‘Hadi çocuğum, çevir pedalları da bacaklarına kuvvet gelsin’
Güncelleme Tarihi:
Viyana’dan Berlin’e uzanan ilk sürüşle başlayan yolculukları, bugün çocuklara umut ve topluma destek olma yolunda devam ediyor. Kanserli çocuklar için özel bisiklet tasarlayıp bağışlamaktan eğitim burslarına kadar birçok iyiliği iki teker üzerinde taşıyan Umuda Pedal Derneği kurucularıyla konuştuk.
Kurulduğu 2016’dan bu yana çeşitli sosyal sorumluluk projeleri yürüten Umuda Pedal Derneği bisiklet sevgileriyle iyiliği, dayanışma ve yardımlaşmayı farklı coğrafyalara yayıyor. Yaklaşan Dünya Bisiklet Günü vesilesiyle Umuda Pedal Derneği kurucularından kulak burun boğaz uzmanı Op. Dr. Mazhar Çelikoyar ve radyasyon onkolojisi uzmanı Prof. Dr. Şefik İğdem’le buluştuk; farklı mesleklerden birçok bisiklet sevdalısının oluşturduğu Umuda Pedal’ı sorduk.
◊ Umuda Pedal fikri nasıl doğdu?
Şefik İğdem: Önce birlikte bisiklete binmeye başladık. Bu sırada Vodafone çalışanlarının oluşturduğu Global Biking Initiative (GBI) (Küresel Bisiklet Yardım Girişimi) ile tanıştık. Onlar her yıl üç ülkede bağış odaklı turlar düzenliyordu. Oradaki mühendis arkadaşlar sayesinde biz de küçük bir doktor grubu kurup GBI’a katıldık.
Mazhar Çelikoyar: 2016’da arkadaşımız Okan Falay’ın önerisiyle Viyana’dan Berlin’e, 7 gün, 750 kilometrelik zorlu bir parkura katıldık. Bu deneyim, Umuda Pedal’a dönüşecek yolculuğun başlangıcıydı.
◊ Bu bir yarış mıydı?
Mazhar Çelikoyar: Hayır, herkes kendi temposuyla sürüyordu. Asıl hedefimiz, bir sosyal fayda projesiydi. 2016’daki bu ilk sürüşümüzde Kanser Savaşçıları Derneği ile birlikte kemoterapi gören çocuklar için onkobis adlı özel bisikletler tasarlayıp üretmeyi amaçladık. “Biz bunun için pedallıyoruz” diyerek çevremizden destek istedik. Kolay değildi, ancak hedefimiz, ekip ruhumuz
ve o dayanışma hissi tüm zorluğu unutturdu.
◊ Bisiklete binerek nasıl yardım projesi üretilir?
Mazhar Çelikoyar: Bu tür sosyal fayda sürüşleri Batı’da yaygın, bizdeyse yeni yeni gelişiyor. Türkiye’de bisiklet dernekleri ve toplulukları vardı ama daha çok sportif hedeflere odaklıydılar. Bağış odaklı bir hareket henüz yoktu. Biz de sonra zamanla dernekleştik.
Şefik İğdem: Bağış toplamak da bizim için öğrenilen bir süreçti. İlk zamanlar yakın çevremizden destek istedik, bu işin ne kadar kişisel güvenle yürüdüğünü gördük. İlk projemiz ‘Onkobis’in hayata geçmesi uzun sürdü ama sonunda başardık. Ardından Türkiye Eğitim Gönüllüleri Vakfı (TEGV) ile çalıştık, çocuklar için atölyeler kurulmasına destek olduk. Bisikletle yüzlerce kilometre pedallarken aynı anda bir amaca hizmet etmek bambaşka bir tatmin sağlıyor.
◊ Onkobis kanser tedavisi gören çocuklara nasıl fayda sağlıyor?
Şefik İğdem: Doktor arkadaşlarımız Okan Falay ve Erkan Koyuncu, uzun süre hastanede tedavi gören çocuklar için moral verecek bir fikirle geldiler. Çocuk bisikletine serum askısı entegre ettik. Böylece çocuklar tedavi sırasında bile hareket edebiliyor, çevrede dolaşabiliyorlardı. Okan ve Erkan bisiklet firmalarıyla görüşerek bu özel tasarımı hayata geçirdi. Türk Kanser Savaşçıları Vakfı da projeye destek verdi. İzmir, Diyarbakır gibi birçok şehirdeki onkoloji kliniklerine 10-15’er adet gönderildi. Bugün Türkiye’de 150’den fazla onkobis kullanılıyor.
Mazhar Çelikoyar: Bir gün bir hastanede tedavi gören bir çocuğa tanık oldum. Yataktaydı, çevresindekiler kaygılı bakışlarla doluydu. Bisikleti görünce gözleri parladı. Hemen binmek istedi. Üzerinde emniyet kemeri vardı, serum takılıyken bile sürebiliyordu. Annesi “Hadi çocuğum, çevir pedalları da bacaklarına kuvvet gelsin” dedi. O an hepimiz için bir umut doğdu.
◊ Önümüzdeki günlerde ne gibi çalışmalarınız olacak?
13-21 Haziran’da Avrupa’da GBI sürüşüne katılıyoruz. 7 günde Alpler’e tırmanarak 640 kilometre yapacağız.
‘Hastaneye bisikletle gidip geliyorum’
◊ Bisiklet ne zamandır hayatınızda?
Şefik İğdem: Küçüklükten beri bisiklet vardı ama asıl 10-12 senedir hayatımda. İnsanın içindeki çocuğu da uyandırıyor. Mazhar’la İskoçya’nın kuzeyini dolaştık, 8 günde 900 km, 10 bin metre tırmanış yaptık. Her türlü doğa şartında kullandık ve başardık. Döndüğümde İstanbul’da ölümle sonuçlanan birkaç bisiklet kazası oldu. Dışarı çıkarken korkar oldum. Şimdi bunu atmaya çalışıyorum. Bisiklet üstündeki mutluluğu özlüyorum.
Mazhar Çelikoyar: İşyerim Avrupa, evim Anadolu Yakası’nda. Her gün köprü trafiği çok anlamsız gelmeye başladı. Serviste 2 ila 4 saat oturmak ne kadar sağlıksız! İçimdeki isyanla dedim ki: “Bisikletle yaparım bu işi. Yokuşsa yokuş!” Başta hastaneye terli gitme meselesi vardı ama soyunma odaları ve duş imkânı var. Vapurla Boğaz keyfi de cabası. Akşam hastaneden çıkışta fena trafik oluyor. Ben trafiğe takılmadan hemen varabiliyorum gideceğim yere.