Burası yolun sonu

Oyun dengede. Hatta topa biraz daha fazla sahip olan taraf, ev sahibi takım gibi. Birkaç dakika önce Antep’in sağ açığı net bir gol pozisyonunda kayıp düşmese skorun 2-1’e gelmesi işten bile değil.Yukarıda özetlediğim durum 1992’de de yaşansa, 1968’de de, sene 1985 de olsa, 2005 de; F.Bahçe’nin o günkü teknik direktörü gidişatı değiştirmeye çalışır. Puan tablosundaki durum ne olursa olsun F.Bahçe kazanmak için gereken değişiklikleri yapar, kenarda ne kadar hücumcu varsa oyuna girer. Hatta çoğunlukla o forvetler girerken, çıkanlar daha defansif oyuncular olur. Bu, o günkü antrenörle, ligde kaçıncı hafta olduğuyla, ya da takımların puan tablosundaki yeriyle ilgili bir konu değildir. Süper Lig’in genetiğiyle ilgili bir konudur o. F.Bahçe her sene, her durumda, koşullar ne olursa olsun Antep’e, Kayseri’ye, Adana’ya, Ankara’ya kazanmaya gider. Başka bir hedefi olmaz. Olamaz. Eğer bir teknik adam, adı her ne olursa olsun, pasaportu hangi ülkeye ait olursa olsun, Antep-Fenerbahçe maçı 1-1 giderken 70’e kadar oyuncu değiştirmiyor, son değişiklik hakkını da bir defansif orta saha için kullanıyorsa, o antrenör bu takımı ve bu ülkeyi tanımıyor demektir. Kulübün tarihini bilmiyor demektir en azından. Müzeyi gezmemiş demektir.

MÜZE GEZDİRİLMELİ

Bir kaç ay önce düşüncelerim farklıydı. Ama dün akşamdan sonra Advocaat’ın önünde iki yol var: Müzeyi gezip nasıl bir kulüpte çalıştığını öğrenmek. Ya da son değişiklik hakkını ön libero olarak kullanabileceği, hedefi farklı bir kulüpte çalışmak. Burası yolun sonu. Daha ötesi yok.