Dinlemediğimiz çocuklarımız tarafından anlaşılmayı bekliyoruz
Gün içerisinde aktif yaşam dinamiğimizde yaşadığımız fiziksel yorgunlukla beraber, stres ve kaygı da bedenimizi olumsuz etkileyebiliyor. Çocukların okulda olduğu zaman diliminde bizler işlerimizde oluyoruz. Gün içerisinde bir araya geldiğimiz en kıymetli zaman dilimi belki de akşam yemeklerimiz oluyor. Yaşadığımız şeyleri aktarmak ve birbirimizi dinlemek için en kıymetli zaman dilimlerini birbirimizi dinleyerek değerlendirmeliyiz.
Gündelik yaşam stresinde birbirimizi dinlemeyi unutuyoruz ya da ne kadar aktif dinliyoruz?
Gündelik dilimiz çocuklarla anlamlı bir biçimde ilişki kurabilmemiz için yeterli değildir. İletişim kurarken çocukların davranışlarına değil duygularına karşılık vermeliyiz. Çocuklarla iletişim, saygı ve beceriye dayanmalıdır. Öğüt ya da emir cümlelerinde önce anlayış ifadelerinin gelmesi gerekir.
Çocuklarımızı dinlerken telefon televizyon gibi uyaranlardan uzakta onu hissederek yargılamadan dinlemeliyiz. Çocuklarımızla konuşurken önce duygular ele alınmalı sonra davranışları düzeltilmelidir.
Çocuğu anlamak için zaman harcadığımızda, ‘’benim için önemlisin‘’ mesajını iletmiş oluyoruz. İyi bir dinleyici olmak için sözünün bitmesini beklemeliyiz. Çocuklarımızı yargılamadan şefkatle anlayarak dinlersek çocuklarımız önemsendiğini bilecek ve ebeveynlerinin mesajlarına kulak verecektir. Çocuklarımıza tavsiye, talimat ve mantık gibi mesajlar vermediğimizde kendi çözümlerine bulabileceklerine inandığımızı yansıttığımızda sorumluluk duygularını kazanacak ve daha bağımsız olacaklardır. Sorunlarını yaşarken yanında olacaksınız fakat sorunlarını çözen kişi olmayacaksınız.
Çocuklar ebeveynleri tarafından anlaşıldığını ve kendilerine güvenildiğini hissettiklerinde ebeveynlerine gün içerisinde yaşadığı anıları anlatmak için sabırsızlanacaklardır. Ebeveynler olarak çocuklarınızı dinlediğinizde verdiğiniz mesajları alacak ve uygulayacaklardır.
Hürriyet.com.tr