Bir yazar ve birkaç iyi insan size “Umutlu Yıllar” diyor

Yazar Güven Karabenli, Marmaris’te yaşıyor.
Kitapları deli satmıyor; belki adını bile ilk kez duyuyorsunuz.
Ama çok kemik bir hayran kitlesi var.
Hayranları ona ulaşıp yeni kitabını sabırsızlıkla beklediklerini söylüyorlar.
E burası
Türkiye. Ortaya
bir sanat eseri
falan koymaya kalkarsan, belli bir bedeli göze alacaksın tabii.
Kağıt pahalı, baskı-dağıtım desen...
Vergisi bile yüzde 8’e çıktı.
Artık maliyetleri karşılayamadığı için yeni kitap yazmayacağını söylüyor okurlarına.
***
Ama dediğim gibi: Öyle kemik bir kitlesi var ki Facebook’ta örgütlenmeye başlıyorlar.
Yeterli
sayıya ulaşınca aralarında para toplayıp kitap basacak miktarı yazara ulaştırıyorlar.
Güven
Karabenli oturup kitabı yazıyor: “Hatmi Adam”.
Kitap basılıyor; şimdi isteyen hayranlarına postayla gönderiyor.
Fikri ilk bulanı düşündüm. Sonra birbirlerini tanımadan organize olan bu “iyi insanlar çetesi”nin diğer üyelerini.
***
“Sanat için” mi sevinirsin, “toplum için” mi?
Yoksa aramızda böyle güzel insanlar da yaşadığı için kendini bu ülkede daha güvende, umutlu mu hissedersin?
Ya da payeyi
asıl sahibine, okuruyla arasında
bu iklimi kuran, yazar Güven Karabenli’ye mi teslim edersin?
Ama bizimkine rol çalmak denmez. Olsa olsa göz hakkı.
Bir yazar
ve birkaç
güzel insanın kotardığı mutluluktan, payımıza düşen işte...
Hem bak, paylaştıkça nasıl da çoğalıyor.
***
İyilik, güzellik bulaşıcı hastalık gibi. En ufak temasta, hemen hızla yayılıyor.
Gonca Vuslateri, Twitter’da “İyi olmaktan bir yarar görmedim. Aksi de olamayız. Ne yapacağız?” diye dertleşmiş.
Başka çaresi, b) şıkkı falan yok.
Yine iyi olacağız ama iyilikle “al gülüm ver gülüm” hesabını bırakıp daha ulvi bir ilişki kuracağız.
Güngörmüşlerden cahillere, kadınlardan erkeklere, çocuklardan büyüklere geçtiği bir yıl olması ümidiyle.