AKHİSAR Belediyespor’la ilgili bu sezonki ilk ve tek yazım 17 hafta önceydi...
Yine Beşiktaş maçıydı...
İnönü’de 3-1 kaybeden Akigo’nun ikinci yarıdaki futbolunu izledikten sonra “Bu takım düşmeyecek, yeter ki yönetim nokta takviyeler yapsın ve Hamza Hamzaoğlu’nun arkasında dursun” demiştim...
Aynı yazımda Akhisar için Süper Lig’in Tarzan’ı yakıştırmasını da yapmıştım...
Ertesi gün inançsız bir Akhisarlıdan mail aldım... Aynen şöyle diyordu...
“Daha Akigo ile Tarzan’ı birbirinden ayıramıyorsunuz... Amacınızı da anlamış değilim... Eyyamcısınız, bu takım düştü.”
BU benzersiz maçın tarihini değiştirmeye kalkanları, omuz omuza verip diz çöktüren Göztepeliler ve Karşıyakalılar’dı onlar...
Bir yerlere mesaj göndermek adına hep bir ağızdan söylenen İzmir Marşı’yla başladı...
Olayları su kaldırır, tribün şovları eşsiz ve anlamlı, hiç yakışık almayan küfürleri bile yer yer kreatifti...
İki ekibin de temkinli olmasını beklediğimiz 90 dakikada da aksine muhteşem başladı...
Önce nefis gollerle Karşıyaka’nın borusu öttü, ardından karambollerle Göztepe sazı eline aldı...
2-2 gittiler soyunma odasına...
İkinci yarı... Tavşanlı’nın 3, Ankaragücü ve Kartal’ın 1 puan almasıyla galibiyet baskısı artan Göz-Göz can havliyle saldırıyor, Buca ve Bolu’nun yenildiği haftada ‘beraberlik bana yeter’ düşüncesine kapılan Kaf-Kaf ezeli rakibinin hatasını kolluyordu...
Her şey güzeldi sözün özü... Atmosferi, tribünleri, heyecanı, futbolu, temposu, golleriyle 10 numara derbiydi.
Bedi Buval, Yasin Avcı, İlhan Şahin, İbrahim Şahin, Şaban, Ali Kuçik, Halil, Herve Tum, Ergin Keleş, Ali Bilgin, Gökhan Emreciksin...
Bu sezon Göztepe formasını terleten golcüler... İlk 4’ü devre arasında gitti, yerine son 4’ü geldi... Ortadaki 3’ü zaten hep vardı...
Hepsi tek başına bir takımın gol yükünü sırtlayabilecek, gol krallığına aday olabilecek oyuncular...
Ama Göztepe’nin 24. hafta geride kalırken sadece 14 golü var...
Utanç verici...
Halil... Yaradan sürati vermiş, kıvraklığı vermiş, futbol zekasında pinti davranmış... Sadece çabukluğuyla üç yüzde yüz pozisyon yarattı ama düşünme yeteneği ayakları kadar hızlı olamadı. İlkinde Tum’a ‘al da at’ diyeceğine kalecinin üzerine, diğer ikisinde özgüvensizlik ve yeteneksizlikten auta vurdu...
SİZE güneşe karşı bir derbi fotoğrafı çekeyim...
Çamuru yeşilinden fazla oyun alanında 6’sı sonradan giren ihtiyar-genç 28 futbolcu... Kulübelerde 4’erden 8 oyuncu, 3’erden 6 teknik adam, 2 sağlıkçı... Sezonun 21. haftası... Önceki iki cümlede dikkat çektiğim 44 adama, pazarlık masalarında verilen sözlerin yüzde 10’u bilemedin 15’i yerine getirilmiş... Hatta Bucaspor’da geçen sezondan bile alacağı olan futbolcular mevcut... Karşıyakalılar desen primler de ödenemese eve ekmek götüremeyecek.
Vizörden bakınca fotoğraf böyle... Ama karta basınca...
Adamlar sahada tekmeye kafa uzatıyor, top kapmak için, puan için, formasına layık olmak için canını dişine takıyor... Tek bir tanesi bile, “Ne verdiler ki, ne bekliyorlar” demeden savaşıyor... Hepsi de ölümüne oynuyor...
Cihat Arslan...
İşi teknik direktörlük... Yeri geliyor psikolog oluyor, yeri geliyor öğrencileriyle namahremi olması gereken tesislerde cirit atan icra memurlarına, kafile otobüsünün önünü kesen maliyecilere karşı duran donkişot, an oluyor emeklerini çalmaya çalışanlara karşı psikopat... Tüm bu kaosun ortasında, motive ediyor, taktik veriyor, oyuncu değiştiriyor...
