Zeynep Bilgehan/ zbilgehan@hurriyet.com.tr

Haber Giriş: 16 Eylül 2019 - 09:00 | 16 Eylül 2019 - 09:36

Yürüyerek devriâlem

Koreograf ve performans sanatçısı Dicle Doğan (31), bundan dört yıl önce bağımsız olma arayışıyla bir gün evinden çıktı. Geri döndüğünde, İtalya ile Fransa arasında 45 gün süren bir yürüyüş yapmıştı! O günden bugüne, yürüyerek yaptığı seyahatlerle 2 bin 650 kilometre yol kat etti. Doğan ile serüvenlerini konuştuk.

Koreograf ve performans sanatçısı Dicle Doğan (31), bundan dört yıl önce bağımsız olma arayışıyla bir gün evinden çıktı. Geri döndüğünde, İtalya ile Fransa arasında 45 gün süren bir yürüyüş yapmıştı! O günden bugüne, yürüyerek yaptığı seyahatlerle 2 bin 650 kilometre yol kat etti. Doğan ile serüvenlerini konuştuk.

Yürüyerek gezmek fikri nasıl ortaya çıktı?
- 2015’te, bir sanatçı olarak bağımsız olma arayışındaydım. David Le Breton’un ‘Yürümeye Övgü’ kitabından esinle yürüyerek bir yolculuğa çıkmaya karar verdim.

İlk tecrübem, İtalya’dan Fransa’ya 45 gün süren 650 kilometrelik rotaydı. Ardından Norveç, İspanya, Avusturya, Türkiye ve Yunanistan’da, toplamda 2 bin 650 kilometre yürüdüm. Bir sonraki hedefim Japonya’da bulunan 1200 kilometrelik Shikoku Parkuru.

İlk tecrübe nasıldı?
- Tüm acemiliklerimle yaptığım en özel yolculuk oldu. Çantam tam 19 kiloydu! Her gün ihtiyacım olmayan şeyleri çöpe atmaya başladım ve 15. günden sonra yola 12 kilo ile devam ettim.

İhtiyacım kadarını yanıma almam gerektiğini, nelerden vazgeçip vazgeçemeyeceğimi gördüm. İnsanın en çok kendine ihtiyacı varmış bu hayatta...

Daha sonraki seferlerde neler gördün, geçirdin?
- Yedi ülkede yürüyerek seyahat ettim. Bir sürü güzel insanla tanıştım. Evlerine ve sofralarına misafir oldum. Zor ama harika tecrübelere sahibim.

Günlerce otobanda olduğum yollar da oldu, Norveç’in eşsiz doğasında kimsenin olmadığı yerlerde yürüdüğüm zamanlar da... Başka bir sefer hipotermi olup yol boyunca, günlerce kustum.

Güney İtalya yolculuğumda yaşanan selde telefonumu kaybettim. Çöp yığınlarının içinden geçerek kâbus gibi yürüyüşler de yaptım, muhteşem dağ zirvelerine de ulaştım.

Bırakmayı düşündüğün oldu mu?
- Seyahat ederken hava veya yol koşulları ne olursa olsun yürüyüşe ara vermemeye özen gösteriyorum.

Kendimle mücadele ederek, gündelik yaşamın öğrettiği konfor alanından çıkmaya çalışıyorum. Yürüyerek seyahat etmek hayata dair bir öğreti, bir farkındalık ve bambaşka bir felsefesi var.

Konaklama ve finansmanı nasıl hallettin?
- Bazen çadırda bazen tanıştığım insanların evinde, bazen hostel’de konaklıyorum.

Serbest çalışan bir koreograf olduğumdan düzenli bir işim yok ama kazandığım paranın büyük kısmını yürüyüşlerime harcıyorum. Yürüyerek seyahat ederken de çok para harcamıyorsunuz.

Yürüyerek yolculuk yapmanın en büyük zorluğu nedir?
- Ayaklarınız yara oluyor ve bedeniniz ağrıyor ama bu deneyim size aynı zamanda yeryüzü ile uyumlu olmayı öğretiyor. Yolda olmanın kadını erkeği olmaz, doğa herkese eşit davranır!

Yürüyerek seyahat ederken her gün onlarca kasabadan geçip gidiyorum. Birçoğunun adını bile hatırlayamıyorum ama bu, gittiğim ülkenin kültürüne ve doğasına hâkim olmadığım anlamına gelmiyor.

Hiçbir turistin uğramadığı kasabalardan geçme şansına erişiyorum ve bunu en ilkel ve en yavaş eylem olan yürüme ile gerçekleştiriyorum.

ÇANTAM 9 KİLOYU GEÇMİYOR
Çantanda neler oluyor?
- 32 ve 50 litrelik iki sırt çantam var. Çantamın, susuz ve yemeksiz 9 kiloyu geçmemesine özen gösteriyorum. Kişisel ihtiyaçlar herkese göre değişiyor. Benim çantamdakiler; iki tişört, iki pantolon, iki çorap, iki adet iç çamaşırı, sandalet ve mutlaka bilekli trekking botu.

Yürüyüş için en ideal mevsim sonbahar ve ilkbahar. Kışın karda eksi 7 derecede Avusturya Alpleri’nde de yürüdüm. Güney İtalya’da 42 derece sıcaklıkta da... Doğa acımasız. Bu yüzden dikkatli bir hazırlık yapmak lazım.

Bu tecrübeler sırasında seni en etkileyen şey ne oldu?
- 2015’te benim gibi yürüyen 60 yaşlarında İsviçreli bir adamla tanıştım. O yolculuğun sonunda benim manevi babam oldu. Daha sonra birçok yolculuğumu maddi manevi destekledi. Benim için bu anlamlı bir hediye.

Yolun sürprizlerine açık olmak önemli. İtalya’dan Fransa’ya yürüdüğümde ise sınırı yürüyerek geçmek enteresan bir tecrübeydi.

Dil değişti, insanların tavrı değişti, telefonumun hattı değişti ve tüm bunlar 30 gün sonra attığım bir adımla Fransa’ya geçtiğim için oldu!

“İtalya’nın ilk ‘Hacı Türk’ü oldum!”
“İlk yürüyüşümü 2015’te Lucaa’dan Roma’ya ve sonra Torino’dan Fransa’da Monpellier’e yaptım. Sonra parça parça Roma’dan Bari’ye, Bari’den de Yunanistan’ın Patras kentinden Atina’ya yürüdüm.

İtalya’da yürüdüğüm rota, hacı yolu olduğundan yürüyüşçülerin kayıtları tutuluyor. Söylediklerine göre bu rotayı tamamlayan kayıtlardaki ilk Türkmüşüm!”

Bir kadının yalnız yürümesini garipsediler
“Türkiye’de ilk yürüyüşümü 2017’de Karaburun Yarımadası’nda yaptım. 100 kilometre sürdü. Bu yıl Tohum Otizm Vakfı için Karia Yolu’nu yürümek istedim. Aslında St. Paul rotasını tamamlayacaktım fakat yolda kayboldum. Üçüncü gün jandarma beni buldu.

Bu yolu yalnız yürümemin ‘tehlikeli’ olabileceği konusunda ısrarlı olarak beni eve gönderdi! Bunun üzerine Marmaris’te Bozburun Yarımadası’nda 100 kilometrelik karayolunu yürümüş oldum. Türkiye’de yalnız bir kadın olarak yürümemi herkes çok garip buldu ama bir o kadar da misafirperver bir tavırla karşılaştım.”

Zeynep BİLGEHAN