Bugün Atatürk’ten Bir Armağan

Toplumca çocuklara ne kadar önem, özen, ilgi, alaka veriyoruz? Bu soruyu görür görmez tabii ki aklınıza hemen Türkiye toplumu gelecek ama ben Dünya toplumundan bahsediyorum. Evet bu kocaman Dünya’da çocukların gelecekteki bizler, yarınlar olduğunun ne kadar bilincindeyiz? Çocuklara ayak bağı olarak mı yoksa birer birey olarak mı bakıyoruz? Onları gerçekten anlıyor muyuz yoksa çocuk deyip geçiştiriyor muyuz? Çocukluğumuzda yaşadığımız sıkıntı ve acıları (maddi ya da manevi) onlara da yaşatıyor muyuz yoksa onları sıkıntılardan korumaya mı çalışıyoruz? İdealimizde olamadığımız kişiler yapmaya mı çalışıyoruz yoksa olmak istedikleri gibi olmalarına destek mi oluyoruz? Hayallerinin ve heyecanlarının ortakları mıyız yoksa onları hayallerinden (isteyerek ya da istemeyerek) kopartanlar mıyız?

Çocuk aslında başlı başına uçsuz bucaksız sihirli bir dünya. Umut, sevgi, eğlence, mutluluk, huzur ve merak barındıran, henüz negatif bilgilerle kirlenmemiş tertemiz bir bilinç. Yapabileceklerinde sınır olmayan çünkü sınır nedir bilmeyen, hiçbir kaygısı olmadan her şeyi söyleyebilen çünkü özgürlük adına kendi olmaktan ödün verme ihtiyacı olmayan, ağız dolusu gülen çünkü korkuları olmayan muhteşem bir potansiyel.

Kendi çocukluklarınız ne kadar iyi ya da kötü olursa olsun, sizler iyi anne babalar olmaya odaklanın. Size yapılan kötü şeyleri yapmamaya, iyi şeyleri arttırarak çocuklarınızın mutluluklarına mutluluk katmaya çalışın. Onların her şeyden önce birer birey olduklarının bilincine varın. Dünyaya gelmelerine vesile olduğunuz için onları sahibi olduğunuz eşyalar sanmayın. Hayat yolculuklarında yol gösteren, ellerinden tutan rehberler olun. Onları eşsiz çiçekler gibi sarıp sarmalayın. Onlara kalbinizi açın ve dünyanıza alın. İçinizdeki çocukla onları tanıştırın…

23 Nisan öncelikle tüm çocuklara ve içindeki çocuğu koruyabilenlere kutlu olsun!