Mektup ve çiçek

Pazar günü benim için muhteşemdi. Malum “Anneler Günü”. Oğlumun elleri kalem tutmaya başladığı andan itibaren ondan hep bugüne özel bana bir resim, okuma yazma öğrendikten sonra el yazısı ile mektup yazmasını istedim. Bu yıl da geleneğimiz bozulmadı.

Beyaz ve mor menekşeler arasında defterinden kopardığı bir kağıda el yazısı ile yazdığı “Annem” başlıklı şahane bir mektup aldım. Sabah baba oğul beni kahvaltı masasına beraber götürüp, sonrasında mektuplu çiçeği verdiler. Çiçekleri mi koklayayım, mektubu mu önce okayayım şaşkınlığı içinde birinden başladım.

"Çocuktur, nasılsa anlamaz" dediğim birçok şeyi öyle güzel ifade etmiş, duygularını öyle güzel kağıda dökmüştü ki, bir solukta mektubu bitirdim. Tahmin ettiğiniz üzere gözyaşları içinde oğluma sıkı sıkı sarıldım. O gün beni üzmemek için elinden geleni yaptı. Yatağını topladı, kahvaltı masasına zamanında geldi, inanmayacaksınız ama dişlerini bile sabah ikiletmeden fırçaladı. Güzel bir sohbetin ardından büyükannemize gittik, diğerini de İstanbul dışında olduğu için telefonla aradık.

Biz her yıl oğlumla bu özel günlerde mektuplaşırız, bazen ben ona, bazen o bana yazar. Sonra da bu mektupları saklarız. Ben oldum olası duygularımı yazıyla ifade etmeyi severim, ama oğlum da sanırım benim genlerimi taşıyor, o da kargacık burgacık çirkin yazısına rağmen kendini iyi anlatıyor, duygularını güzel ifade ediyor, ya da bana öyle geliyor.

Şimdi bu mektupları ve bana çizdiği resimleri biriktiriyorum. Kelimeleri kısaltarak mesajlaşmaya alışmış çocukları ve gençleri düşünüce yaptığımızın çok anlamlı olduğunu düşünüyorum. Hatta laf aramızda belki bir gün sevdiği bir kıza da bir mektupla duygularını açıklar diye düşünmüyor değilim.

Size de öneririm, gelip geçici hediyelere tav olmayın. İnanın bana mektup da saksı çiçeği de çok kalıcı ve etkileyici...