Nil Karaibrahimgil

Şayet bir şeye gereğinden fazla tepki veriyorsanız bu, sizde o şeyden bol miktarda olduğunun habercisi olabilir.

Bazen, fırtına dindikten sonra, “Yahu neden ben buna bu kadar bağırdım çağırdım alındım, kaskatı kesildim” dediğim oluyor.

Gerçi ben pek bağırıp çağırmam ama sessiz kaskatılığı iyi beceririm.

Biri hakkında yargılama yapıldığında, “O zaten şöyle biri” denildiğinde, “Onun bu huyundan nefret ediyorum” denildiğinde...

Dedikodunun en dikenli yerlerinde.

Ya da beklenmedik bir anda garsona, bekçiye, yandaki şoföre sesimiz yükseldiğinde.

Sahi neden bazı şeyler, bizi diğerlerinden fazla tetikler düşündünüz mü?

“Kim olsa böyle tepki verir” demeyin. Vermiyor herkes.

Nefes alıp sakinleşeni var. O lafları etmeyeni ya da sizi kıran, delirten, çileden çıkaran şeyi görmeyeni, duymayanı, konuşmayanı var.

Çok da olup biten bir şey yok aslında. Tek başıma bir seyahate çıktım.

Hiç çıkmazmışım. Uzun zamandır izlemek istediğim iki konsere gittim.
Florence and the Machine ve Rosalia. İkisinin Milano’da, perşembe ve cuma peş peşe konser vereceğini duyunca, bunun bana gönderilmiş bir davetiye olduğunu düşündüm.
Hayatın bizimle konuştuğunu hissediyorum. Davetiyeler yolladığını. Bazen duyuyoruz, nadiren dinliyoruz. Dinleyeyim bu sefer dedim.
Kendime bir hediye verdim.
Bu aralar kendimize hediyeler, zamanlar, alanlar, amaçsız baş başa gezinmeler vermemiz gerektiğini düşünür oldum.
Bazen neden sadece kendimi düşünmeyeyim? Neden bazen sadece benim anlayacağım bir şeyle, yan yana durmayayım? Sırf benim zevkim ve eğlencem olacak bir şeyi neden yaşamayayım?
Kadınlar kendilerine böyle şeyler yaşatmayı, çağlar boyu ‘bencillik, sorumsuzluk’ hatta ‘uygunsuzluk’ saymış.

Hayatımda iki baba gibi baba tanıdım.

Biri babam, biri de oğlumun babası.
Dün Babalar Günü’ydü ve 2016’da yazdığım bu yazıyı buldum.
Sizinle ve tüm babalarla tekrar paylaşmak istedim.
Babalar Günü’nüz kutlu olsun.
İşte babalar ve hazineleri...
Bize bir gün bir hastane odasında rastladılar.
Pek romantik sayılmazdı ilk buluşmamız.

Reklamcı bir arkadaşım ChatGPT’ye ismini yazıp, kendisiyle ilgili ne söyleyecek bakalım diye merak edince, ChatGPT ona üçüncü albümünün adı “Kendime Açtığım Savaşlar” olan bir müzisyen olduğunu söylemiş.

Yaptığı müzik elektronik diye adlandırılabilirmiş ve ikinci albümü “Aşk Yarası” sonrası dört sene, ‘bilinmeyen bir nedenle’ uzun bir ara vermiş.
Sonrasını biliyorsunuz: Kendime Açtığım Savaşlar...
ChatGPT’nin büyük ve okkalı bir yalan attığını düşünürsek, romantik bir yaklaşım.
İnsan aşk acılarıyla geçen dört yıl sonrası, kendine savaş açmaya karar verebilir...
ChatGPT’nin bazen ne kadar uydurukçu olabileceğini ve AI’lar kaypak çıktı filan gibi yarı şaka yarı ciddi yorumları bir kenara bırakırsak, ne güzel albüm ismi diye düşündüm.
İnsan kendine hiç savaş açmazmış ve açmamalıymış, hep şefkatle sarıp sarmalamalı, pamuklara sarmalıymış diye okuyup dururken, bu cephe benim hoşuma gitti. Savaş kelimesini sevmememe rağmen.
Hele savaş açmayı hiç sevmememe rağmen.

