Engelli dostu bir şehir hayali

Sabahın köründe evde dolanırken aklıma düştü, nasıl almıştık biz bu evi diye... Paramızın üç katı değerinde bir ev kestirdik gözümüze ve krediyle başladık maceraya. İçine girmeden önce bu kredi işi kulağa hoş geliyor. ‘Kira öder gibi ev sahibi olacağım’ diye düşünüyorsunuz. Oysa hayatınızın 15-20 yılını buna bağlıyorsunuz, bir sürü özgürlükten vazgeçiyorsunuz. Tabii bir de evi nerede aldığınız konusu var. Size de sorayım, mesela tekerlekli sandalye kullanan biri olsaydınız hangi semti düşünürdünüz?

Koca İstanbul bir insanı barındıramamış, şaşırdım

Geçen yaz memleketimde tatil yaparken eski bir okul arkadaşımdan mesaj geldi “Nerelerdesin?” diye... Uzun yıllar görüşmemiştik, bu sürede ben görüşümü, o da yürüyüşünü kaybetti.

Tepemde ciyaklayan bir karganın,  tarladan gelen kuzuların çıngıraklarının sesiyle başladım yazışmaya... Sohbet devam ederken “Ben gidiyorum artık mahalleden, gitmeden görüşelim” deyince meraklandım, neden böyle bir karar verdiğini sordum. Arkadaşım bu mahallede ve hatta çevre ilçelerde tekerlekli sandalyesiyle rahat girip çıkabileceği, toplu taşımaya ulaşabileceği, banyo gibi yerleri düzgün şekilde kullanabileceği, kendi bütçesine uygun bir ev bulamamış. Yalova’ya taşınmaya karar vermiş. Şaşırdım, resmen kocaaaaa İstanbul bir insanı barındıramamış.

Tekerlekli sandalyede olan iki kişi aynı otobüse binemez

Ne kadar üzüldüğümü söyledim, güldü, “Bırak evi, iki arkadaş bir yere gitmeye kalksak bizi aynı otobüse bile almıyorlar” dedi. Meğer yönetmeliğe göre tekerlekli sandalyede olan iki kişi aynı otobüse binemiyormuş. Eşinizle beraber sinemaya giderseniz, eğer ikiniz de tekerlekli sandalye kullanıyorsanız, iki ayrı belediye otobüsüyle gitmeniz gerekiyor. Böyle bir komedi olabilir mi? Bir otobüse iki tekerlekli sandalye bağlayacak düzenek yok. İkincisi olmasında ne sakınca var bilemedim. Bir de şu var: Bir sonraki otobüs ne kadar sonra gelecek? Aynı evden çıkıyorsunuz ama gittiğiniz yerde 45 dakika eşinizi beklemek zorundasınız.

Ben İstanbul’a döndüğümde buluştuk arkadaşımla. Eski günleri yâd ettik. Şimdi Yalova’da yaşıyor, yazışıyoruz. Ben görüşümü, o yürüyüşünü kaybetti ama savaş devam ediyor ve biz kaybetmedik. Yaşamaya devam, her şeye rağmen...