Sarı güvercin ideolojisi

* * *

Fotoğraf şöyle: TDH’nin İzmir mitinginde Mustafa Sarıgül havaya güvercin savuruyor.

Hayvanlara sistematik olarak uygulanan tipik bir miting işkencesi fakat buraya kadar normal kabul edelim.

Anormal olan dostum güvercinlerin sarı renkte boyanmış olmaları.

Çiçekçilerde gayet “kıromanje” boyalı güller satıyorlar ya; işte öyle bir sarı.

Sanırsın oto sanayide pistoleyle vurmuşlar boyayı ama pasta cilaya almamışlar.

* * *

“Civciv görünümlü güvercin” bizzat Mustafa Sarıgül’ün icadı, isteği değildir herhalde.

İşgüzar bir miting planlayıcısının estetik darbesidir.

Fakat Sarıgül görmedi mi eline alıp havaya salarken o güvercinleri?

Sabitlenmiş gülüşünü kesip “Kim boyadı bu güvercinleri?” diyemedi mi?

2010 yılında yeni bir siyasi oluşum peşindeki insanların bu kadar vizyonsuz olması tabii öncelikle kendi adlarına üzücü.

Türkiye’yi değiştirecekmişsiniz, iyi şanslar dilerim gençlik!

Fakat ilk hareketiniz güvercin ağabeylerin rengini değiştirmek olmuş.

Dürüst olayım, zaten Mustafa Sarıgül’e oy vermezdim.

Fakat bunu gördüm ya; tamamen bitmiştir o hareket benim gözümde.

Güvercini sarıya boyayan, şov için eziyet çektiren zihniyet bugünden sonra ağzıyla kuş tutsa olmaz.

Bu arada ağzınızla kuş tutarsanız da boyamayın tamam mı, hemen bırakın!

* * *

Güvercin kardeşlerim, size verdiğim destek büyük ihtimalle bana şu tarz bir açıklama olarak geri dönecek:

“Yahu olayın sorumlularıyla görüştük, kınadık.

Zararsız boyadır o. Hatta gagalayıp yiyorlar; Bört vitamini var boyada, semiriyorlar...

Hem ben köpek beslerim, iguanasıyla uyuyan bir kurucu üyemiz var.

Hareketimiz hayvanseverdir hem de çok severdir, en çok severdir.”

Ondan sonra TDH hakkında aydınlan dur bakalım...

Çekeceğim var güvercin kardeşlerim, beni hatırlayınız!

NOT: Tarihte havaya boyalı kuş savurarak hayranlık uyandırıp “Aman Allahım bu partiye oy vermeliyim” dedirtmeyi Sarı güvercin ideolojisi başarmış bir hareket varsa öğrenmek isterim tabii...

Oh! Erman Hoca gitti Dünya Kupası bizim

EN kolayı günah keçisi bulmak.

Bakın Erman Toroğlu gitti, Türk Futbolu patladı bile.

Arda’nın şutları daha sert, Semih’in hava hakimiyeti arttı, Emre Belözoğlu kendini kaybetmiyor artık.

Ofsayt kaçırmıyor yan hakemler, tribünlerde küfür bıçak gibi kesildi.

Keçiboynuzu yazılarıyla yıllardır durumu idare eden spor yazarlarının hepsi birer Paul Auster oldu; o ne asil yazı tarzıdır öyle!

Dünyanın dört bir köşesinden Turkcell Süperlig’i ülkelerinde yayınlamak isteyen kanal yöneticisi yağıyor memlekete.

Messi, Rooney, Torres, Lampard, Drogba gibi yıldız isimler “Ya Türkiye’de oynarım ya da ben bu topu bırakırım arkadaş!” diye isyan bayrağı çekti.

A Milli Takım Teknik Direktörü olmak için Jose Mourinho ile Sir Alex Ferguson kapıştı. Mourinho, “Para istemiyorum yeter ki o değerli ülke futbolunu bir tanıyayım, deneyim kazanayım, kurban olam” dedi.

Erman Toroğlu gitti ya, artık her şey güllük gülistanlık oldu futbolumuzda.

Herkes efendi, herkes uzman, herkes dengeli, herkes futbolu iyi analiz ediyor.

Şansal Büyüka ve Erman Toroğlu’nu izlemeden pazar akşamı sayfa bağlayamayan gazeteler de bu gidişten sonra Japonya gazeteleri gibi 4-5 milyon satmaya başlar artık.

Hey, hey, hey! Artık Dünya Kupası da bizim sayılır...

Ne diyeyim ki ben bu duruma?

Beğen beğenme, kız kızma; Erman Toroğlu’na şu anda reva görülenler utandırıyor beni.

Yolları ayırmanın o kadar medeni yöntemleri varken; arkasından teneke çalınacak bir ortam yaratmak...

Ayıp, daha ne diyeyim.