Bu yazıyı, 2014’te, oğlum doğmadan 1 ay önce, yine nasıl olacağını bilmediğim ama umudu da kaybetmediğim bir pazartesiye yollamışım.

Okuyunca, bu pazartesiden beklentimin de, dileklerimin de hâlâ aynı olduğunu gördüm.

Gördüm ki, umut hep vardı ve hep var olacak.

İşte 31 mart 2014’te yazdığım yazı:

Kötümser olamıyorum.

Beynimde kötümser düşünceleri oluşturacak ağlar, doğuştan kurulmamış.

Hiç su vermemişim o dikenli düşünce bitkilerine.

Bu yazıyı cumartesi gecesi yazıyorum.

Pazartesi bu köşede olabilmesi için, en geç pazar sabahı yollamış olmam gerekiyor.

Hayatta iki güzel yer buldum.

Biri dışarısı.

Doğanın ortası. Çağlayan bir nehrin yanı.

Bir çınarın gölgesi. Kuş seslerinin duyulduğu bir sabah.

Sabah çimenlerde çiy. Çıplak ayakla basılan toprak. Yağmurun altı. Dağın tepesi.

Batan güneşe doğru giden çamurlu yol.

Denizin kıyısı, denizin içi, denizin üstü.

Rüzgarın estiği bahçe. Ateşin yandığı kıyı. Çakıllar. Balıklar.

Hem dünyadaki herkese hem de hiç kimseye ait olan şeyler.

Biz büyükler yönetmesek, çocukluk dünyanın en güzel ve en eğlenceli ülkesi olurdu.

Her yere su kaydırakları, trambolinler, futbol sahaları ve koşacakları sonsuz kırlar koyarlardı.

Ağaçlara tırmanırlar, bütün kedileri severler ve bütün çikolataları yerlerdi.

Gökyüzünde her daim bir gökkuşağı asılı durur, isteyen ejderhaya, isteyen ‘unicorn’a binerdi.

Boyalar ve kağıtlar yol boyu isteyenleri beklerdi.

Yağmurda, su birikintilerinin oluşması beklenir, oluştuğu an içine hızlıca atlanırdı.

Gün boyu oyun, masal, güzel maceralı kitaplar, çizgi filmler izlenir, karınlar acıktığında patates kızartması ve dondurma yenirdi.

Okul olmayacağına göre pazartesi, salı, çarşamba, perşembe, cuma, cumartesi ve pazar (Kim zamanı 7 çocuklu bir dul yaptı da hepsine birer isim koydu zaten?) diye bir şeyin önemi olmazdı.

Her gün, güneşle başlayıp güneşle biten peş peşe yaşanmışlıklardan oluşurdu.

Kitap, bir çocuk kitabı.

Zoe Tucker ve Zoe Persico’nun “Greta Devlere Karşı” kitabı.

Greta Thunberg’den ilhamla yazılmış, doğayı, dünyayı kurtarma hikâyesi.

Greta, “Küçücük bir çocuğum, ben neyi değiştirebilirim ki!” demeden, her gün okul çıkışı, hükümet binasının önüne gidip, ‘skolstrejk för klimatet’ (iklim krizi için okul grevi) yazan bir pankart açtı.

Amacı, yokmuş gibi davranılan koca bir file dikkat çekmekti: İklim krizine.

Madem büyükler susuyordu, dünyayı devralacak olan çocukların harekete geçmesinin zamanıydı.

Kitapta, insanların doğayı katletmesi ve yerine dünyayı nefessiz bırakan, iklimleri bozan, ısıyı artıran gazlar saçan fabrikalar ve araçlar inşa etmesinin sonucunda evsiz kalan hayvanlar, Greta’dan yardım istiyorlar.

Fakat küçücük bir kız çocuğu, bu dev makinelere ve haldır huldur ağaçları kesip, hayvanları yuvasından eden dev adamlara karşı ne yapabilir ki?