24 gün yemek yemedim sürekli bayılıp aÄŸlama krizlerine giriyordum

Önce yoÄŸurt ve diyet bisküviyle baÅŸladı rejime. Sonra bisküviyi bıraktı. Daha sonra yoÄŸurt bile fazla geldi. Onu da bıraktı. Tam 24 gün aÄŸzına bir ÅŸey koymadığı oldu. ‘Anoreksiya Nervoza’ adı verilen yeme bozukluÄŸu hastalığına yakalanan Elvan Odabaşı, hem ruh saÄŸlığını elinden alan hastalığını, hem de hayata yeniden nasıl döndüğünü Formsante Dergisi’nden YeÅŸim Nur’a anlattı.Ä°tiraf etmeliyim ki düzenli, dengeli ve saÄŸlıklı beslenmenin insan yaÅŸamında, özellikle ruh saÄŸlığı üzerinde bu kadar etkili olabileceÄŸi hiç aklıma gelmezdi. Hikayemi anlatmadan önce kendimi tanıtmak istiyorum. Adım Elvan Odabaşı, 23 yaşındayım. Hacettepe Ãœniversitesi Beslenme ve Diyabetik Bölümü son sınıf öğrencisiyim. Samsun’da doÄŸdum. Ankara’ya okumak için 5 yıl önce geldim. Yurttaki böreklerden 80 kiloya çıktım Ankara’ya geldiÄŸim ilk iki yıl yurtta kaldım. Yurt hayatı ne kadar keyifliydi bilemezsiniz. Her hafta anneler rutin olarak içi yiyecek dolu bir koli gönderirdi. Geceleri saat 24.00 gibi ders çalışırken o kolileri açıp, çok güzel sofra kurardık. Hiç fark etmeden 3 ay içerisinde 57 kilodan 78 kiloya kadar çıkmışım. Bu arada yeni görüntümle bütün yakınlarım dalga geçiyordu. Aynaya bakıp da vücudumdaki yaÄŸları görünce kendimi çok kötü hissettim ve korse kullanmaya baÅŸladım. Bir gün banyodayken kalçamın üzerinde kırmızı ince damarların çıktığını gördüm. O zaten ne kadar kilo aldığımın ve korsenin ne kadar zararlı olduÄŸunun bir göstergesiydi. Hazırlık sınıfında olduÄŸum için nasıl diyet yapılır hiç bilmiyordum. ÇeÅŸitli yerlerde okuduÄŸum saÄŸlıksız ÅŸok diyetlerdi uyguladıklarım. Ä°lk baÅŸta her ÅŸey çok güzel gidiyordu. Bir ayda 8 kilo vermiÅŸtim. Ama bir süre sonra hiç kilo vermemeye baÅŸladım. Çünkü yaptığım diyet çok düşük kalorili bir diyetti. Çok az yiyordum, özellikle yaÄŸ tüketmemeye çalışıyordum ki bunun çok yanlış olduÄŸunu sonradan öğrenecektim. Böylece bende konsantrasyon bozuklukları, sinirlilik hali baÅŸ gösterdi. Hem fiziksel olarak bünyem zayıfladı hem de ruhsal olarak zayıfladım. Ama hala bir ÅŸeylerin ters gittiÄŸinin farkında deÄŸildim. Ãœzerimde devamlı bir yorgunluk hali vardı. BulunduÄŸum ortamda mutlu olamıyordum. Haftada bir iki kez bayılmaya baÅŸlamıştım. Zaten Akdeniz Anemisi de var bende. Aslında çok iyi beslenmem gerekiyor. Bu arada yıl sonunda yaklaşık 68 kiloya kadar düştüm. Ä°nÅŸallah yiyemem çenem kilitlenirArkadaÅŸlarım, ‘Biraz kilolusun Elvan, zayıflayablilirsin’ diyorlardı. Zaten onlar bir ÅŸey söylemeseler de zayıflama fikri bende artık takıntı haline gelmiÅŸti. Ä°ncecik olmak istiyordum. Hatta çoÄŸu zaman kendime beddua ettiÄŸim bile oluyordu. ‘İnÅŸallah yiyemem çenem kilitlenir’ diyordum. Ä°nsanlara bakıyordum, ‘Niye bu kadar inceler, ben niye bu kadar kalınım’ diye üzülüyordum. Ve Samsun’a döndüğümde ciddi bir diyete baÅŸladım. Sadece