Türkiye'nin kızları

Ertuğrul ÖZKÖK

İzmir'de, benim okuduğum okulda okumuş. Gazi İlkokulu'nda. Levanten bir ailenin kızı. Bundan 307 yıl önce gelip İzmir'e yerleşmişler. Yani 1600'lerin sonunda.

Baba tipik bir Levanten. Tanıdığım birçok Levanten gibi.

Cesur, açık görüşlü, bu ülkeye gönülden bağlı.

Geçmişin hiçbir acısı onları bu topraklardan koparamamış.

* * *

Kızını çağdaş Türkiye idealleri ile büyütmüş. Adı Chantal.

Nüfus cüzdanında Fransızca yazılışı ile yazılmış.

Vatandaşlık hanesinde Türkiye Cumhuriyeti yazıyor. Hani şu bazılarının, küçültmek için sadece baş harfleri ile, TC diye yazdığı vatandaşlık.

Baba, ‘‘Bu pasaportu taşıdığım için vize kuyruklarında bunalıyorum. Ama bu pasaporttan gurur duyuyorum'' diyor.

Bir İzmirli Levanten aile ve bu ailenin yetiştirdiği genç kız bir anda toplumsal hafızamıza giriyor.

Şimdiye kadar hiç alışık olmadığımız bir durum.

Kimimiz, Müslüman gösterinin karşısına Katolik kız çıkar mı diye soruyor.

Ne saçma sapan bir soru. Taşıdığımız pasaporta ne kadar büyük hakaret.

Paylaştığımız sevgili ülkemize ne kadar büyük haksızlık.

Ama Atatürk'ün çizdiği yeni Türkiye portresini ne kadar yücelten bir soru.

Atatürk ne demişti?

Türk kelimesi, hepimizi birbirimize bağlayan ortak vatandaşlık kimliğimizdir.

Bu kimliğin altında, bu ülkeye gönül vermiş her etnik gruptan, her dinden insan, bir arada barış içinde yaşayacaktır.

Bu insanların ortak ideali ise çağdaş, müreffeh, modern ve ilerlemeci bir Türkiye'dir.

Hepimizi birleştiren bu ortak ideal bizlere, bu ülkeyi ortaçağ karanlıklarına götürmek isteyenlere karşı ortak bir görev de yüklemiyor mu?

Bu görevi yüklerken Müslüman, Katolik, Musevi diye ayırıyor mu?

* * *

Ayırmıyor.

Öyleyse niye kızıyorsunuz? Niye öfkeleniyorsunuz?

Chantal benim okulumda okumuş.

Sevgili Gazi İlkokulumda. Hatice öğretmenimin okulunda.

Benim de Levanten kız arkadaşlarım vardı.

Yüzyıllardır bu ülkede yaşayan Levanten aileler.

Rum, İtalyan, Yahudi, Fransız, Ermeni çocukları.

Bazıları kan kardeşim olan, küçücük bir parmağın ucuna çizilen kırmızı bir renkle ebediyete kadar kardeşim olan küçücük insanlar.

Uğursuz bir eylül ayında, bir 6-7 Eylül sabahında aniden mıntıkamdan çekilen, arkadaşlık mahallemi tenhalaştıran kardeşlerim.

Uğursuz bir eylül sabahında, sessizce bu ülkeyi terk etmek zorunda kalan küçücük dostlarım.

Bu ülkeyi, yüzyıllardır yaşadıkları bu toprakları hain provokasyonlara rehin bırakmak zorunda kalan arkadaşlarım.

Şimdi geride kalanlar büyüdüler.

Onların çocukları bu ülkeyi bir daha bırakmak istemiyorlar.

İzmir'in kızları, taşıdıkları nüfus cüzdanlarına ihanet etmiyorlar.

Nüfus cüzdanlarını TC'ye çevirmek isteyen zihniyetlere direniyorlar.

* * *

Ben hayatım boyunca azınlık kelimesini hiç sevmedim.

Aidiyet duygularını sayılara indirgemek isteyen bu tuhaf kelimeyi kullanmamaya dikkat ettim.

Çünkü onlar, bu ülkeye bağlılık konusunda çoğunlukturlar.

Hepimiz gibi. Bizler gibi.

Ezici çoğunlukturlar.

Çağdaşlaşma, modernleşme projemizde, ileriye gitme azmimizde hep onlar da vardırlar.

Ön saflarda, omuz omuza.

Bir İzmirli olarak Chateaubriand'ın doğu yazılarını müthiş keyif ve gururla okumuştum.

Paris'ten çıkarken bıraktığı modanın daha gelişmişini, çağdaş yaşamı İzmir'de gördüğü zaman düştüğü şaşkınlığı, tarifi zor bir gururla ezberlemiştim.

Benim okulum, benim arkadaşlarım, bir eylül sabahı sessizce mahallemizi boşaltanlar, burada kalanlarla benim İzmirim.

Chateaubriand'ı şaşırtan şehir.

Ve Türkiye'nin cesur kızları. Cebinde Türkiye Cumhuriyeti kimliği taşıyan, bu kimlikten gurur duyan müthiş kızlarımız.

Ben en çok onlara güveniyorum.