Çocukların 2 yaÅŸ sendromu

ÇocuÄŸunuz 2 yaşından itibaren sadece yürümek ya da konuÅŸmakla yetinmiyor, kendi bildiÄŸini okuyor, öfke nöbetlerine giriyorsa ÅŸaşırmayın, aslında o size karşı ''kiÅŸilik savaşı'' veriyor.Özel Acıbadem Hastanesi Kadıköy'den psikolog Penbe Yazıcı, çocukların 2 yaşında ''kiÅŸilik savaşı''yaÅŸadığını vurgulayarak, ''2 yaÅŸ dönemi, çocuk geliÅŸiminin en önemli ve en zor devresidir. Sık sık yaÅŸanan öfke nöbetleri, anne ve babalara zor anlar yaÅŸatır'' dedi.   Her yaşın ayrı zorluÄŸu bulunduÄŸuna iÅŸaret eden Yazıcı, ÅŸunları söyledi:  ''Çocuklarda, 'özerlik dönemi' diye adlandırılan 12-36 aylar arasında önemli deÄŸiÅŸiklikler gözlenir. Özellikle 2 yaÅŸla birlikte çocuklar sadece yürümekle, konuÅŸmakla yetinmez, kendi bildiklerini okurlar. Sinirlenip aÄŸlar ve öfke nöbetlerine kapılırlar. Bu noktada aileler ne yapacaklarını ÅŸaşırırlar. Ancak bu dönemdeki tepkiler doÄŸaldır.''   İki yaşına kadar edilgen, bağımlı ve güçsüz olan çocuÄŸun, yürüme ve konuÅŸmanın baÅŸlamasıyla kendini ifade etmenin yollarını ararken sosyalleÅŸmenin de adımlarını attığını anlatan Yazıcı, şöyle devam etti:  ''SosyalleÅŸmeye çalışırken de, kendilerinde öfkeyi oluÅŸturacak yıkanma, baskılı tuvalet eÄŸitimi, yemek yeme ya da oyuncağın elinden alınması gibi uyaranlarla karşılaşırlar. Bu da onlarda öfke nöbetlerine yol açar. Unutulmamalı ki, bu yaÅŸta çocuÄŸun öfkesi, sosyal çevreye uyum çabalarının da bir parçasıdır.''       AÄ°LELERE ÖNERÄ°LER     Ailelerin 2 yaÅŸ sonrası kendilerini nelerin beklediÄŸini bilmeleri gerektiÄŸini kaydeden psikolog Penbe Yazıcı, ''Sebepleri bildikten ve gerekli önlemleri aldıktan sonra, 2 yaÅŸ dönemini atlatmak aslında hiç zor deÄŸil'' diye konuÅŸtu.  Anne-baba ve çocuk arasında ilk çekiÅŸmelerin yaÅŸandığı bu dönemde dengeli ve tutarlı davranışların önemine dikkati çeken  Yazıcı, ÅŸu önerilerde bulundu:  ''Her ÅŸeyden önce anne-baba bu olumsuz tutum ve hırçınlıkların geçici bir durum olduÄŸunu bilerek sabırlı davranmalı, çocuÄŸu katı bir düzene zorlamadan, soÄŸukkanlı biçimde onunla gereksiz çekiÅŸmelere girmeden ilgisini oyunlara yönlendirmeli. ÇocuÄŸu korkutmamalı, öfkeyi dindirmek için her istediÄŸini yapmaktan kaçınmalı, davranışla uyumlu olmayan gereksiz cezalar uygulamamalı. ÇocuÄŸun öfkeli davranışları anne-babanın öfkesine yol açmamalı. DoÄŸru olan, çocuÄŸun yanından çıkmak, sakinleÅŸene kadar yalnız bırakmak, daha sonra yanına gelmektir. Her türlü öfkesini kısıtlarsak, bu kez öfkeyi kendine yönelten çocuk kendini ısırmaya, saçlarını koparmaya yani kendine zarar vermeye baÅŸlar.''Â