Kıyas-la-mak

Kıyaslamak, kısasa kısas gibi de bir durum. Ne dersiniz?

Sürekli duyduğunuza eminim: "Aman çocuğunu sakın başka ailelerin çocuğuyla kıyaslama!"

Sürekli duyulmasına rağmen pek çok ebeveynin de kıyaslamadan duramadığını biliyorum. Kıyaslamak sadece aile dışında birileriyle değil, aile içi kıyaslamaları da içeren bir durum.

Her ne şekil olursa olsun kıyaslamanın birçok zararı var. Kısaca değinecek olursak;

• Kıyaslama, sonuç odaklı bir durumdur. Çocuğunuzu bir başkasıyla kıyasladığınızda onun hevesi, şevki, gösterdiği gayreti hiç hesaba katmadığınızı; bütün ilginizin elde edeceği sonuçta olduğunu ifade etmiş olursunuz. Böylesi bir durumda çocuğunuz sizce ne hisseder? Gösterdiği gayretin sizin gözünüzde bir değeri olmadığını anlayan çocuk, hayal kırıklığına uğrar ve heyecanını, şevkini kaybeder.
  
• Böylesine sonuç odaklı başarı anlayışı, çocuğun öğrenme ve gelişme şevkini öldürdüğünden, onun yaşam boyu sürekli gelişiminin en büyük engelini oluşturur.
  
• Kısaca kıyaslama, bir başkasına olan beğeninizi ifade ederken, çocuğunuz için bu duyguları taşımadığınızı ve onun başarabileceğine güvenmediğinizi ifade eder. 

Burada "başarı "kelimesi çok sihirli... Kıyaslamayla beraber eğer sırf sınav başarısı, okul başarısı hedefleniyorsa, bir çocuk için burası ciddi durumlar arz eder.

Ebeveynlik; yalnız sınav başarısına değil, yaşamda başarılı olması gereken bir insanın yaşamının temellerini atmaya rehberlik etmek değil mi?

Yaşamda başarılı olmak başkalarıyla kıyaslanan bir çocuk için ne kadar gerçekçi sizce?