Gözündeki yaşı, elindeki ekmeği, gömleğindeki hayali

VAHŞETTEN kaçan üç fotoğraf gördüm...
Üç alın yazısı...
Üç ekmek...
Bir hayal...
Ve bir gözyaşı...
O fotoğraflara iyice baktıktan sonra üç şey diledim:
1- Allah kimseyi el kapısında ekmeğe muhtaç etmesin.
2- Allah kimseyi zorla vatansız etmesin.
3- Allah hiçbir milletin kalbini taş kesmesin...
Sınırı açıp onlara bir parça ekmek verenlere selam olsun.
Üç fotoğraf dedim ya..
Sırasıyla okuyorum onları...

Önce elindeki ekmeğe baktım. Sonra yüzüne...
Kaşları büyük bir adamın hayreti gibi.
Ama elleri hâlâ bir bebek.
Sonra sağ gözünden yanağına doğru inen o gözyaşını gördüm.
Defalarca yazdım ya...
Bu toprakların “ihanet yönetmeliği”nden başka bir de “gözyaşı tarihi” vardır...
İşte onundur bu fotoğraf.

Ayakları ekmekten küçük.
Bu kadar mı güzel yenir bir ekmek.
Bu kadar mı sade. Bu kadar mı ağlamadan.
Bu kadar kabul yüklü bir anne ifadesiyle.
Annenin eline bak...
Belki açtır. Ama nasıl da tutuyor ekmeğin altından.
Çocuk düşürmesin diye...
Bir annenin, en düşkün halinde bile nasıl yükselebileceğinin fotoğrafıdır bu el...

Diz çöken çocuk değildir aslında.
Umudun diz çöktüğü yerdir bu fotoğraf.
Sonra ayaktaki çocuğun gömleğine baktım.
Belki haberi bile yok ama...
O gömleği orada sattıran şey üzerindeki hayaldir belki de...
Diktatörlüklerde, uzaktaki özgürlükler sembole dönüşür.
Dikkatle bakınca çocuğun gömleğinde şöyle yazıyor:
“Direct Ferry Service
To San Francisco!”
Peki hangi hayalin feribotu işler Kobani’den San Francisco’ya...
Bu üç fotoğrafı görünce sormadan edemiyorum:
- Acaba Birleşmiş Milletler içinde, bu çocuklar bir millet olarak var mıdır?
- “Aç çocuklar milleti”ni Birleşmiş Milletler’de kim temsil etmektedir?...
- “Öksüz çocuklar konferansı” toplanabilir mi?
Elindeki ekmek...
Yanağındaki gözyaşı...
Ve gömleğindeki hayalle...
BM Daimi Temsilciliği’ne adayımdır bu çocuklar.