Ligin başlamasına bir iki gün kala oluşturduğu takımıyla inanılmaz puanlar topluyor, camianın, yöneticinin yüzünü yerden kaldırıyor... İlk yarı bitiyor 14-15 futbolcusu gidiyor... Yerine 2. yarının başlama düdüğünden 24 saat önce bir düzine futbolcu geliyor... İlk maçta şampiyon adayı Manisa’yı deplasmanda sallıyor yıkamıyor... Ardından Şanlıurfa’yı yeniyor, deplasmanda Ankaragücü’nü elinden kaçırıyor, çıkıyor derbi kazanıyor... Koşullar gereği “Paraşütsüz düşer” denilen takımı, karakteriyle zirve yarışında tutuyor...
6 yaşından beri maça giderim, sporun her dalını takip ederim, 25 yıldır meslekteyim, ben böyle mucizevi bir futbol serüveni izlemedim...
Can Maxim Mutaf... Türk basketboluna uzun yıllar büyük hizmetler verecek genç bir yetenek... Fenerbahçe’nin kadro derinliğinde yeterince süre bulamadığı ve en çok gelişme sağlayacağı çağda yedek kulübesi alışkanlığı edinmemesi için yarım sezonluğuna Pınar Karşıyaka’ya geldi... İyi ki de geldi... Güç verdi...
Fener, onun bir maça koyabileceği katkıyı bildiği için KSK’ye gönderirken, “Bize karşı oynatmayacaksınız” şartı koymuş... Güvenmemiş sözleşmeye; “Oynatırsanız, 30 bin lira tazminat ödersiniz” maddesi eklemiş...
Ne sözleşmeyi gördük, ne de transfer pazarlığı yapılırken oradaydık... Fenerbahçe ile Pınar KSK’nin yolu Türkiye Kupası’nda kesişince öğrendik.
Bu sezon her İzmirli gibi hem lig hem de Avrupa’daki süper performansıyla gururlandığımız Kaf-Kaf için bir Türkiye Kupası kaldırmak elbette harika bir hedefti... Bunun için ilk engel Fener’di... Onur Kentli’yi kiralık gönderen yeşil kırmızılı ekip için Caner’in de sakatlığında Can Mutaf’ın pozisyonu sorunluydu...
Ne yaptı Karşıyaka, 30 bin lirayı gözden çıkardı, Can’ı oynattı...
Genellikle ödenmeyen ve yıllar sonra misli rakamlarla tesislere, armaya, markaya icra takibi, haciz işlemi şeklinde dönen kulüp senediyle...
20 bin lira ödenemediği için futbol takımı ve altyapıdaki çocukların tek adresi olan Selçuk Yaşar Tesisleri’nin TEDAŞ tarafından ikide bir şalterlerinin indirildiği...
13 futbolcusu giden, elinde kalan Dalmat’yı silen, dün son dakikada lisansları yetişen, sadece ter idmanıyla sahaya sürdüğü oyunculardan medet uman KSK için hiç bir şey aynı değil... Olması da zaten mümkün değil... Artık bu takımdan Süper Lig, play-off beklemek hayal, düşmesin yeter...
Ama anlaşılan o ki karanlık güçler tarafından hala çok ciddiye alınıyor Karşıyaka... İlk yarıda mübalasız 8-9, mübalalı 12-13 puanı bizzat hakemler tarafından çalınan yeşil-kırmızılı ekip dün yine 12 kişiye karşı mücadele etti...
Hatta tabir yerindeyse cılkını çıkardılar, bugün sırtından bıçaklarken, önümüzdeki haftaların da tedbirini almaya başladılar... Manisa’da 2 dakika içinde yüzde 100 penaltısı verilmedi, 10 kişi bırakıldı Kaf-Kaf, Özgür Yankaya tarafından... Hiç kartlık olmayan bir faulde kararlı çıkan kırmızı, faulün bile tartışılacağı bir pozisyonda Adnan’ı gelecek hafta için cezalı duruma düşüren sarı...
Ayıp, günah, adeletsiz... En konkuncu da hesaplı, kitaplı...
Donkişot misali yel değirmenleriyle savaşıyor Karşıyaka... Düşmanını bilmiyor, düşmanlığın sebebini bilmiyor... “O bir manitam olsa, ampulü patlak olsa” tezahüratından şüpheleniyor... Siyaseten, sosyal demokratlığı yüzünden, sola düşkünlüğünden, lobi eksikliğinden bunların başına geldiğini hissediyor... “Haksız” diyenler, dünkü maçı bir de bu gözle izlesin lütfen...
Manisaspor’a gelince...
Kazandı, maç 10 gün sürse kazanırdı... Her şeyden önce ekonomik açıdan olmasa da, kadro kalitesi, skora etki edecek oyuncu adedi, dirlik-düzen, moral-motivasyon yönünden dünkü KSK’den 10 gömlek üstte...
Hakeme hiç ihtiyacı yoktu, kazanması çok normaldi ve de kazandı...
