Çocuklar için mutsuz evliliği sürdürmek çok acımasızca
Hayır sevgili kızım, ne haksızsın, ne de bencil. Önce çok doğru iki önemli tespitin var...
“Evliliğin başlarında sevdiğim için olumsuz yanlarına katlanabiliyordum. Fakat şimdi sevgim bittiği için her olumsuz tavrı beni rahatsız ediyor, tahammül etmekte güçlük çekiyorum” diyorsun.
Ki çok haklısın. Bu çok büyük bir gerçek... İnsan sevdiği sürece karşısındakini hayal ettiği gibi görür, kusurlarını kendisinden bile saklar.
Sevgi bittiğinde ise her şey artık gözüne batar. Artık ona katlanamaz olur.
Bir de “Açıkçası çocuklar için de mutsuz bir evliliğe kendimi mahkum etmek acımasızca geliyor bana” sözün var. Bu da büyük bir gerçeği ifade ediyor. “Ben mutsuz olursam çocuklarıma ne verebilirim?” derken gerçekten de böyle mutsuz bir ortamda büyüyen çocukların gelişmesinin normal olabileceğini düşünmek çok zor.
Bana kalırsa bu sevgisiz ve mutsuz evliliği sürdürmenin anlamı yok.
En önemlisi de eşinle düzgün bir cinsel hayatınız olmaması, onun seni bu konuda ihmal etmesi...
Ve tabii senin de artık bu koşullarda cinsellikten uzaklaşman çok doğal. Seni arzulamayan bir eşe karşı duygularını kaybetmişsin haliyle. Ancak bir genç kadının şu ya da bu nedenden kendini bunca mutsuz hissettiği bir evliliği sürdürmesi gerçekten çok yazık olur.
Bu yüzden sevgili kızım, tabii ki sen karar vereceksin ama bana sorduğun için söylemek zorundayım...
Gencecik bir kadının böyle mutsuz olmasına gönlüm razı olmadı.