Merhaba Güzin Abla, ben bir adamı 2 yıldır seviyorum. Onu sevdiğimi anneme de itiraf ettim. Annem onun başka biriyle yaşadığını söyledi... Oysa bu adamla benim birlikte olma hayalim vardı. Ona daha önce yazmıştım, o da bana beni istediğini belli etmişti.
Annem o evli gibi bir şey deyince ağlama krizine girdim, o kadar üzüldüm ki ona küfürlü mesajlar attım... Neredeyse aklımı kaybetme noktasına geldim...
Onu deli gibi kıskanıyorum, bu kıskançlık yedi bitirdi beni. Onu diğer kadınla hayal ettikçe tükendim.
Onu ölümüne seviyorum. Annemi ve abimi onun için sildim. “Engel olursanız yüzümü göremezsiniz” dedim. Pes ettiler ve sustular...
Sevdiğim adamın annesi de beni istemiyor. İşin tuhaf tarafı annemi seviyor ama bana gelince garip oluyor bu kadın... Tutku oldu o adam benim için... Gecem gündüzüm her şeyimdi o benim. Ona karşı derin bir hasret, susuzluk gibi bir his uyandı içimde.
Başka bir kadınla ilişkisi olduğunu öğrendiğimden beri uyuyamıyorum. Hayatın anlamı neredeyse bitti...
Bayramda beni sevdiğini söylemeye çalıştı ama ben kadını duyduğum için ona inancım bitti.
Merhaba Güzin Abla, ben 32 yaşında çalışan bir kadınım. 3 sene önce bir erkekle tanıştım, kısa süre içinde birbirimize bağlandık.
Ancak sevdiğim adamın ilk evliliğinden 2 çocuğu var, ailem bunu bilirse evlenmeme izin vermez, diye bu bilgiyi yıllarca onlardan sakladık.
İki sene önce nişan tarihi aldık fakat annem bir gün sevdiğim adamın yüzüne karşı babası hakkında hakaretler yağdırdı. “Senin babanla yıldızım hiç tutmadı, onu sevemedim” tarzında bir şeyler söyledi. Sırf bu yüzden nişanımız bozuldu ama biz birbirimizden asla vazgeçmedik.
Ta ki bu seneye kadar, sonuçta şubat ayında nişan yaptık. Zorlukların üstesinden gelip ağustosta düğün yapmayı düşünüyorduk.
Düğün hazırlıklarını yaptık, her şeyimiz tamamlanmıştı ama anneme bir telefon gelmiş ve nişanlımın 2 çocuğunun olduğunu söylemişler.
Annem ‘ayrılacaksın yoksa hakkımı sana helal etmem, bizi mezara sokacaksın’ diye çok kırıcı konuştu.
Ben de lanet ettim her şeye... Sevdiğim adamdan ayrıldım. Çok acı çektim, ancak daha sonra dayanamadım, aradan birkaç hafta geçtikten sonra tekrar geri döndüm, onun yanına gittim.
Bizler ilkokulda yurt bilgisi, lisede mantık, sosyoloji, felsefe, okuyan, ilk ve ortaokul ile liseyi karne notu kaç olursa olsun bitirme sınavına girerek bitirmiş bir nesiliz...
Biz her dönem 3 yazılı 1 sözlü imtihan olan nesiliz...
Biz kopya çeken ama kopya hazırlarken öğrenen bir nesiliz...
Yakınının, dostum dediğinin cenazesine “tatildeyim” diye gitmeyen nesil değiliz...
Biz şahsiyet sahibi olması için her şeyden sorumlu tutulan, kendine güvenen, sevgiyi saygıyı, dostluğu, vefa duygusunu bilen, yerine göre başkalarının yaşamı için kendi yaşam tarzından fedakârlık eden nesiliz...
Biz arkadaşımızın ailesini kendi ailemiz kabul eden, yaşam anlayışını buna göre dizayn eden, psikolojik sorunlarını aile ve mahalle ilişkileri içinde parasız çözen, anasına, babasına, ailesine egosundan fedakârlık edip maddi manevi kol kanat geren nesiliz...
