İstanbul’un Küçükçekmece ilçesinde bir Araştırma ve Eğitim Hastanesi. Yaşları 14 ile 17 arasında değişen yılda yaklaşık 500 kız çocuğu; hamile bırakılıp bırakılıp kürtaj için buraya getiriliyor. 150’si kayıt altına bile alınmıyor. Üstelik bu 150 kayıtsız çocuğun 39’u Suriyeli!
Yazıktır, günahtır kelimeleri lügatınızdan kalkalı ne kadar oldu beyler?
Türkiye’nin gündemine oturan 115 hamile çocuk ile ilgili kayıtların polise bildirilmediğini ortaya çıkaran isimse, hastane personeli İclal N.
Hastanede soysal hizmet uzmanı olarak Mayıs 2017’de göreve başlıyor.
Kapkaranlık, puslu, leş bir İstanbul sabahı. Gün doğmadan dökülmüşüz yollara. Zaten epeydir güneş tam doğacakken vazgeçiveriyor bu topraklara. Kimsenin eleştirecek gücü yok, işe okula gidiyoruz işte gecenin kör karanlığında.
Balmumcu’ya inen yokuşların birinde yürüyorum. Karnım aç, hava soğuk, tek ihtiyacım bir tost ve bir demli çay. Giriyorum bir büfeye. Televizyon açık.
Spikerler epeydir aynı haberleri sunuyor sanki. ¨İnternetten alınan pompalı tüfekle öldürülen kadınlar bla bla... ¨
Ama başka bir şey söylüyor spiker bu sefer.
Şehrin her yerine fotoğrafları asıldı
Osmaniye'de bir işadamı hesabına yanlışlıkla yatan parayı iade eden asgari ücretli gencin fotoğrafını şehrin her yanına astırdı... 19 yaşındaki Muhammet Çolakça'nın banka hesabına yanlışlıkla bir işçinin asgari ücret ödemesi yatırıldı. Hesabında bin 404 TL para olduğunu gören genç, paranın İstanbul'da bir firma tarafından hesabına yanlışlıkla gönderildiğini tespit etti. Firma ile iletişime geçen Muhammet Çolakça parayı iade etti.
100 yaşına 1000. elbiseyi dikerek girecek
Avusturyalı Lillian Weber 100 yaşında...Son bir kaç yılını Afrika'daki çocuklara kıyafet dikmekle geçiriyor. Şimdiye kadar tam 640 çocuğa elbise dikmiş, hedefi 2018 Mayıs'a kadar elbise sayısını 1000'e tamamlamak. O elbiseleri dikerken inanılmaz bir özen gösteriyor ve karşılığında beklediği tek şey, çocukların mutlu olması... Torunu ona ¨litte dresses for africa¨ isimli bir de blog açmış.
Yıllar önce Walter Tevis’in acayip kitabını okumuştum. ¨Dünyaya düşen adam`. Epey etkisinde geçti çocukluğum. Kitap sonraları kendisi de bir nev’i uzaylı olan David Bowie’nin egzantrik oyunculuğu ile filme çekilmişti. Cüneyt Arkınlı bir ¨Dünyayı Kurtaran Adam¨ kadar olmasa da sonuç efsaneydi. Peki ya o uzaylı memlekete düşseydi?
¨Dünyaya düşen insan kılığında bir uzaylı; gezegeni susuzluğun ve türlü savaşların sonucunda yok olmanın eşiğine gelmiş bir Anthea'lı, üstün teknolojik bilgisini kullanarak kısa zamanda dünyadaki en büyük şirketlerden birini kuracak ve kazandıklarıyla kendi "insanlarını" kurtarabilmek için bir uzay gemisi inşa edecektir.
