Bekir Coşkun: Pako'dan mektuplar...

Bekir COŞKUN

‘‘Ben Pako...

Bu sefer kimseyi muhatap alıp, kimseye mektup yazmıyorum, yararı yok. Bu mektubumu yüreğinde sevgi-vicdan olan herkese yazıyorum.

Hani nasıl diyorsunuz; açık mektup...

O gece yine telefonlarımız susmadı.

Ben evdekilerin canı sıkkın olduğunda, ya da kötü günlerde saklandığım koltuğun arkasına sindim.

Kanal D'de Defne Samyeli Abla, İzmir'de köpeklerin nasıl öldürüldüğünü yaşlı gözlerle herkese gösterdi. Annemin-babamın onu niye çok sevdiklerini şimdi daha iyi anladım.

Çünkü o güzel bir anne...

Yüreğinde sevgi ve merhamet vardır.

*

İyi insanlar, İzmir'de bir barınakta bizlerin nasıl öldürüldüğünü görünce üzüldüler, dehşete kapıldılar.

Oysa sizler bilmezsiniz; ben her gece uzaktaki arkadaşlarımın, Angora Evleri'nde, Mamak'ta, Keçiören'de, ya da bir başka yerde nasıl vurulduğunu, nasıl acı çektiklerini, ağlayan yavruları ve anneleri dinlerim.

Telefonlarımız olmasa da bizler bir kentin bir ucundan öbür ucuna kadar haberleşiriz.

Ama elimizden bir şey gelmez.

Çünkü doğa bizi insanoğluna mahkûm etti.

Bizler kurt soyundan geliriz.

İnsanlar bizi evcilleştirip, dostluklar kurdular. Onlar adına avlandık, evlerine-köylerine bekçilik yaptık. Sürülerini, sığırlarını bekledik. Kimimiz gözleri görmeyen insanlara yol gösterdik, kimimiz depremzedeleri kurtardık, kimimiz çocuklara oyuncak olduk.

Yazgıdır, bizler insanlara en yakın yerde doğarız.

Zaman zaman umutsuzluğa kapılsak da, yavruyken kimi insanların sevecen bakışları, ya da bir okşayış, bizleri o sadakat ve dostluk bilmecesinin içine yeniden sürükleyiverir.

Şimdi çaresiziz...

‘‘Bunları vurun’’ diyorlar.

Yargıtay evlerden-apartmanlardan attı bizi, belediyeler sokakta istemiyor. Daha da vicdansızlar barınaklarda ‘‘vurun’’ diyorlar.

Ve vuruyorlar...

*

Bu son mektubum...

Kuşsuz, ceylansız, kelebeksiz, tavşansız, kedisiz, köpeksiz bir dünyada kimse mutlu olamaz, bunu bilmenizi isterim.

Öyle bir dünya isteyen ruhsuzlara izin vermeyin.

Biz yok oluyoruz, siz olmayın.

Ben Pako...’’