İyi karikatürist, iyi yazar, iyi yayıncı: Oğuz Aral

Oğuz Aral’ı (1936-2004) ilkokul çağlarından beri tanıdım. Amcası ilkokulda müdürüm Cemal Aral’dı.
Çeşitli dergilerde karikatürler çizdikten sonra ‘Gırgır’ dergisini yayımlamaya başladı Oğuz Aral. 1972-1989 arasında çıkan derginin tirajı 500 bine kadar yükseldi.
Çalışma yöntemi enteresandı, bir gece toplanırlar, sabaha kadar dergiyi hazırlardı.
Olaylar, kişilerin serüveni vakit geçmeden bize ulaşırdı.
Gırgır’ın mottosu neydi: “Geçim derdini, can sıkıntısını, aşk yarasını, karı-koca kavgasını şipşak keser, her derde devadır, gırgır da gırgır.”
Gırgır’dan ayrıldıktan sonra Hürriyet’te çizmeye ve yazmaya başladı.
Bir süre Silivri’de ev tuttu, orada yaşadı, daha sonra da Zincirlikuyu’da bir eve taşındı. İki evde de yaptığı güzel yemekleri yerdik. Köşesinin başlığı ‘Huysuz İhtiyar’dı.
Yazıları kitap halinde çıktığında, benim önsöz yazmamı istedi.
İlk cümlem şuydu:
“Gençliğinde de huysuzdun.”
Yazımdan bir bölüm:
“Oğuz Aral çizginin doruğunda saltanat sürerken bu kez de mizah yazısında zirveye koşuyor. Bir koltukta iki karpuz taşıyor, diye adamı överlerdi; Oğuz’un taşıdıkları maşallah iki Diyarbakır karpuzu.”
O öyle bir yayıncı ki, birçok genç yetiştirdi. Anılarını anlattığında Türkiye’nin siyasal panoramasından, darbelerden kesitleri gülerek dinlerdik. Yarattığı tipler hâlâ mizahımızda da aramızda da yaşıyorlar.
Hürriyet’te çizmeye başlayan başka bir ad da Tekin Aral’dı (1941-1999).
Tekin Aral da Fırt dergisini çıkarıyordu.
Tekin öğleden sonra odasına çekilir, çalışmasını bitirir, akşam Hürriyet’in barına iner, “İyi akşamlar” dileyerek ayrılırdı.
İkisini de sevgiyle anıyorum.