Fakat ziyareti uzadıkça bütün planları tersine işlemeye başlar. Şiddet, televizyon, yozlaşma... insanlık onu ele geçirmektedir.¨
Böyle diyordu romanın tanıtım yazısında. Acayip hikayeler okumayı seven kuzenim sayesinde mi elime geçti hatırlamıyorum. Ama şimdilerde emin olduğum bir şey var ki, bu zavallıcık Türkiye’ye düşse evvela aklını kaçırırdı.
Ama biliyor musun ki Dolar’daki artış, onları değil, en çok seni beni ETKİLİYOR.
Öyle tatlı tatlı yükseldi ki, birikimi dövizde olanların ruhuna neşe, ihracat yapanların ekmeğine bal; dolarla mal alanlara korkulu rüya, dolarla borçlananlara Fredi’nin kabusu oldu.
Ama asıl sokaktaki ¨biz istemezük¨çü güzel kardeşimi etkiledi. Onlar dolmuşta, bakkalda, kahvede, vapurda, her yerdeler. Ve enteresan bir biçimde dövizdeki artışın kendi hayatlarını etkilemediğine inanıyorlar.
Eve geldin pilavda domates yok.
Ama şimdi öyle mi ya? Sosyal medya diye kör olasıca bir illet çıktı. Buradan yellensen Oslo’nun aşağı Grünerlokka mahallesi duyuyor. Hayır Grünerlokkalılar’a neyse bizim mahallenin Sarmanlarına yaptığımız ¨kuyruklarını birbirine bağlayıp iki uçtan germe¨ işkencesinden?
Şu feysbuk’u bulan Mark denen herife yattığı yerde iğneler batsın işşallah.
Hele şu Mobese’ler! Kuyumcusu ayrı, bakkalı ayrı. Hadi kuyumcuyu anladık, 2 gram altını var onu koruyacak aklı sıra. Ama sen bakkalsın Mecit Efendi. İki gazoz bir kraker satıyorsun en nihayetinde. Senin dükkanın iki cephesine birden gizli kamera koydurmak neyine?
Sevginiz batsın!
Hafta sonu, önce T24’teki Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu’nun T24’teki açıklamasıyla, ardından Hürriyet’ten Cansu Şimşek’in aklımı dumura
uğratan haberi ile uyandım.
Sadece Ekim ayında 40 kadın, 2017 yılının ekim ayına kadar geçen sürede toplam 339 kadın öldürülmüş bu ülkede. Sebep? Çok sevgiden. Cinayetlerin %80’i pompalı tüfekle işlenmiş.
Çünkü bir gün anne olacaksın, bebek arabanla kaldırımlardan rahatça geçmek isteyeceksin. Belki menüsküs ameliyatı olacaksın, bir süreliğine değnekle ya da tekerlekli sandalye ile dolaşman gerekecek. Ya da annen baban yaşlanacak en basitinden, şöyle bir akşam üstü gezmesine çıkaracaksın tekerlekli sandalyesinde
Oku bak o zaman, başına neler gelecek...
Engelli arkadaşla 1 gün
Geçtiğimiz kış, belki o 1 günü Ömür’le geçirmeseydim, bu yazıyı yazabilme cesaretini gösteremeyecektim. İstanbul’un orta yerinde, tekerlekli sandalyede ama zihni zehir gibi çalışan, üreten, üstelik genç, güzel ve akademisyen Ömür Kınay, benim sosyal medyadan arkadaşım.
İstanbul’un orta yerinde, keyifli bir gün geçirmek için buluşuyoruz. Ve o bir gün boyunca yaşadıklarım, Ömür’e ve Ömür gibi fiziksel engeli olan mahcubiyetim bitmek bilmiyor.
Neden mi utanıyorum? Biziz o biz. Kafadan engelliler cumhuriyeti kadim üyeleri.
Kaldırımlara tuhaf rampalar koyup öylece bırakmayı, engelli iletişiminden sayanlar.
Sonra da o rampanın üzerine araba park edenler. Sanıyoruz ki o rampalar sadece bebek arabalı anneler için. Ki onların geçiş hakkını elinden almaya da zinhar hakkımız yok!
