Gümüş Ekran
Güncelleme Tarihi:
Ne yazık ki gerçek
Kutluğ Ataman'ın Lola+Bilidikid'ini görenlerin biraz acı vatan Almanya gerçeğini bilmeleri gerekiyor. O zaman, bu filmin yaralayıcı gerçekçiliği onları ürpertebilir. Çünkü Berlin caddelerinde mutlaka o gençlerden birine rastlamışlardır, gece yarısını geçtikten sonra sokaklarda Almanca ve Türkçe küfreden gençlerde ortada kalmış göçmen psikolojisinin yırtıcılığına tanık olmuşlardır.
Eski deyimle, bu satırların yazarı da bunları görmüştür.
Eğer Almanya'yı, Almanya'da yok olmuş bir kuşağı bilmiyorsanız, hakkında tek haber bile okumamışsanız, filmin size yansıyış prizması değişebilir. O zaman, doğuyla batının, Türkiye ile Almanya'nın çarpışmasından doğan şiddet, umutsuzluk sadece ‘‘sapkınların hayatı’’ cümlesinde özetlenebilir. Bu da yüzeyde kalan ve bu filmin layık olmadığı bir değerlendirmedir.
Almanya'ya giden köy kökenli ailelerin çocukları iki ahlák ya da iki ahláksızlık arasında birer pingpong topu gibi gidip gelirler. Hayatları bir seçimin değil bir tesadüfün onlara yüklediğidir.
Travestilerin, eşcinsellerin dünyası aracılığıyla, Alman ve Türk kişilik, anlayış çatışmasının sosyolojik, toplumsal yanına dikkat edin. Kutluğ Ataman, bu ilişkilere bakış açısına has sanatçılara özgü bir boyut getiriyor. Aile, toplum ilişkileri, katı gerçekler... Belki de bu insanların duygularını, insancıl yanlarını törpüleye törpüleye yok ediyor. Sahte bir ahlakı başkaları için savunanların, kendilerine gelince es geçenlerin unutulmaz tiplemelerini yaratmış Kutluğ Ataman.
Alman mimar ve annesi, benzer karmaşık hayatları teğet geçerek bir arada yaşıyorlar. Birbirlerine itiraf etmekten kokarak, dış görünüşü kurtarmak adına her şeyi örterek. Parasını bir şöföre kaptırmış bir burjuva anne ve bir serseri çocukla ilişki kuran bir eşcinsel oğul. Birbirlerini anlayacaklarına, birbirlerini eleştirmektedir; çünkü aynada gördüklerine tahammül edememektedirler.
Aldırışsız görünün bu insanlar sevgisizlikleri ölümü getirdiğinde sarsılıyor yıkımı yaşıyorlar... Çünkü muhtaç oldukları sevgiyi arayacak yeri bilemiyorlar.
Kızarak, ürpererek, bu kadar olur mu diyeceksiniz; ama ne yazık ki gerçek...