanları ve dünyayı sevmeyi öğreten, geleceğe umutla ve güvenle bakmamızı sağlayan, bizleri güçlü kılan yüce varlıklar olan annelerin kıymeti; evlatları için bir saatin 60 dakikası değil 61 dakikası, bir günün 24 saati değil 25 saati, dünyanın 4 mevsimi değil 5 mevsimi, yılın 12 ayı değil 13 ayı, bir haftanın 7 günü değil, 8 günü bilinmelidir.
Çünkü insan için hayat, anneyle başlar. Aileyi bir arada tutan en önemli unsurdur anne. Bizler için anne, şefkat, sevgi ve huzurdur. En mutlu anlarımızda sıcacık bir yuvamız, en darda kaldığımız anlarda tek teselli kaynağımız ve sığındığımız limanlardır annelerimiz. Bir başka deyişle, cennet annelerin ayakları altındadır.
Annelerin evlatlarına aşıladığı insani değerlerin, ömür boyu yol gösterici olduğu, herkesin bildiği bir gerçektir.
Ailenin temeli de olan anneler, yetiştirdikleri dürüst, sağlıklı, ilkeli ve özgüvenli evlatlarla toplumun şekillenmesinin baş mimarıdır.
Beni doğurup dünyaya getiren merhum annem, babamla hayatı paylaşıp onu da mutlu eden biriydi.
Gençliğinde çok çile çekmiş olmasına rağmen, geçmişe dönük acılarını evlatlarına hiç yansıtmamıştı. Bazen yanık bir türküde veya şarkıda gözyaşlarını gizlice hep içine döktü. 3 kardeştik ve ablamı 30 yaşında bir trafik kazasında kaybettiğimizde, o gizli gözyaşları artık açığa çıktı.
“Ağlama artık” diye teselli etmek isteyenlere, “Evlat acısı unutulur mu” cevabını verirdi. Evlatların annelerine karşı duyduğu sevgi ve şefkatin daha yücesi, annelerin kalbinde onlara sel olur akardı.
Bunun örneği Uşak’ın Eşme ilçesinde yaşandı. 78 yaşındaki Eşe Eğerci, 23 yıl önce Hakkari’de şehit olan oğlu Mustafa Eğerci’nin şehitlik tazminatı ve maaşına hiç dokunmadı ve “Oğlumun adını bir okul yaptırarak yaşatmak istiyorum” dedi.
Milli Eğitim Müdürlüğü’ne başvurarak bu isteğinin yerine getirilmesini istedi. Bankada 250 bin lirası birikmişti. Milli Eğitim Müdürlüğü, geri kalanın devlet tarafından karşılanacağı sözünü verdi. 24 derslikli okul, Şehit Mustafa Eğerci İmam Hatip Lisesi adıyla Eşe Ana’nın da katıldığı törenle eğitime açıldı.
Sadettin Kaplan’a ait bir “Anne” şiiri, kutlanan Anneler Günü ile ne güzel örtüşüyor:
Anneciğim, okşa beni, sanma koçun kuzu kalır.
Gözyaşların kurusa da, yanağında tuzu kalır.
Yüzün gözlerime perde, gülüşün devâdır derde.
Elinin değdiği yerde, ne ağrım, ne sızım kalır. ◊ Cemil Özyıldırım

YANIT

Ben de anacığımı kaybedeli tam 16 yıl oldu. Hâlâ ona anlatmak istediğim o kadar çok şey birikiyor ki... Zaman zaman gidip de söyleyeyim demek geliyor içimden. Hâlâ yokluğuna alışamadım. O gittiğinden beri içimde eksik kalan bir şeyler var. Biliyorum ki annenin yeri asla doldurulamaz. Evlat olarak annemizi başımızda taşısak hakkını ödeyemeyiz.
Ne mutlu annelerini başlarında taşıyıp o sağken onun değerini bilenlere. Çünkü onu kaybettikten sonra ne kadar hatırlasanız da boş. Bu nedenle dediğiniz gibi, anneleri senenin bir günü hatırlamak ve kutlamak yeterli olabilir mi?