Kadri Gürsel’in işi nispeten kolaydı. O tarihte orada olmadığı, gelen o telefonlara bakmadığı, o mesajlara dönmediği, o ByLock’çuları tanımadığı için savunması rahat geçti.
FETÖ, kilit kurumlarına sızarak devleti ele geçirirken iktidarı fazlasıyla uyarmış ve haklı çıkmış olmanın rahatlığı da vardı üstünde. Herkese yapışır ama Kadri Gürsel’e yapışmazdı FETÖ’cülük.
Musa Kart, Ahmet Şık, Murat Sabuncu ve diğerleri de aşağı yukarı aynı savunma avantajlarından yararlandı.
Fakat davanın baş sanıklarından Akın Atalay, bir noktada acayip köşeye sıkıştı.
Ne diyeceğini şaşırdığını, nasıl savunacağını bilemediğini ağzıyla itiraf ettiği karmakarışık suçlama, iddianamenin 241. sayfasında geçiyor.
ÇOK PİS YAKALANDIĞINI İNKÂR ETMİYOR
Diyor ki: “Bu iddianame ve eklerinin içindeki yüzlerce iddia ve belge arasında anlamakta, anlamlandırmakta hem kendime hem başkalarına izah etmekte ve bunu nasıl anlatmalıyım diye düşünüp çözüm yolu bulmakta en çok zorlandığım konu bu oldu.”
Tespit edilen karanlık ilişkiler ağıyla karışık para trafiğini anlatmayı şöyle deniyor
Neyse ki Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sözleri imdada yetişti. Temel insan hakları ihlallerine, temel hakları ihlal ederek karışılık verecek bir anlayışın Türkiye’de hâkim olmadığını gösterdi.
‘MISİLLEMECİ’ İMAJI OTURSAYDI
Almanya zaten siyasetçisi, medyasıyla yükleniyor, Türkiye’yi dünyaya kötülüyor, FETÖ kaçkınlarıyla takasa sokmak için rastgele Alman vatandaşlarını tutukladığımız karalamalarını yayıyor.
Güya siyasi pazarlıkta elimizi güçlendirmek için... “Casus değilse, teröre destek vermiyorsa ne işi vardı Türkiye’de” suçlamasıyla, sorun yaşadığımız ülkelerin vatandaşlarını topluyor, rehine gibi kullanıyormuşuz.
Erdoğan, Mescid-i Aksa’daki zulmü terörle mücadele gerekçesine bağlayan İsrail Cumhurbaşkanı’nı nasıl uyardığını açıklamasa...
“Biz Türkiye’de, sinagoga ibadete giden bir Yahudiye asla terörist yakıştırması yapmadık. Siz bunu nasıl yaparsınız” diye çıkıştığını bildirmese...
Böyle misillemeleri aklımızdan dahi geçirmediğimizi vurgulamasa...
Belki sinagog protestocularına bakıp Alman medyasındaki zırvalıklara inanacak, misillemede hukuk sınırı tanımadığımız iddialarına hak verecek kimseler çıkabilecekti.
Kontratak mı dersiniz, karşı propaganda mı, nefsi müdafaa mı... Alman hükümetinin tepkilerine verdiğimiz karşılık bu.
Türkiye, sıkça tekrarlandığı gibi eski Türkiye değil, çok doğru. Fakat bu refleksler, eski Türkiye’nin reflekslerine benzemiyor mu?
‘En iyi savunma saldırıdır’ taktiği
Alın Büyükada operasyonunu... İnsan hakları savunucularının toplantısı basılmış, kamuoyuna ‘casus avı’ olarak yansımıştı ya...
Devam eden ve gizlilik gerekçesiyle delillerin açıklanmadığı bir soruşturmada şüpheliler, her gün manşetlerden suçlu diye afişe ediliyor. Mahkûmiyetleri kesinleşmiş gibi bağıra çağıra ‘terörist’ deniyor, suçları sabitmiş gibi ‘ajan’lıkları ilan ediliyor.
Neyle suçlandıklarını, elde ne gibi somut kanıtlar bulunduğunu soranlar da ‘ajanı’na sahip çıkmakla, ‘terörist’ini korumakla, ‘adamları’ enselenince panik yapmakla suçlanıyor.
Almanya’nın alarme olması, Peter Steudtner’in ajanlığının başlı başına bir ispatı diye lanse ediliyor. Yarası olmasa gocunur muydu mantığı...
Almanları zıplattığına göre, demek ki yakalananlar kesin Alman casusu, öyle mi?
Doğrusu ben de şaşırdım, seçime kadar radikal bir değişiklik beklemiyordum. Ama zaten radikal bir değişiklik de olmadı. Sınırlı bir revizyona gidildi.
İKİNCİ ARGÜMAN: E HANİ BAŞBAKAN DEĞİŞECEKTİ?
Radikal değişiklikçilere soğuk duş oldu, kabul. Fakat zaten hayal âleminde geziyorlardı. İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’yu öngörenler bile çıkıyordu.
‘Nasılsa artık başbakanın illa genel başkan olması şartı yok, Cumhurbaşkanı’nın onu da üstlenmesiyle teamül ortadan kalktı. Herhangi bir ismi niye atamasın’ diyorlardı.
Kâğıt üstünde haklıydılar. Fakat başbakan değişikliği, pratikte hiç de gerçekçi bir beklenti değildi.
