İnsanoğlu bugüne kadar güneş sistemindeki tüm gezegenleri "ziyaret etti". Sadece Plüton yabancı kaldı bizlere. Oysa 70’li yılların sonunda güneş sistemimizin en uzaktaki gezegenlerine, yani Jüpiter, Satürn, Uranüs, Neptün ve Plüton’a büyük bir tur düzenlemek mümkün olabilirdi. Fakat Ay görevinden sonra böyle büyük bir projeye hazırlanmak için yeterli zaman kalmamıştı. Ayrıca teknoloji de bugünkü kadar gelişmemişti. Yetmişli yıllardaki konumlama 150 milyon yıl sonra yaşanacak ancak. Bilim adamları gezegenlere uçuş planladıklarında, aracı hızlandırarak uçuş süresini kısaltmak için gezegenin kütle çekiminden yararlanıyorlar. Bu durumda araç bir gezegene iyice yaklaştırılmakta. Kütle çekimi aracı çekiyor ve hızlandırıyor. Fakat aracın gezegenin üzerine düşmeden, kenarından geçip gidebilmesi için rotanın doğru seçilmesi gerekiyor. Bu olay "Swing-by" veya "Gravity asist" manevrası yani "kütle çekim desteği" olarak adlandırılmakta. 70’li yıllarda gezegenler, aracın kısa bir süre için bir gezegenden diğerine ilerlemesine izin verecek konumda bulunuyorlardı. Yeni Ufuklar aracı için bu tür bir "Swing by" manevrası 2007 yılında Jüpiter’de mümkün görünüyor. Büyük kütlesi sayesinde aracı iyice hızlandırabilir. Fakat Güneş Sisteminin tüm gezegenleri konumlarını durmadan değiştiriyor, bu yüzden aracın en geç 3 Şubatta fırlatılması gerekiyordu, yoksa Jüpiter iyice uzaklaşabilirdi. Neyse fırlatılma tarihinden iki gün gecikmeyle araç fırlatıldı ve uzayda yolculuğuna başladı. NASA’ya göre Yeni Ufuklar’ın yolculuğu on yıl kadar sürecek. Plüton Güneş’ten uzakta bulunduğu için yeterince aydınlanmıyor, bu yüzden aracı enerjisini güneş panelleri yerine plütonyum pillerinden alacak. Yeni Ufuklar aracı hala varolduğu tahmin edilen Plüton atmosferini araştıracağı gibi, ilk kez gezegenden ayrıntılı görüntüler de alacak. Araç ayrıca Kuiper kuşağındaki gökcisimlerini de inceleyecek.
