Kurt...

Belir COŞKUN

Oraya ‘‘Altın Çanak’’ derler. Ankara ile Konya ovaları arasına sıkışmış, avuç içi kadar küçük ıssız bir ova. Her bahar karlar eridiğinde Altın Çanak'ın ortasında küçük bir göl oluşur ve onbinlerce göçmen kuş o gölde konaklar.

Eskiden köylüler ‘‘Altın Çanak'ın kuşu-kurdu boldur’’ derlerdi.

O kış çok kar yağdı, Altın Çanak karlar altında kaldı.

Avcılar Altın Çanak'ı kesen yoldan geçerken, bir dişi kurt gördüler. Dişi kurt, köylerin yakınından kaptığı bir koca kemik parçasını tepelere doğru sürüklüyordu.

*

Dişi kurt; uzun yelesi, parlak tüyleri, dimdik kulakları ile beyaz karın üzerinde çok güzeldi.

Avcılar durdular, silahlarını doldurdular.

Dişi kurt kaçtı. Biraz ilerde durup bir avcılara, bir bıraktığı kemiğe baktı.

Silah şakırtılarına kulak kabarttı.

Ama kaçıp uzaklaşmak yerine, dönüp avcıların atış menzilinde olan kemiğine doğru koşmaya başladı.

Avcılar şaşırdılar.

*

Kuru kemiğe birkaç metre kala kurt ilk kurşunu yedi.

Arka ayakları üzerine kalkarak, bir yay gibi havada yumulup açıldı. Keskin çığlığı belki Altın Çanak'ın her yanına ulaştı.

O zaman inanılmaz bir şey oldu.

Yaralı kurt yine kemiğine doğru sürünerek onu ağzına aldı, tepelere yöneldi. Arkasında koca kemiğin izi ile beyaz karın üzerinde bir kırmızı çizgi bırakıyordu.

Kurşun sesleri durmadı..

O her kurşun yiyişinden sonra çığlık attı. Düştü, kalktı, kemiğini ağzına alıp tepelere varmaya çalıştı.

Bir tümseğin üzerinde, kemiği patilerinin arasında, artık sessiz sessiz yatıyordu.

Başına toplanan avcılar, hemen birkaç metre ilerdeki bir ovuktan sesler geldiğini duydular. Orada beş kurt yavrusu vardı. Silah seslerinden korkmuş, ovuğun bir köşesine büzülmüşlerdi.

Avcılar, dişi kurt için kemiğin önemini anladılar. Aç yavrularının karnını doyurmak için, canını verecek kadar önemli...

Bu olaya tanık olan ünlü doğa yazarımız Metin Sertoğlu, ‘‘O gün çok utandım’’ diyor.

*

Ne yapacaksınız...

Son orman yanana, son doğa parçası bozulana, son kuş gidene, son kurt vurulana kadar...

Bu dünya bizim...

---