Her şey bir yana, mevcut koşullarda Binali Bey’den daha sevecen, daha toparlayıcı, sempati toplama gücü daha yüksek kim bulunacaktı?
İkincisi, seçime şunun şurasında sayılı gün kalmışken başbakan değiştirmek, alınacak risk miydi?
Üstelik Cumhurbaşkanı
ARD kanalı, Türkiye’yle pazarlık var mı, yok mu diye bodoslama sordu Merkel’e.
Alman parlamenterlere Konya’daki üssü ziyaret izni, ilticacı FETÖ’cülerin iadesi şartına mı bağlanıyor? Bu, Türkiye tarafından bir pazarlık konusu mu yapılıyor?
Merkel, ayyuka çıkan şayiayı doğrulamadı. İkili görüşmelerde böyle gizli bir taleple karşılaşmadığını, karşılaşırsa da açıktan reddedeceğini söyledi.
“İade edip etmemek yargıya ait bir karar, el altından siyasi pazarlığa tabi değil” mesajını tekrarladı.
‘HA ÖYLE Mİ’ DER GİBİ
İncirlik’ten kovmaktan beter ettik. Yine de nezaketlerini bozmadan çekildiler. Giderken de geçmiş ev sahipliği için Türkiye’ye teşekkür ettiler. ‘İncirlik konusunu artık kapatalım, geride kalsın, önümüze bakalım’ dediler.
Arkasından Konya’daki Alman askerlerini ziyaret etmekte zorluk çıkardık, yine aynı soğukkanlılıkla tepki vermeyi sürdürüyorlar.
FETÖ’cülerin iadesinde al-vere girmiyorlar, pazarlığa yanaşmıyorlar, takasa açık değiller.
CHP’nin, Meclis merkezli Milli Birlik yürüyüşüne katılmaması da öyle bir eksiklik.
Nasıl ki bombalandığı gece, o çatı altında iktidarı muhalefetiyle milli birlik sergilendi...
Nasıl ki menfur darbe girişimine, iktidarı muhalefetiyle yekvücut karşı duruldu...
Nasıl ki Yenikapı mitingine, ne yapılıp ne edilip tam kadro çıkıldı, milli birlik görüntüsü verildi...
Dün geceki yürüyüşe de CHP’nin katılımı öyle sağlanmalıydı.
FETÖ’YÜ SEVİNDİRMEMEK ADINA
Tam davet krizi aşıldı... Sonradan Darbe Komisyonu Raporu’na eklenen tartışmalı ifadeler bir günlüğüne aşıldı... Kısır polemikler o gün için aşıldı... Siyasi ihtilaflar geçici olarak donduruldu, çekişmeler ertelendi, CHP katılıyor derken....
Program değişti, konuşma yaptırılmayacağı bilgisi üzerine CHP karar değiştirdi, kortejden çekildi.
Kılıçdaroğlu ve Bahçeli, o gün ilk kez davete icabetle Külliye’ye ayak basmıştı. Erdoğan başkanlığındaki zirve, 2 saat 40 dakika sürdü.
Zirveden bu fotoğrafla birlikte çok güçlü ‘milli birlik’ ve ‘helalleşme’ mesajları çıktı.
SON FIRSATIN FOTOĞRAFIYDI
Yeni bir sayfa açılacak, yeni bir başlangıç yapılacaktı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, ‘15 Temmuz gecesi yakaladığımız birlik ve beraberlik ruhunu böyle bir milada dönüştürme’ye çağırıyordu.
“15 Temmuz’u yeni bir milada çeviremezsek, bu fırsatı değerlendiremezsek yazıklar olsun bize” diyordu.
CHP ile MHP liderleri de bu arzuyu güçlü bir dille destekliyordu.
Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’ne boykotu sonlandırmış, dayanışma içine girmişlerdi.
Yeni Şafak Genel Yayın Yönetmeni İbrahim Karagül, Hamburg’u Kraliçe’nin adamlarının yaktığını düşünüyor.
Pazar günü, kafa bulmak için ortaya atmıştım aynı şeyi. Karagül şaka yapmıyor, ciddi ciddi yazdı.
Hamburg’u İngilizler vurmuş. Himaye ettikleri terör örgütlerini Almanlara karşı kullanmışlar. Amaçları AB’yi zayıflatmak, acziyet ve çaresizliğe düşürmekmiş. Gezi terörünü finanse eden Alman istihbaratı evinde faka basmış, Hamburg terörünü organize eden İngiliz istihbaratınca atlatılmış.
MERKEL FARKINDA DEĞİL
Karagül, iyi niyetle Almanları bu sinsi düşmana karşı uyarıyor. Yazık ki Merkel hâlâ mesajı alamadı, büyük oyunu göremiyor.
Şansölye’nin en sert, en kızgın, en öfkeli tepkisi “Barışçıl gösterileri anlayışla karşılıyorum. Ama şiddet içeren protestolar kabul edilemez, tahammül edilemez, hoş görülemez” şeklinde.
Almanlar saf saf hâlâ “Kötüydü, iğrençti, düzen bozucuydu, kaosçuydu, tekrarına izin verilemez” tonunda konuşuyor.
İngiliz parmağı, içlerini karıştıradursun, sokaklarını kasıp kavurarak savaş alanına çevirsin... Aymazlığa devam ediyor, oyuna uyanmıyorlar.
