Selçuk ve Sneijder’a 2018’de yer yok

IGOR Tudor’un Galatasaray serüveninin başlangıcında yaşadığı ikilem, Conte’nin ikilemine çok benziyor: 38’lik Tudor, bir büyük takımın başında çıktığı ilk maçta Galatasaray’ın oturmuş ayarlarıyla hemen oynamak istemedi.

Ama Beşiktaş ve Antalya karşısında 3-4-2-1’le, 2017-18 sezonunun test sürüşlerine başladı. Conte de Chelsea’nin başına geçtiğinde takımın geleneksel ayarlarıyla radikal bir şekilde oynama cesaretini hemen gösterememişti.

Chelsea sezona klasik dörtlü savunmayla başladı ama ilk 6 karşılaşmada iki ağır yenilgi birden gelince, Conte takımın ezberlerini bir kenara bıraktı, kendi ezberlerini hayata geçirdi. Eylül’de dörtlü savunmayla hiç lig maçı kazanamayan Chelsea, üçlüyle Ekim, Kasım ve Aralık’taki tüm müsabakaları galip bitirip fişi çekti.

NEDEN ÜÇLÜ SAVUNMA?

 PEKİ neden dünyada böyle güçlü bir üçlü savunma rüzgârı esmeye başladı sahi? Zira üçlü modası, Chelsea, Tottenham, Dortmund, Juventus’la filan sınırlı kalmadı, Barcelona’ya ve Real Madrid’e kadar sıçradı zaman zaman. Sanırım Conte, Pochettino ya da Sampaoli gibi zeki adamları üçlü savunmaya sevk eden duygu, 6 değil 7 kişiyle futbol oynama hayali.

Daha önce 4 kişinin yaptığı savunma işini 3 kişiye bırakınca, önceleri 6 adamla yaptığın hücumda bir fazlalaşma ihtimali.

DAHA OFANSİF BİR SİSTEM Mİ?

 PEKİ üçlü savunma daha ofansif bir sistem mi? Her zaman değil... Zaten siz üçlü savunma oynama iddiasıyla kenarlara Sabri’yle Carole’ü, ya da Şener’le Hasan Ali’yi yerleştirirseniz, onun adı beşli savunma olur! Oyunda bir kişi fazlalaşayım derken bir kişi eksilirsiniz gerçekte.

Ama Tottenham’ın bekleri Davies’le Walker gibi, ya da Chelseali Moses’la Marcos Alonso gibi kenarlara gerçekten orta sahacıları yerleştirirseniz, oyunu 7 kişiyle oynama hayalini gerçekleştirmiş olursunuz. Yani Tudor gerçekten üçlü savunmadan ofansif bir verim almak istiyorsa, gelecek yıl sol kenara da iki yönlü bir oyuncu bulmak zorunda.

 3-4-3’TE ON NUMARAYA YER VAR MI?

EĞER Chelsea 3-4-3’ü oynuyorsanız, bu sistemde on numaraya yer yok. Merkezde iki oyuncuyla oynuyorsunuz, bunlar zaman zaman üçlü orta sahalarla kapışmak zorunda. O yüzden çok güçlü olmalılar. Ama G.Saray’ın iki maçtır oynadığı düzen net bir 3-4-3 değil, daha çok Tottenham’ın 3-4-2-1’ine benziyor.

G.Saray, iki kenarda çok atletik ve sorumlu iki adam bulursa, 3-4-2-1 oynanabilir, Sneijder’a da bu takımda yer olur. Bulamazsa, Sneijder’ın klasik 3-4-3’te merkezde oynama şansı sıfıra yakın.

FUTBOLU SİSTEMLER DEĞİL, OYUNCULAR OYNUYOR

YUKARIDAKİ kafa karıştırıcı analizin basit bir anti-tezi var. Futbolu sistemler değil, oyuncular oynuyor. G.Saray da gelecek yıl “veteranlar kulübü” görüntüsünden çıkmalı. Sabri, Selçuk, De Jong, Sneijder gibilerin, Podolski’nin yolunu izlemeleri G.Saray için kazanç olabilir gibi. Zira Tudor, gelecek yıl da bu “bol generalli, az askerli” kadroyla takım kurarsa, ne üçlü, ne yedili, ne dokuzlu, hiçbir sistem kurtaramaz onu.

HER TAKIM ÜÇLÜ OYNAYABİLİR Mİ?

ÜÇLÜ defansta geride kullanacağınız 3 kişiyi bulmak, ustalık işi. Merkezdeki adam zeki olmalı, savunmanın yerini belirlemeli. Conte, D. Luiz’le bunu başardı, Terry ile olmadı. Tudor’un savunma liderliğini verdiği Chedjou’nun da bu özelliklere sahip olduğu şüpheli. Ujfalusi bu role uygundu. Hakan, fiziksel olarak 3 yıl önceki seviyesinde olsa o da olabilirdi. Ama Chedjou bu role uygun değil. Son dönemde birçok antrenör, defansın merkezine ön libero devşirdi, Hoffenheim’ın genç koçu Nagelsmann üçlü defansın merkezine Vogt’u devşirdi. G.Saray, bir Vogt bulabilir mi? De Jong çok sert ve kontrolsüz olduğu için onu kaleye yaklaştırmak tehlikeli. Tolga bu role uygun. Hatta Selçuk bile olabilir, zaten bu fizik kaliteyle 2017-18 G.Sarayı’nda oynamasının tek yolu da bu belki de.