Biz bugün 40 yıllık arkadaşlarını köşe bucak arayan, öğretmeninin elini öpmek için yarışan nesiliz.
Sevgili Güzin Abla, ben 19 yaşında genç bir kızım. Geçen sene yani 18 yaşına yeni girdiğim günlerde büyük bir beyin rahatsızlığı geçirdim ve o yıl üç kez beyin ameliyatı geçirdim. 1.5 ay hastanede yattım.
Doktorlar benim içim ya ölür ya sakat kalır demişler. Ama Allah’a şükür iyileşip eski halime döndüm.
Ama asıl sorunum başka.
Beni ameliyat eden doktorlardan birine âşık oldum. Kendisi hakkında hiçbir şey bilmiyorum.
Sadece okuduğu üniversiteyi ve mezun olduğu yılı biliyorum; onu da sosyal medya hesabından öğrendim. Kendimce bir hesap yaptım ve onun benden 16 yaş büyük olduğunu anladım. Yani 35 yaşlarında olmalı. Biliyorum benimki imkânsız bir aşk.
Bir kere ben onun yanına yakışmam zaten. O koskoca bir doktor, Bense açıktan lise okuyorum şu anda. Tedavi sürecinde çok kilo aldım ve bu yüzden vücudumda çok selülit oldu.
Kilolarım gitti eski halime döndüm ama onlar hâlâ var. Bu yüzdende çok özgüvensizim.
Güzin Abla ben bu adamı sevmekten nasıl vazgeçebilirim, nasıl unutabilirim onu? Sürekli sosyal medyadan fotoğraflarına bakıyorum.
Şimdi artık bahane hazır... Sokak hayvanlarında kuduz yaygın diye ölüm fermanı çıkaracaklar.
Oysa kuduz virüsünün taşıyıcısı ve yayıcısı çakal, domuz, kirpi, kokarca, köstebek, kurt, tilki, sansar, yarasa gibi yaban hayvanlarıdır.
Zannediyorsunuz ki bir bölgeden özellikle köylerden köpekler uzaklaştırılırsa rahat edip hayvansız yaşama geçeceksiniz.
Oysa köpeklerin olmadığı yerlerde bu kez yaban hayvanları olan kurt, domuz ve tilki gibi daha zor olanlarıyla yaşamak zorunda kalacaksınız ve kuduz virüsünü bizzat bu hayvanlardan kapacaksınız. Kedilerin uzaklaştırıldığı bölgelerde fare ve veba/kuduzla tanışacaksınız.
Yaban hayvanlarına ancak havadan spreyleme ile aşı uygulanmaya çalışılıyor, onda da başarı oranları çok düşük.
Bunun anlamı şu, doğadaki yaban hayvanlarının şehirlere inmesini engelleyen tek şey köpekler. Köpekler şehirlerden toplanıp barınak adı verilen toplu itlaf merkezlerinde itlaf edildiğinde yaban hayvanları köpeklerin yerini alacak.
Köpekler yüzünden sokağa çıkamadığını, çocuğunu sokağa çıkaramadığını iddia edenler artık o zaman şehirlerde yaban hayvanlarıyla safari yaparsınız.
Köpekler ve kediler yaban hayatla aranızdaki emniyet şerididir. Bunu anlayabiliyor musunuz?
Sevgili Güzin Abla, dayanamayıp yazma gereği duydum. Biz mi çok duyarsızlaştık, yoksa gelenek ve göreneklerimizde mi bir değişiklik oldu?
Taziye evinde, elinde pilav tabağıyla “Pardon, karabiber var mı acaba” diye soran birisini anlattılar. Garipsemiş ve şaşırmıştım. Sonra bununla ilgili bir tweet attım.
Meğer nasıl kanayan bir yaraya parmak basmışım. Ne yorumlar, ne hikâyeler yazıldı... Annesinin vefat ettiği gün mutfakta saatlerce Türk kahvesi pişirmek zorunda kalanlar mı istersin...
Taziye ziyaretinde dağıtılan karton bardaktaki çayı eliyle iterek, merhumun kızına “Huyum kurusun, ince belli haricinde çay içemiyorum, sana zahmet” diye fısıldayanlar mı? Patatesli pideyle peynirli pideyi takas edenler... Ve daha neler neler!
