Sinemaya gitmek ya da gitmemek

Evde sabahları herkes işine gücüne dağılmadan önce kahve eşliğinde gündeme bakıp karşılıklı kısa bir değerlendirme yapma huyumuz var. Bu durumun rutine dönmesi evde sabah kahvesi seansının, ‘NTV Yazı İşleri’ programına bağlamasına sebep oldu. Bir süredir kahveyi koyarken ‘Maçka’da Buluşalım’dan uyarladığım “Sen Mirgün ol ben Ruşen salonda bu-lu-şa-lım, salonda bu-lu...” şeklindeki şarkımı söylüyorum. Artık fark etmişsinizdir böyle abuk sabuk şarkı mırıldanma huyum var, ben de memnun değilim, bazen ağzımdan saçma yerlerde kaçtığı oluyor ama ne yapacaksın insan bir yaştan sonra çok da değişemiyor.

ŞİMDİ BÖYLE Mİ OLDU SPIELBERG EFENDİ?

 Bu hafta hane içi gündem programlarımızdan birini “Platform yayıncılığı sinemayı öldürüyor mu” sorusuyla açtık. Steven Spielberg başta olmak üzere bazı büyük yönetmenler bu yönde fikir belirtmişler. Kendisine “Sen aynı seriden 47 kere para kazanırken ölmüyordu da şimdi mi ölüyor Steven” diye gıyabında çemkirdikten sonra kendi film izleme alışkanlığımızı masaya yatırdık.

*   *     *

Mesela ben eskiden “Televizyon izlemiyorum” şekli yapan insanlara içimden “Aman ne havalısın maşallah” falan diye sallıyordum. Yüzlerine bir şey demiyordum tabii, densizliğin âlemi yok çünkü. Fakat gel zaman git zaman, televizyon da dizisiyle olsun, programıyla olsun malum halini alınca giderek az açılır oldu. Sonra bir gün bir baktım ben de “Yok ya bizde televizyon hiç açılmıyor” adamı olmuşum.

Sonuna kadar direndik!

Böyle olunca televizyona kuruldum. Bu alet kapladığı alanın hakkını vermiyor, iş yapmıyorsa yürüsün gitsin diye yan yan bakmaya başladım. Eşbaşkana “Ben bunu buradan sepetleyip yerine tırmanış duvarı yapsam ufak bir tane, karşısına da kanepe koyar birbirimizin düşmesini izleriz” gibi projelerle geldim. Çevresel Etki Değerlendirmesi Raporu alamadım projelerime. Ne zaman ki platform yayıncılığı işi devreye girdi, bizim gözden düşen televizyona kendini tekrar kanıtlama, kapladığı metrekarenin gereğini yapma fırsatı doğdu. Bilgisayarı ona bağlayıp az da olsa iş yapar hale getirdik.

Peki böyle olunca sinema bizim nezdimizde öldü mü? Hayır katiyen öyle bir şey yok.

Nitekim Netflix’in “Ben mi sinemayı öldürüyorum alın o zaman size sinemanın kralı” diyerek giriştiği, Alfonso Cuaron’un ‘Roma’sını izlemeyi “Bunu sinemada görelim” dediğimiz için haftalarca öteledik.

Her Netflix açtığımızda karşımıza çıktı, azimle “Yok izlemeyelim” dedik sabrettik. Değdi de valla beklediğimize. Ha onu izlememek için bir sürü kötü dizi izledik o kısım sıkıntı oldu biraz. Platformdaki arkadaşlar “İçeriği bol tutalım” deyince, 72 milletten ipini koparan bunlara dizi satmış.

Bir tane hoşumuza giden bulmak için 40 tane çöp, çöp, bu da çöp elemesi yapmamız gerekiyor. Ama sırf o ‘jeneriği geç’ butonunun getirdiği medeniyet hatırına bile sıkıntı yapmaz insan. Biz de yapmıyoruz. “Seri dizi getir kardeşim” diyoruz.

KORELİLER SİNEMA İŞİNİ  BİLİYOR HOCAM!

Neyse, evde sabah programımızı bu şekil bağlayınca iş çıkışı şöyle bir hava almak için sinemaya gitmeye karar verdik.

Akşam kol kola girip yeryüzündeki cennet Kadıköy Sineması’na yöneldik, ‘Burning’i izledik (Koreliler sinema işini biliyor hocam). Mısır tartışmalarından uzak bu salonun hastasıyım. “Film kötüyse bile sorun değil; o güzel salonda oturur iki saat geliriz, güzelse yanımıza kâr” gibi artı bir motivasyon veriyor. 

*   *     *

Neticede genel kanaatimiz sinemanın verdiği bu deneyimi platformun öldüremeyeceği yönünde. Hatta Cuaron Bey’de olduğu gibi hayırlı katkıları da olabiliyor. Evde mısırımı kendim patlatıp zırva sapan bilet fiyatları ödememem de bir ayrı artı. İnsan o paraları ödeyip de filmi beğenmezse ekstra sinir basıyor. Televizyon dizilerini öldürebilir belki. E onların da iyi bir hayatı oldu. Kimse sonsuza kadar yaşamaz sonuçta.