yaÄŸsız yoÄŸurt ve sebze yiyordum. Yanında diyet bisküviler de tüketiyordum. Bir süre sonra bisküvileri kestim. O da yetmedi, yoÄŸurdu da sildim defterden. Sadece haÅŸlanmış sebzeyle beslenmeye baÅŸladım. Kilom bayağı düştü. Yaz sonunda artık sebzeden de sıkılmıştım. Onu da yiyememeye baÅŸladım. Ä°ÅŸin tuhafı yiyemedikçe mutlu oluyordum. Artık evdeki yemek kokuları beni rahatsız eder olmuÅŸtu. Saat başı aÄŸlama nöbetleri tutuyorduÄ°nanmayacaksınız ama hala bende bir rahatsızlık olduÄŸunun bilincinde deÄŸildim o zamanlar. Saat başı aÄŸlama nöbetlerim tutuyordu. Tansiyonum küçük 4, büyük 6 ÅŸeklindeydi. Bir gün annemle ciddi tartıştım ve o akÅŸam panik atak benzeri bir rahatsızlık geçirdim. O kavgadan sonra deyim yerindeyse bende ipler tamamen koptu. Tam 24 gün boyunca yemek yiyemedim! Suyu bile zorla içiyordum. Devamlı başım dönüyor ama kıyafetlerimi giyip de bana bol geldiklerini görünce mutlu oluyordum. Amacıma ulaÅŸmıştım ama artık psikolojim tamamen altüst olmuÅŸ durumdaydı. Sonunda annem o kaçınılmaz kararı aldı ve beni psikiyatriste götürdü. Doktor intihar eÄŸilimli ve anoreksik (yememe hastalığı) bir bozukluÄŸum olduÄŸuna karar verdi. Bu arada 50 kiloya kadar düştüğümü söylemeliyim. Sonunda kendimi 19 Mayıs Tıp Fakültesi Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde buldum. Aslında çok umutsuzdum ama kendimi kurtaracak hamleyi atmam için oradaki bir görüntü yetti. Bir genç kız gördüm, gözaltları mosmor, o kadar kötü görünüyordu ki! Anneme ‘Ne olur beni burada bırakma’ diye sarıldım. Annem de vazgeçmiÅŸti. Ne kadar güçlü olduÄŸumu öğrendim O günden sonra iyileÅŸmek için çaba göstermeye baÅŸladım. Yemek yemem biraz düzelir gibiydi ama ciddi bir depresyon geçiriyordum. Psikiyatrist ağır ilaçlar yazdı. Devamlı uyuyordum. Az az yiyordum. Bu ortamdan uzaklaÅŸmak için erkek arkadaşımla önce Ä°stanbul’a, sonra da EskiÅŸehir’e gittik. Bu bana iyi geldi. Ä°laçlarımı da yavaÅŸ yavaÅŸ bıraktım. Üçüncü sınıfta derslerim de kötüydü. O yaz Samsun’a gitmedim ve Ankara’da part-time iÅŸe girdim. Ä°nsanlarla yeniden iletiÅŸime geçmeye ve beslenmeme dikkat etmeye baÅŸladım. Artık nelere dikkat etmem gerektiÄŸini biliyordum. 6 ay boyunca günde 6 öğün yemek yemeye baÅŸladım. Bu yeni beslenme düzeniyle beslenmenin insan ruhu üzerinde ne kadar önemli bir yere sahip olduÄŸunu anladım. Sonunda 58 kiloda kilomu sabitledim. Artık ne kilo alıyor, ne de veriyordum. Başıma daha da kötü ÅŸeyler gelmeden hastalığımı yenmiÅŸtim. Artık istenilirse her ÅŸeyin baÅŸarılabileceÄŸini biliyordum. Bu olay bana ne kadar güçlü olduÄŸumu öğretti.Anoreksiya nedir? Anoreksiya Nervoza yeme bozukluÄŸu hastalığı olarak tanımlanabilir. Hastalar kendi bedenlerini doÄŸru algılayamaz, kendilerini kilolu algılayarak yemek yemeyi reddederler. Bu nedenlerle de aşırı kilo kaybına uÄŸrarlar. Anoreksiya’nın sözlük anlamı iÅŸtah kaybı. Bu hastalık ölüme kadar götürebiliyor.Â