Olay meğer memleket meselesiymiş.
Şaşırdım kaldım! Yüzlerce yorum alt alta dizildi. Millet bir yandan kendi yaşadıklarını yazdı. Bir yandan da taziyede karabiber isteyen şahsa öfkelendi.
“Böyle aymazlık olur mu, orası taziye evi, aşevi değil!”, “Yanına hoşaf da isteseydin bari, atanmaz” diyenler de oldu tabii...
Yorumları okurken niçin bu kadar tepki gösterildiğini düşündüm. Yani pilavda, tatlıda bir beis yok da karabibere gelince mi sıkıntı oldu?
Benim size yazma nedenim bir süre önce köşenizde rastlamış olduğum genç kızın durumu gibi... Evden uzaklaşmayı daha doğrusu kaçmayı, hiçbir aile üyesinin yüzünü görmemeyi çok istiyorum. Aldığım karar üzerine başıma gelecekleri çok araştırdım, araştırmaya da devam ediyorum ve bu arada internette siz karşıma çıktınız. Ve size danışmaya karar verdim. Beni kaçmaya karar verdiren olay şöyle:
Sevgisiz, ilgisiz bir ailede büyüyorum. Babam ben küçükken çok ciddi bir hastalık geçirdi ve şu an yatalak, bu yüzden evde huzursuz bir ortam var. Bu süreç içinde ben anne ve baba sevgisi olmadan büyüdüm.
O yaşadıklarımdan gelen psikolojik sorunlarım şu an hâlâ hayatımı altüst ediyor. Ailemden hem fiziksel hem de duygusal olarak şiddet görüyorum.
Bazen fiziksel şiddete maruz kalmasam da duygusal şiddet de en az onun kadar bana acı veriyor. Ailemden en sevdiğim kişiler bana büyük bir iftira attılar, yapmadığım bir şeyden dolayı.
18 yaşındayım ve artık okumuyorum, kendi isteğimle...
Ama böyle bir karar aldığıma çok pişman oldum. Eğer okusaydım evden kaçma fikrini düşünmeden, gitmem daha kolay olurdu ama şimdi öyle değil. Annem aslında sadece duygusal şiddet uyguluyor fakat abim demek istemediğim kişi beni her türlü mahvediyor.
Beni her gün dövmeye ve vurmaya kalkıyor, ağlama krizlerine sokuyor kendimi ne kadar düzgün bir şekilde ifade etmeye çalışsam da yapamadım.
Merhaba Güzin Abla ben 33 yaşında, çalışan bir genç kadınım... Eşimle 2017 senesinde evlendik, ondan önce 2 yıllık flört dönemimiz olmuştu.
2 yıllık flört dönemimizde onu tanımaya uzun bir fırsat bulduğumu düşünmüşüm. Ancak evlendikten sonra bu kadar değişeceğini hiç düşünmemiştim...
Evlendiğimiz andan beri sıkıntılar bitmedi. Bana karşı itici ve ağır lafları vardı. Hep benim ona değer vermemi bekliyor, hep benim kendisine layık olmamı, uyum sağlamamı bekliyordu.
O hep haklıydı... Hep geçmişe gidiyor, ‘sen sunu yaptın’ diye beni eski davranışlarımla vurmaya çalışıyordu.
Ben ondan önce de çalışıyordum ve her zaman çalıştım.
Bu nedenle karşısında güçlü durmaya çalışıyordum. 2018’de işyerinde büyük bir çöküş yaşadı. Maddi olarak da çok zor zamanlar geçirdik... Borçlar tavana vurdu, sürekli benim aldığım maaşla geçinmeye çalıştık.
Ben bir işe girmesini, gerekirse limon bile satmasını söyledim ama o kendisinin üstün bir işi olduğu için işe girmeyi bile kendine yediremedi...
Sonrasında evliliğimizde kopmalar başladı. 2-3 kere neredeyse boşanma aşamasına geldik. Tabii bu arada iyi günlerimiz de oldu...
