Ailelerin büyük kaygısı: Dikkat eksikliği!

Son yılların popüler tanısı: Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB). Anne ve babalardan sık duyulan bir cümle: "Benim çocuğumda dikkat eksikliği var." Üstelik bir doktorun tanısı yokken ortada...

Belki televizyonda bir haber, belki sosyal medyada maddeler halinde sıralanmış sağlık(sız) kriterleri, belki komşuların yaramaz çocuklarına buldukları (ilaçlı) çözüm yolu... Yıllar yıllar önce yaramaz, hareketli, meraklı tanımlanan çocuklar; anne babaları ve öğretmenleri tarafından etiketleniyorlar.

Doktor ve terapist kontrolünde uzun süreli davranışları gözlenemeyen çocuklar, anne-babalarının "abartılı" nitelendirilebilecek tanımlamaları sebebiyle ilaç kullanmaya başlıyorlar.

• Ev ortamında anne-babası tarafından engellenen,
• Sürekli kardeşiyle ya da diğer çocuklarla kıyaslanan,
• Hor görülen,
• Yetersizlikleriyle suçlanan,
• Sözlü, fiziksel, sosyal şiddete maruz bırakılmış,
• Göz göze gelmeden iletişim kurulan,
• Masalsız, oyunsuz, şarkısız, danssız tabletler ya da bilgisayarlar ile büyütülen,
• Sağlıksız beslenen,
• Hareket kabiliyeti sınırlandırılan bir çocuğun davranışlarının problemli olması doğal bir sonuçtur.

Çocuk dikkatini ve ilgisini bilinçsiz şekilde dağınık tutar. Bu bir savunma halidir. Anlamı "Kendimi yok sayıldığım dünyadan koruyorum, merakım yoktur, yaşamaktan zevk almam, sürekli canım sıkılır, sunulan imkanlar beni mutlu etmez, okul dersleri ilgi alanımda değildir."

Ne yapmak lazım?

Uzun uzun saçlarını okşamak, onu dinlemek lazım, beraber yemek yapmak, birlikte şarkı söylemek lazım. İçinizdeki çocukla barışmak lazım...

Psikolog Çisem Doğanlaroğlu